Η Τριανταφυλλένη - Τρόοδος - Πάρνηθα

Η Τριανταφυλλένη Παραδοσιακό της Κύπρου Τζι'αν αρρωστήσω μάνα μου θέλω να μηνύσω να'ρτεις τριανταφυλλένη μου να σε αποσιαιρετίσω Μεν φοηθείς την μάνα σου μήτε κανεναν αλλον, μόνο τριανταφυλλένη μου πρόφτασε δίχως άλλο. Τζιαι ανταν να μπεις της πόρτας μου, μεν κρύψεις τον καμό σου Μα ρώτα τζιαι την μάνα μου τζιαι πε της "πού εν ο γιος σου;" Τζιαι ανταν σε δει η μάνα μου που λόγια εννα σε πάρει Μα εν είσαι αγάπη πειστιτζή στο νου σου μεν τα βάλεις Έμπα ζερβά στην κάμαρη τζιαι έλα δεξιά στο στρώμα Σιύψε τριανταφυλλενη μου τζιαι φίλα με στο στόμα Με τα γρουσά σιερούθκια σου βάστα την τζεφαλη μου Βάστα με στην αγκάλη σου ώσπου να φκει η ψυσιή μου. Τζιαι ανταν τζιαι δεις τζιαι ποσπαστουν τζιαι πάσιν να με θάψουν, τες πέτρες τες ασυντυσιες κάμε τες να με κλάψουν. Τζιαι ανταν να με περάσουσιν από τη γειτονιά σου, εύκα κρυφά της μάνας σου τζιαι τράβα τα μαλλιά σου. Τζιαι αν αρρωστήσω μάνα μου θέλω να σου μηνύσω Ένα θλιμμένο παραδοσιακό μεσαιωνικό τραγούδι για τον θάνατο και τον έρωτα. Για μένα το πιο όμορφο , απ αυτά που εξιστορούσαν οι τροβαδούροι μαζί με τα άλλα, αφηγηματικά δημοτικά τραγούδια (Το Τραούιν του Διγενή, Η Αροδαφνούσα, Ο Πραματευτής, , η Πέρτικα, κτλ), τα οποία δεν είναι γνωστό ποιος ή ποιοι τα εμπνεύστηκαν, ούτε πότε ακριβώς συντέθηκαν: υπολογίζεται ότι αποκρυσταλλώθηκαν από τα μέσα της Βυζαντινής περιόδου μέχρι τα τέλη της Βενετοκρατίας. Ο ποιητής απελπισμένα ερωτευμένος, βλέπει τον θάνατο σαν τη μόνη διέξοδο για να συναντήσει την αγαπημένη κόρη. Σαν τον μόνο λόγο που του απέμεινε για να την συγκινήσει, να τον λυπηθεί και να τον συμπονέσει. Την φαντάζεται να αψηφά τον κόσμο, την μάνα του, που βέβαια -ως χαρακτηριστική ελληνίδα μάνα- θα προσπαθήσει να την σταματήσει με προσβολές και tης ζητά nα μην λάβει υπόψη της τις όποιες κακές κουβέντες θα της πει, μόνο να μπει κρυφά στην κάμαρα να σκύψει κοντά του να του κρατήσει το κεφάλι με τα δυο της χέρια μέχρι αυτός να ξεψυχήσει. Να τον κλάψει, να τον θρηνήσει με σπαραγμό που κι οι πέτρες ακόμη δεν θ άντεχαν. Ονειρεύεται, τέλος την νεκρική πομπή, να περνά απ το σπίτι της κι αυτή ν αψηφά την μάνα της και να τον κλάψει ανοιχτά με λυμένα μαλλιά. Ο Αλκίνοος τραγουδά την Τριανταφυλλένη ζωντανά με μια κιθάρα σε συναυλία του εδώ στο νησί. Γλυκύτατος και αληθινός. Δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτ άλλο σήμερα, με το καμένο δάσος του Τρόοδους και της Πάρνηθας να μας κοιτούν σκοτεινά και θλιμμένα. Διαβάζω από την εφημερίδα... Η πυρκαγιά έχει τεθεί σχεδόν υπό πλήρη έλεγχο. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα εστίες σε διάφορες περιοχές. Κατέκαψε τεράστια έκταση δασικής γης και είναι η μεγαλύτερη που ξέσπασε μέχρι σήμερα στην Κύπρο. Η έκταση της καταστροφής μπορεί να φτάνει και τα 10 τετραγωνικά χιλιόμετρα. (Η συνολική έκταση του νησιού είναι 9,300 τ.χλμ.των κατεχόμενων συμπεριλαμβανομένων…) Η πυρκαγιά άρχισε γύρω στο μεσημέρι, χθες, όταν ο δυνατός άνεμος που έπνεε στην νότια πλαγιά του Τρόοδους, είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί τριβή σε υπέργεια καλώδια της Αρχής Ηλεκτρισμού , οπόταν προκλήθηκαν σπινθήρες που προκάλεσαν πυρκαγιά Χθες το απόγευμα μια μυρουδιά καπνού σκέπασε το νησί, και το βουνό είχε καλυφτεί με σύννεφα καπνού. Η πυρκαγιά απογύμνωσε μεγάλες εκτάσεις πευκοδάσους και φυτειών και η περιοχή έχει μετατραπεί πραγματικά σε κρανίου τόπο. Από την πυρκαγιά κάηκαν επίσης μερικά εξοχικά σπίτια, εστιατόρια, υποστατικά και φάρμες με ζώα... Ενώ μια καπνίλα σκέπαζε χθες όλο το νησί...

Οχι ρε γμτ

Όχι τα δάση...

.

Όχι την Πάρνηθα...

.

Όχι το Τρόοδος...

.

ΑΡΤΕΣΙΑΝΟ ΜΟΥ ΦΡΕΑΡ Αρλέτα-Περίπου

Αρτεσιανό μου φρέαρ

Μες το κανάλι του Σουέζ
εκεί να ρίξεις της καρδιάς σου τους σεφντάδες
Δευτέρες Τρίτες και Παρασκευές
κάθε που πιάνει ντόκο
κάθε που πιάνει ντόκο στους αραμπάδες

φιδίσια σώματα φελλάχες στρουμπουλές
φρούτα εξωτικά και α να να να νάδες
πάρε σήμα εμένανε και δες
πως ξέχασα για πάντα
πως ξέχασα για πάντα τις κυκλαδες

Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μου το έαρ

Στης Αλεξάνδρειας τις τροπικές ακτές
στα σπίτια τα μικρά με τις περικοκλάδες
κάτι ήξερε και ο Φαρούκ που λες
που πέθανε διακόσιες δυο
που πέθανε διακόσιες δυο οκάδες

Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μου το έαρ

Ένα τραγούδι ατόφιο καλοκαιρινό με δροσερούς στίχους, ρυθμό χαλαρό τζαζο-τσιφτετέλι και μια διάθεση ταξιδιάρικη,,,

Φταστείτε ότι βρισκόμαστε σε μια όαση δίπλα στο κανάλι του Σουέζ, αραχτοί και light, κάτω απ τις χουρμαδιές, με φρούτα εξωτικά και ανα να να νάδες να πέφτουν μπρος στα πόδια μας ενώ, φελάχες στρουμπουλές χορεύουν για μας ένα αισθησιακκό χορό, που ούτε ο Μωάμεθ δεν υπόσχεται στον παράδεισο του!
Το πανέμορφο αρτεσιανό φρέαρ που σχηματίζεται μας δροσίζει με γάργαρο κρύο νεράκι που μας πιτσιλάει με κύματα σταγόνων που μας πέφτουν κάθε τόσο στο μέτωπο.Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μας το έαρ
Παράδεισος!Εμ, τι; Τρελός ήτανε ο Φαρούκ;
Κι εμείς εκεί μαζί του, με τον Λάκη Παπαδόπουλο αι την Αρλέτα, άκρως ευδιάθετη, να κάνουμε παιχνίδι, να μην ακούμε, να μην καταλαβαίνουμε τίποτα…

Ναι;

Περίπου

ΤΙ;

Περίπου

Ναι;
-
τι είπες, τι είπες;

Περίπου

Τι;

Ναι;

Περίπου

Ε, φτάνει πια φτάνει!

Αγαπητέ Αμμόχωστε 27.6.07

Το ποστ αυτό αποτελεί το σχόλιο μου για το ποστ

του φίλου Άμμου

.

Έξι μήνες: Το ιδιωτικό και το δημόσιο – De veritate personae

.

Αμμόχωστε καλέ μου,

με συγκίνησε αυτή σου η ταλάντευση ανάμεσα στην περσόνα που εσύ θέλεις να βγάζεις, σ αυτήν που εμείς, ο καθένας από εμάς έχει φτιάξει στο μυαλό του (μα και στην καρδιά του ) για σένα και τελικά ανάμεσα σ αυτό που πραγματικά και όσο γίνεται αντικειμενικά, είναι: ένα νέο παιδί, ευαίσθητος παρατηρητής της ζωής που ξετυλίγεται μπροστά στα, έκπληκτα καμιά φορά μάτια σου (μας) και φυσικά χαρισματικός χρήστης μιας γλώσσας που πολλές φορές δεν διστάζει να αποκαλύψει αλήθειες που είθισται να μένουν κρυφές.


Ότι μ αρέσει το γράψιμό σου είναι δεδομένο (περί ορέξεως…), ξέρεις να διηγείσαι, να κορυφώνεις και να ανατρέπεις. Αυτό είναι το τρίπτυχο του… καλού συγγραφέα. Να φτιάχνεις σε λίγες γραμμές την περσόνα των ηρώων σου που τους ακολουθεί με συνέπεια (δεν μ αρέσει ο όρος. θετικά τον χρησιμοποιώ) στα χίλια μύρια κύματα όπου τους ρίχνεις. Και τους αγαπάς τους ήρωες σου, τους συμπονάς. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και για σένα και για μας που σε διαβάζουμε. Μπορούμε να ταυτιστούμε. Μπαρκάρουμε με αγωνία στο καράβι σου κι όπου μας βγάλει και «ξέρουμε» ότι ο κυβερνήτης ξέρει τη ρότα του, ξέρει τις θάλασσες και τις φουρτούνες και ανακαλύπτει μαζί με μας νέα μέρη. (δεν μ αρέσουν τα ακυβέρνητα καράβια που το πο πιθανόν είναι καταλήξουν σε κάποια ξέρα…

Ξέρεις, Κωστή μου; Όταν άρχισα να μπλοκάρω (!) δεν είχα την παραμικρή ιδέα που έμπαινα. Νόμιζα ότι έγραφα το δικό μου ημερολόγιο της ψυχής, που κανένα δεν ενδιέφερε ούτως ή άλλως, ελπίζοντας (και πάλι δεν ξέρω) ότι κάποιος συγκεκριμένος θα με έβρισκε. Και πάλι, τώρα που το ξαναβλέπω από απόσταση, ούτε κι αυτό. Είχα ανάγκη να γράψω, όχι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου αλλά να τα γράψω στον άνεμο, να τα φυσήξει μακριά… κι όπου βγει. Ιδέα δεν είχα απ τις παρέες, απ τα κόμμεντς (μάλιστα στην αρχή όταν με ανακάλυψε ο Μαρξουλίνος, τρόμαξα και θα πρέπει να με περάσανε για πολύ σνομπ ή αγενή γιατί δεν απαντούσα, όμως ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ!).


Σίγουρα, η γραφή μου από κείνη τη στιγμή της «αποκάλυψης» (πώς είναι ν αλλάζεις μαγιώ στην παραλία και να γκρεμιστεί ξαφνικά η παράγκα σου; Ε! κάτι τέτοιο. Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε μια πλαζ… γυμνιστών της καρδιάς και της ψυχής (ξέρω ήμουνα τυχερή, έπεσα σε καλή παρέα). Και η γραφή ταλαντεύτηκε, κι ακόμα ψάχνεται. Καμιά φορά μου λείπει η αίσθηση η παλιά, της απομόνωσης και μπορεί να παλινδρομώ, όμως νιώθω ότι η όλη διαδικασία λειτούργησε σε μένα ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικά και όχι μόνο κι ας «κρύβονται όπως λες, πολλά κάτω από το χαλί και της πιο βαθιάς εξομολόγησης.». Νομίζεις!
Γιατί, η blogo - διάσταση στην οποία λειτουργούμε και «ζούμε», υπακούει στον «φυσικό» νόμο τις διαίσθησης που είναι απαλλαγμένη από αισθήσεις (όραση και ακοή, γεύσις, όσφρηση, αφή -τα θυμάσαι;), και η διαίσθηση βασίζται αφ’ ενός στην ποιότητα της ψυχής και στα βιώματα και τον τρόπο που τα ζήσαμε και τι κρατήσαμε από αυτά.

Η ανταλλαγή, η επαφή, η επικοινωνία, οι ανεβασμένες «απαιτήσεις» που έχετε εσείς οι υπέροχοι bloggers, η «κοινωνικοποίηση» (πάλι δεν μ αρέσει η λέξη, ας την πούμε κινητικότητα) με τις αλληλοδιαδοχικές επισκέψεις- να δούμε τι κάνει (γράφει) ο άλλος, μου ‘δωσαν το μέτρο και μου ανέβασαν τον πήχη.

Ναι καιρό είχα ν ασχοληθώ με τα τραγούδια, να τα ψηλαφίσω, να ερωτοτροπήσω μαζί τους, να παίξω να παρηγορηθώ. Κλείστηκα και λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας, κρεμόμουνα από μια κλώστη: τα τραγούδια της Αρλέτας. Αυτά μου έδιδαν αέρα ν αναπνέω, όσο ήμουν στο βυθό μου.

Κι άρχισα ξανά, σιγά σιγά, πολύ δειλά στην αρχή, να βρίσκω την Κλέλια. Κι άρχισα ξανά «να παίζω με τα τραγούδια σαν παιδί», κάτι που έχασα, δεν ήξερα πόσο μου έλειπε. όπως κι εσύ πολύ εύστοχα λες για τον εαυτό σου «ότι εδώ και καιρό τα κείμενά μου γράφονται στην έρημο, με χέρια από άμμο.». Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτό. Γι αυτό σε νιώθω συνοδοιπόρο σ αυτή την ακατάπαυστη αναζήτηση της ψυχής, των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας,κι εσύ διαθέτεις άπλετες και ακόμη είσαι στην αρχή του ταξιδιού σου.

Σ’ αγαπώ πολύ να ξέρεις.

Υ.Γ. Το τραγουδάκι της Αρλέτας «λιμνη για να κολυμπάς» που ακολουθεί στο παρακάτω ποστ, το ανεβάζω για σένα, για μένα, για όλους εμάς…

Υ.Γ. Δεν ξεχνώ αυτό που σου έταξα σχετικά με την θεία Πολύτω…

Λίμνη για να κολυμπάς - Αρλέτα

Λίμνη για να κολυμπάς

(στίχοι/μουσική Αρλέτα
από τον "Έμπορο ονείρων




  Ήταν άνοιξη θυμάμαι
που σε γνώρισα
πήρα χρώματα χαμένα
σε ζωγράφισα

Ασημένιο απ’ το φεγγάρι
μπλε της θάλασσας
πράσινο της παραζάλης
μωβ της μοναξιάς

Μπερδεμένο κουβαράκι
σε ξεμπέρδεψα
κι έγινε η κλωστή ποτάμι
και ταξίδεψα

Τίποτα δεν σου χρωστάω
και δε μου χρωστάς
μόνο να ‘μαι εγώ η λίμνη
για να κολυμπάς

Στην Πύλη τ' Αδριανού

Ωραία, τώρα που είπαμε τον πόνο μας και ξεχαρμανιάσαμε, και επειδή δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις σ αυτή την ζωή με ένα παϊδάκι σπασμένο, ας
Blogαρουμε.
Θέλω να ακούσουμε μαζί τραγούδια όμορφα και τρυφερά, όπως…

Στην Πύλη τ΄ Αδριανού κοντά σ’ του Μακρυγιάννη κaι στη συνέχεια την πιο όμορφη εκτέλεση του «μαντολίνου» με την «εφηβικά» τρυφερή φωνή της Αλεξάνδρας, μιας τραγουδίστριας που αγαπήσαμε μέσα από κάποιες απρόσμενα όμορφες ερμηνείες του Χατζιδάκι και του Τσιτσάνη. Και μετά, τίποτα. Τι έγινε που χάθηκε η Αλεξάνδρα;


Για να το μάθουμε σας μεταφέρω στο τέλος μια συνέντευξη της στο Βήμα (2003)
γιατί πραγματικά η Αλεξάνδρα έχει για μένα κάποιοες ερμηνίες αξεπέραστες

Στην Πύλη τ’ Αδριανού
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Αλεξάνδρα

04 ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ Τ ΑΔΡ...

(δεξί κλικ στον τίτλο του δίσκου και νέο παράθυρο)


Στην πύλη τ' Αδριανού
κοντά στου Μακρυγιάννη
τα πρώτα τριαντάφυλλα
σου φόρεσα στεφάνι.

Κι όταν σου πήρα το φιλί
κάτω από τις κολώνες
χτυπούσε η σάλπιγγα βραχνά
μέσ' τους παλιούς στρατώνες.

Έγιν' η νύχτα πυρκαγιά
η αγάπη ανατριχίλα
και μεις αρπάξαμε φωτιά
σαν τα ξερά τα φύλλα.

Στην πύλη τ' Αδριανού
κοντά στου Μακρυγιάννη
μέσ' τις φωτιές μας ρίξανε
μια νύχτα τ' ΄Αϊ-Γιάννη.

Σαν ήρθε το πρωί
χειμώνας κι είχε κρύο
σαν τα πουλιά σκορπίσαμε
μακριά από το Θησείο



Το μαντολίνο
(δεξί κλικ και νέο παράθυρο)
Μουσική/ Στίχοι: Χατζιδάκις

05 ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ.wm...

Φέρτε μου ένα μαντολίνο,

για να δείτε πώς πονώ
Κι ύστερα θα γίνω κρίνο

κι ύστερα πια θα χαθώ ΄

Τι με νοιάζει κι αν χαθώ,
αφού θα ’χω γίνει κρίνο 2x
Φέρτε μου ένα μαντολίνο 2x

Το παιδί που μ’ αγαπάει

όλο θέλει να ρωτά
τι σημαίνει Κυριακή

Σκέφτομαι γιατί ρωτάει
και φοβάμαι ότι ξεχνά
πως τον είδα Κυριακή

Φέρτε μου ένα μαντολίνο...

Το παιδί που μ’ αγαπάει

όλο θέλει να ρωτά
πού πηγαίνουν τα πουλιά

Μα το δάκρυ μου κυλάει
και καθώς αυτός κοιτά
τον σκεπάζω με φιλιά

Φέρτε μου ένα μαντολίνο...


Τέλειο...

Αντιγράφω από το «άλλο Βήμα» του 2003,

Την Αλεξάνδρα (Κυριακάκη) πάντως έχουμε να την δούμε και να την ακούσουμε «ζωντανά» από τη δεκαετία του '90 όπου και εμφανιζόταν στο «Cafe Παράσταση» με τον ταμπουρά της. Το 1983 κυκλοφόρησε το τελευταίο της άλμπουμ «Η Αλεξάνδρα τραγουδά Χατζιδάκι - Τσιτσάνη». Και από τότε σιωπή, παρ' όλο που για την ίδια «η τέχνη είναι κραυγή».

Η ίδια μιλώντας στο «Βήμα» με αφορμή την εμφάνισή της στις «Φωνές» (21/3) δείχνει ότι κατ' αρχήν δεν τα πάει καλά ούτε με τη νύχτα ούτε με τις συνεντεύξεις και πολύ περισσότερο με τις φωτογραφίες. «Τι τα θέλεις τώρα όλα αυτά», αναρωτιέται. Χωρίς να είναι απόμακρη, απεναντίας μάλιστα, θεωρεί ότι δεν υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος για να μιλήσει. «Τι τον ενδιαφέρει τον κόσμο τι έχω κάνει, γιατί σταμάτησα να εμφανίζομαι σε κέντρα, γιατί έχω σταματήσει να ηχογραφώ άλμπουμ. Καλά είμαι εδώ που βρίσκομαι» σημειώνει. Πιθανόν να μην έχει άδικο. Από την άλλη πλευρά όμως έχει στη δεκατριάχρονη «επίσημη» παρουσία της στη μουσική συνεργασίες με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Γιάννη Παπαϊωάννου. «Λίγα και καλά», σημειώνει η Αλεξάνδρα σε κάποιο σημείο της συζήτησης. Τις ζητάμε να μας περιγράψει τη συνεργασία της με τον Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη. «Δεν μπορώ να τους περιγράφω, εγώ τους τραγουδάω» ανταπαντά. «Μου αρέσει πολύ η μουσική και το τραγούδι αλλά όχι η νύχτα. Δεν είναι φυσιολογικό να κοιμάσαι το πρωί και να ξυπνάς το βράδυ. Δεν το μπορώ αυτό. Εγώ θέλω κάθε πρωί να ξυπνώ και να βλέπω από το παράθυρό μου τη χαραυγή. Αυτό θεωρώ φυσιολογική ζωή. Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ ότι η νύχτα μου έδωσε χρήματα. Μου αρέσει όμως να κάνω στη ζωή μου ό,τι αγαπώ και ό,τι πιστεύω».
Η Αλεξάνδρα άρχισε την πορεία της στον καλλιτεχνικό χώρο ως ηθοποιός στο πλευρό του Μάνου Κατράκη στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο σε ηλικία 15 ετών. Εγκαταλείπει όμως το θέατρο και πέφτει στην αγκαλιά του τραγουδιού «για βιοποριστικούς λόγους», όπως επισημαίνει η ίδια. Το 1973 κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Τα ωραία του Τσιτσάνη». «Μουσική σημαίνει συνεχής έρευνα» τονίζει η Αλεξάνδρα και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει τέλος στη μουσική. Η μουσική είναι η επιστήμη των επιστημών». «Μαμούνι» χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της «έμπλεξα με τον ταμπουρά μέσα από την επαφή μου με τους ρεμπέτες. Και από τότε συνεχίζω να ψάχνω και να ψάχνομαι με το συγκεκριμένο όργανο. Οσο για το τι θα παίξω στις "Φωνές" δεν το ξέρω ακόμη. Θα παίξω όμως ό,τι γουστάρω και αγαπάω». Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 ο Μάνος Χατζιδάκις της είχε ζητήσει να ηχογραφήσει ένα δίσκο όπου θα παίζει η ίδια ταμπουρά και θα τραγουδά. Αρνήθηκε. «Δεν τόλμησα να το κάνω επειδή δεν ήμουν έτοιμη» λέει. «Δεν μπορώ να αντιμετωπίζω ό,τι κάνω ανεύθυνα. Αλλωστε χωρίς ευγένεια και καλλιέργεια δεν υπάρχει ζωή».

ΜΟΝΟ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ

Ακινητοποιημένη, γιατί η παραμικρή κίνηση… ΠΟΝΑΕΙ…

Εξ αιτίας μιας ανόητης και αστείας πτώσης, βρέθηκα με ένα πλευρό σπασμένο, το 6ο από αριστερά κατ’ ακρίβεια.
Ο γιατρός ούτε καν ταξίδι δεν να μου παράγγειλε.

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ


- Υπομονή μου λέει και… παυσίπονα.

Σκέφτομαι εκείνο το τραγούδι του Μαχαιρίτσα «Παυσίλυπον»

Κι έχει και ένα ΚΑΥΣΩΝΑ βαρβάτο, 41 βαθμών! Θα ψηθώ κανονικά, παϊδάκια στα κάρβουνα...

- Και η επιστήμη γιατρέ μου;

- Η Επιστήμη εδώ σηκώνει χέρια και πόδια ψηλά, θα πρέπει να έχεις υπομονή (να την πάλι την ΥΠΟΜΟΝΗ) να δέσει το κόκαλο, θα ΄πάρει 5 – 6 βδομάδες
- ΤΙ;;;
- Σταδιακά ο πόνος θα απαλύνεται με παυσίπονα μην ανησυχείς , οι πρώτες 4 – 5 μέρες είναι οι πιο δύσκολες…

Και δώσ’ του distalgesic η δικιά σου (επιτρέπετε η δωρεάν διαφήμιση;) και κάτι αλοιφές αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές και αν αν αν έτσι για παρηγοριά.

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ

Απαγορεύεται:

1. Να αναπνέω γιατί φουσκώνουν τα πνευμόνια και είναι βασανιστήριο ΕΣ-ΕΣ. Μόνο μικρές κοντές ανάσες και πάρε κι ένα αντι κατι για να μην κάνουν υγρό οι πνεύμονες και που να τρέχεις μετά…
2. Να γελώ (τώρα να ‘ρθουν τα παιδιά από δω θα το δούμε -έχω και κάτι περίεργες παρέες, απ’ αυτούς που τους πιάνει το γέλιο στις πιο τραγικές καταστάσεις…
3. Να φταρνίζομαι (δημιουργεί ρίχτερ στο κορμί ολόκληρο και… ΠΟΝΑΕΙ..
4. Το βήξιμο για τους ίδιους λόγους.
5. το χασμουρητό, προς θεού όχι, ΠΟΝΑΕΙ…
6. Να κοιμάμαι οριζόντια – τίποτα σε μια πολυθρόνα την έβγαλα ψες και δεν προβλέπεται να την αποχωριστώ για κάποιες μέρες.
7. Απλές κινήσεις αυτοεξυπηρέτησης όπως… να ανεβάζω το βρακί μου ας πούμε στην τουαλέτα (αυτά δεν θα σας τα πει κανείς γι αυτό δώστε προσοχή για να είστε διαβασμένοι)
8. Να κλαις σπαραχτικά γιατί δημιουργεί δονήσεις και είναι απαγορευμένη γενικώς αυτή η λέξη…

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ

Πάντως παιδιά μου συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να κρατήσω μυστικά παράνομης επαναστατικής οργάνωσης… Ένα παϊδάκι να μου λιώσουν και… τα ξερνάω όλα…

Βέβαια, να μην είμαι κι αχάριστη. Έχει και την πλάκα του το πράμα.
Τι θες κορίτσι μου;
Νερό;
Παγωτό;
Εκείνα τα παραγεμιστά με τα μανιταριάκια που σου αρέσουν αλλά είναι φασαρλίδικα;

Τίποτα, το λαμπ τοπ εδώ σε απόσταση αναπνοής και άστε με στον πόνο μου…

Θέλω
άσματα λαϊκά, σπαραχτικά και για το τέλος ένα κάτι τις παρηγορητικό.
Για να δούμε…

Το τραγούδι με το πιο σπαραχτικό Αααααχ του Ελληνικού τραγουδιού. Καζαντζίδης «Αυτή η νύχτα μένει» και δεν το χω στον σκληρό δίσκο μέσα γμτ

Τι μπορεί να με καλύψει τώρα;
Ας δοκιμάσουμε
- Καρδιά παραπονιάρα και μετά καπάκι
- Το τελευταίο βράδυ μου
Κοκτέιλ ψυχοβγαλτικό…
Κι αν έβαζα μετά το
Βρέχει φωτιά στη στράτα μου;;;

Ε, όχι είναι ολίγον υπερβολικό
Έστω.. ο αητός πεθαίνει στον αέρα του Σφακιανάκη;
Ούτε, δεν το ‘χουμε
Κάτι δραματικό του Φοίβου, «μετά από σένα ξαναζω» με Θάνο Πετρέλη; πω πω αυτό κι αν είναι δράμα…
Ή, ξέρω γω, το «μη ρωτάτε γιατί πίνω»με την Πέγκη ζήνα;

ΌΧΙ Όχι. Το πράμα θέλει περηφάνια που μόνο τα παλιά λαϊκά τραγούδια έχουν. Τα μελιστάλακτα τα σημερινά μόνο για κλάψες και καψουρέματα είναι.
Τα παλιά τα λαϊκά είχαν ρε παιδί μου μιαν αξιοπρέπεια, μια αλήθεια μια μεγαλοπρέπεια. Αγγίζανε τον πόνο σου ευθέως.

Καρδιά παραπονιάρα

01 ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙ...

(δεξι κλικ στον τίτλο του δίσκου και νεο παράθυρο)

Στίχοι: Γιάννης Λελάκης
Μουσική: Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Ποια λύπη σε βαραίνει
βαριά κι αφόρητη
καρδιά παραπονιάρα
κι απαρηγόρητη

Σ' αυτόν τον ψέυτη κόσμο
τον τόσο άπονο
Καρδιά γιατί να λειώνεις
με το παράπονο

Ποιος σ' έχει αδικήσει
και σε ξεγέλασε
μίλησε καρδιά μου
και χαμογέλασε


Ωραία η φωνή του Καζαντζίδη είναι ότι πρέπει... σπρώχνουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο
Σιγά ντε ΠΟΝΑΕΙ...

Το τελευταίο βράδυ μου

06 Track 6.wma

(δεξίκλικ στον τιτλι του δίσκου και νέο παράθυρο)

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ

Και για να κλείσω ως γυναίκα κακοποιημένη με τρεις μώλωπες και 1 πλευρό σπασμένο ΘΕΛΩ το «Μόνο μην κλαις» της Αρλέτας που πάλι δεν το χω σε ηλεκτρονική μορφή.

Μπου χου χου, κλαψ κλαψ… σνιφ σνιφ

Ας ανεβάσω τους στίχους τουλάχιστον. Βοθάει

Μόνο μην κλαις
στίχοι μουσική Αρλέτα
δίσκος: Έξη μέρες
θα σου πω ένα παραμύθι
για της θάλασσας τα βάθη
για κουρσάρους και φρεγάδες
τις γοργόνες και τα φύκια

Μόνο μην κλαις

Θα σου φτιάξω μία πόλη
όλο δέντρα και λουλούδια
στο προσκέφαλο σου επάνου
αγριόμεντες και δυόσμο

Μόνο μην κλαις, μόνο μην κλαις

Σου χαρίζω ένα τραγούδι
είν’ ολόκληρο δικό σου
όλη τη ζωή σου μέσα
έχω κλείσει να την έχεις

Μόνο μην κλαις, μόνο μην κλαις


…σνιφ σνιφ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ Αρλέτα

 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ 

Στίχοι Γιώργος Παπαστεφάνου μουσική Γιάννη Σπανού

Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι 

Ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει 

Πού θα σε βρει 

 Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες 

Τώρα βροχή 

Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες 

Τώρα σιωπή 

 Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει 

που ‘φυγες εσύ κι έχουν ανάψει 

χίλιοι καημοί 

 Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες 

Τώρα βροχή 

Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες 

Τώρα σιωπή 

 Θα ‘ρθει το πρωί και θα περάσει 

Θα με λυπηθεί θα με ξεχάσει 

Όπως κι εσύ 

 Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες 

Τώρα βροχή 

Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες 

Τώρα σιωπή 

ΑΡΛΕΤΑ LIVE "ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ" 46 χρονια μετά...

Μια τιμητική βραδιά για τον Γιάννη Σπανό πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 26|07|12 στο Βεάκειο Θέατρο, με τραγούδια από τις φωνές πολλών και πολυσήμαντων ερμηνευτών!

Αυτό το τραγούδι από τον 1ο δίσκο «Τραγουδά η Αρλέτα»,έχει χαρακτηριστεί ως ο Εθνικός Ύμνος της 1ης περιόδου της Αρλέτας και φράγισε μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της αθωότητας των μέσων της δεκαετίας του ’60. Σε στίχους του νεαρού φοιτητή της Νομικής Γιώργου Παπαστεφάνου και του άρτι αφιχθέντος εκ Παρισσίοις νεαρού συνθέτη Γιάννη Σπανού, το τραγούδι βρήκε την ιδανική του ερμηνεία στην νεαρή τότε σπουδάστρια της Σχολής Καλών Τεχνών, Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα. (Το «Αρλέτα» της το χάρισε ο παππούς τη; από την σύζευξη των δύο ονομάτων). 

Σε μια εκδρομή φοιτητική λοιπόν (γιατί τα όμορφα πράγματα μέσα από παρέες προκύπτουν), παίζοντας και τραγουδώντας, έδεσε το γλυκό και η Αρλέτα πέρασε χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, στον χώρο του τραγουδιού: «Την πρώτη φορά που βγήκα σε σκηνή θεάτρου, ήμουνα τόσο τρομοκρατημένη που βγήκα… με σκουντιά. θα γράψει 23 χρόνια αργότερα στο εσώφυλλο του δίσκου 10+1 νύχτες με τις ζωντανές υχογραφήσεις από το Περοκέ - ένας δίσκος που λατρεύω κυριολεκτικά. 40 χρόνια μετά, το τραγούδι αυτό αποτελεί ένα old time classic μεταφέροντας μέσα στον χρόνο, μια διαχρονική ευαισθησία και μια φρεσκάδα, που λίγα τραγούδια την έχουν, κι αυτό πιστεύω βασίζεται στην καθαρή κι ανεπιτήδευτη φωνή της Αρλέτας. Κι όταν ένα τραγούδι ακούγετε μόνο με μια φωνή και μια κιθάρα, να είστε σίγουροι ότι είναι μια μαγκή στιγμή που φώλιασε στην καρδιά μας. Και μια σπάνια ζωντανή εκτέλεση απο το αρχείο της ΕΡΤ!

 

ΤΑ ΗΣΥΧΑ ΒΡΑΔΙΑ (Το τραγούδι της ερήμου) - Αρλέτα

.

Τα ήσυχα βράδια

)

Μουσική: Λ. Παπαδόπουλος
Στίχοι: Μ. Κριεζή

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα ‘σαι πάντα δικός μου
θα 'μαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σα μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια

θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που 'θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Για τα βράδια τα καλοκαιρινά της Αθήνας, τα ζεστά, τα τρυφερά και τα ήρεμα.

Βράδια που η σκέψη τρέχει σε μορφή αγαπημένη και υπόσχεται "πάντα μαζί", όσο κι αν μια τέτοια υπόσχεση μοιάζει λίγο τολμηρή και συχνά διαψεύδεται, είναι όμορφο να το λες και να το ακούς...

Και η φωνή ης Αρλέτας το κάνει αιώνιο...

Ένα τραγούδι κλασσικό πια της Αρλέτας, σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Μαριανίνας Κριεζή – ένα φοβερό τρίδυμο που σφράγισε την δεκαετία του 80, και όχι μόνο, με τραγούδια έξυπνα, τρυφερά, σε στίχους που απέδιδαν όλη αυτή την ανάγκη για αλλαγή στην συμπεριφορά και στις σχέσεις των ανθρώπων, κυρίως των γυναικών. Είχαν μια οπτική που ταίριαζε τόσο με τη νέα απελευθερωμένη γυναίκα των 80s, που με την κεκτημένη ταχύτητα των διεκδικήσεων των προηγούμενων δεκαετιών, αναζητούσε πάνω απ’ όλα τις αλήθειες της, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς υπεκφυγές, με χιούμορ πάνω απ’ όλα.

Τώρα τι έγινε και τα πράγματα γύρισαν καπάκι για όλους, δεν έχω καταλάβει ακόμα.

Πώς αυτή η πορεία γύρισε ανάποδα και ο κόσμος γίνεται όλο και πιο συντηρητικός, ταμπουρωμένος πίσω από δανεισμένα life style που πλασάρουν τα κανάλια και τα περιοδικά, προσπαθώ ακόμα να το βρω...

"Τσάι γιασεμιού", ένας δίσκος ορόσημο με στίχους που βρήκαν τον ήχο τους στις ευφάνταστες μουσικές του Λάκη Παπαδόπουλου με τις υπέροχες cool, jazzy blues ενορχηστρώσεις και την φωνή τους στην βελούδινη φωνή της Αρλέτας, που άλλοτε τρυφερή (όνειρα ζαχαρωτά, Τα ήσυχα βράδια), άλλοτε σαρκαστική (Ο Τάκης, Τσάι γιασεμιού) κι άλλοτε παιχνιδιάρικα τρυφερή (Το στραγάλι, Batida de coco, το τρυφερό σου ροζ) αλλά και τραγική όταν ο στίχος το απαιτεί (Το μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας, αυτόματος τηλεφωνητής) και εκείνο το υπέροχο α καπέλα κομμάτι Σαν αλήθεια σαν ψέμα, έδωσε σ’ αυτά τα τραγούδια μια διαχρονικότητα που, όσο περνάει ο καιρός όχι μόνο δεν σκονίζονται αλλά λάμπουν πάντα όλο δροσιά κι υγεία. Ναι, δροσιά και υγεία, χωρίς υπερβολές και μανιερισμούς κρατούν το μέτρο που χρειαζόμαστε όσο τίποτα σήμερα, τον 21ο αιώνα.

Τα τραγούδια αυτά, ήταν η φυσική συνέχεια της ιστορικής «Σερενάτας», που άφησε κι αυτή την εποχή της και τα… διδάγματά της.

ΛΙΜΝΗΓΙΑ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΆΣ - Αρλέτα

Λίμνη για να κολυμπάς (δεξί κλικ στον΄τίτλο του δίσκου και νέο παράθυρο (στ. μουσ. Αρλέτα) Έμπορος Ονείρων

06 ΛΙΜΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟ...

Ήταν άνοιξη θυμάμαι Που σε γνώρισα Πήρα χρώματα χαμένα Σε ζωγράφισα Ασημένιο απ’ το φεγκάρι Μπλε της θάλασσας Πράσινο της παραζάλης μου Της μοναξιάς Μπερδεμένο κουβαράκι Σε ξεμπέρδεψα Κι έγινε η κλωστή ποτάμι Και ταξίδεψα Ως εκεί που δε θυμάσαι Δε φαντάζεσαι Ως την άκρη της αβύσσου που βυθίζεσαι Έριξα χρυσό διχτάκι και σε ψάρεψα Σε μια λίμνη φιλντισένια σε ξανάριξα Τίποτα δε σου ζητά και δε μου χρωστάς Μόνο να ‘μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς

Παροιμίες

Τι κάνουμε όταν ξυπνάμε με 10 μπουλντόζες στο κεφάλι να πηγαινοέρχονται; 1ον Δεν πάμε δουλειά – αυτό νομίζω είναι must! 2ον Κάνουμε ένα ντους αρχίζοντας από ζεστό και τελειώνουμε με παγωμένο -τέλος πάντων … δροσερό νεράκι, να κυλάει στο σώμα και να ξεπλένει τα πάντα: - σκέψεις – ακόμη ένα must - φόβους – τι είναι αυτό; οι αναλυτικές εξηγήσεις περισσεύουν - ανόητες ελπίδες – αφού είναι ανόητες… - αποφάσεις που πήραμε χθες και… τις ξανασκεφτόμαστε για να πούμε «άσε καλύτερα» (η μόνη σωστή απόφαση που πήρα χθες ήταν ότι θα κόψω τα μαλλιά μου. Επιβάλλεται.) - άγχος για όσα πρέπει να κάνουμε – και καμία απολύτως όρεξη δεν έχουμε να τα κάνουμε - ενοχές – αχρείαστο παντελώς συναίσθημα, αφού την έχεις κάνει που την έχεις κάνει την ζημιά, άς την να την πάρει το ποτάμι 3ον Φτιάχνεις ένα πρόγευμα 5 αστέρων για την πάρτη σου και μόνο γιατί την πείθεις ότι το αξίζει. –corn flakes με σταφίδες ας πούμε… 4ον Μετά έχεις δυο επιλογές Α. Ξαναπάς στο κρεβάτι να κοιμηθείς (αρκετά σοφόν) Β. Ασχολείσαι με το Blog σου: - Κάνεις εργασίες αναβάθμισης του Blog και επιτέλους αλλάζεις το layout αλλά και την Times neW Roman γραμματοσειρά γιατί με το άλλο μπάφιασες. - Γράφεις ένα μικρούλι ποστ για να εξηγήσεις στα φιλαράκια σου ότι κάποια στιγμή θα απαντήσεις στα σχόλια που σου άφησαν χθες και προχθές. - Ανεβάζεις το αρμόζον για την περίπτωση τραγούδι - Στέλνεις χίλια φιλάκια και πατάς publishing 5ον Αναθεωρείς το άρθρο 4.Α του προσωπικοί κώδικα και ΠΑΣ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΥΠΝΟ Παροιμίες Στίχοι/μουσική Μελίνα Τανάγρη (δεξί κλικ στον τίτλο του δίσκου και new window)

07 Παροιμιες.wma

Παροιμίες Πριν πεινάσουν μαγειρεύουν των φρονίμων τα παιδιά και τα ρούχα τους φυλάνε ια να έχουν τα μισά αλλά εγώ που δεν τους μοιάζω όλα τα ‘παιξα στα ζάρια τώρα σαν την αλεπού τα κάνω κρεμαστάρια Μου ‘πες για πολλά κεράσια κι έχω φτάσει μέχρι εδώ μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα το καλάθι μου αδειανό μια καλή κι ωραία μέρα θα φανεί απ το πρωί ο άγιος ήθελε φοβέρα και ‘γω του ‘ πα προσευχή Ή στραβός ειν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε κάποιο λάκκο έχει η φάβα πέφτω και τσακίζομαι μα αν δεν πάθεις πώς θα μάθεις μες σε τούτη τη ζωή αν ο σκύλος ειν’ χορτάτος τότε η πίτα είναι μισή Όποιος βιάζεται σκοντάφτει το γοργόν και χάριν έχει λάλησαν πολλά κοκόρια κι έτσι άργησε να φέξει μα το ένα φέρνει τα’ άλλο και οι Χιώτες παν δυο – δυο εσύ τράβα με κι ας κλαίω έχω κι άλλα να σου πω Που λες την είχα από μικρή μια έμφυτη αντιπάθεια για παροιμίες και ρητά και την δασκαλοπάθεια μα με το διάβα του ο καιρός και τα γυρίσματά του μ’ αφήνει έκθαμβη μπροστά στα αποφθέγματά του Γράφει σενάρια τολμηρά στη μέση του κυκλώνα σκαρώνει μπέρδεμα σωστό και να μια στον αγώνα με τα’ άγριο μάτι του κοιτά αν έπεσα ακόμα να δικαιώσει το ρητό και να με κάνει λιώμα Και δεν μου μένει πια παρά υποταγή κι ελπίδα αφού γι ακόμα μια φορά την προκοπή μ’ δεν είδα

Συνέβη στην Αθήνα*

Συνέβη στην Αθήνα
(δεξί κλικ στον τιτλο και νέο παράθυρο)
Μουσική/ Στίχοι: Χατζιδάκις
τραγουδά η Αλίκη Καγιαλόγλου


Μικρό παιδί απ’ την αυγή

είχα μείνει μόνη στην πηγή

Νερό ζητούσα και καρτερούσα

μέσα απ’ τα δέντρα τ’ άλογο να βγει


Μα τ’ άλογό μου δεν θα βρει

ούτ’ εμένα ούτε την πηγή

κι έτσι θλιμμένο και διψασμένο

πίσω απ’ το φράχτη θ’ αποκοιμηθεί


Αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα

πάνω στο δρόμο που ανθίζουνε τα κρίνα

Μεθά ο αγέρας, μεθάνε και τα κρίνα

κι ό,τι αγαπάμε γεννιέται στην Αθήνα

Μεθά ο αγέρας, μεθάνε και τα κρίνα

κι ό,τι αγαπάμε γεννιέται στην Αθήνα



Γιατί κάποιοι τυχεροί στην Αθήνα, πήραν το δρόμο για την Ρωμαϊκή Αγορά για ν' ακούσουν την Αλίκη Καγιαλόγλου να τραγουδά Μάνο και το φεγγάρι, που ήταν το ίδιο παντού, εκεί είμαι σίγουρη πως ήταν μεθυσμένο...


Να κάτι τέτοια μαθαίνω και ζηλεύω εγώ εδώ, αιχμάλωτη της Αφροδίτης...

Εμπορος ονείρων γιατί... ο χρόνος είναι κρίμα

ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
(Αρλέτα)

02 ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

(δεξί κλικ στον τίτλο της εικονίτσας και ανοίγετε νέο παράθυρο)

Είμαι Έμπορος Ονείρων

μαγικών χαμένων μύρων
πέρασα
Αεράκι στο κορμί σου

παραμύθι στο κορμί σου
φύσηξα
Στο σεντόνι σου λεβάντα

χίλια χρώματα γιρλάντα
άφησα

Για χατίρι σου βουτάω στην πηγή του μύθου πάω
Τη σιωπή σου μεταφράζω
Το τραγούδι σου ανεβάζω
Σαν κοράλλι απ’ τους βυθούς
Με το γέλιο σου ανθίζω
Με το δάκρυ σου ποτίζω
Κήπους μυστικούς

Είμαι Έμπορος Ονείρων

μαγικών χαμένων μύρων
πέρασα

παραμύθι στη ψυχή σου
φύσηξα

Κι’ όπου και να ταξιδεύω
Τα μαλλιά σου θα χαϊδεύω απαλά
Μες τον ύπνο σου θα μπαίνω
Την αγάπη σου να κλέβω στα κρυφά

Είμαι Έμπορος Ονείρων
μαγικών χαμένων μύρων
πέρασα
Μυστικά που δε θυμάσαι
Τα σκοτάδια που φοβάσαι
ρώτησα

κι ότι έμαθα για σένα
δεν το είπα σε κανένα
σώπασα

«Έμπορος Ονείρων»
Αυτός κι αν είναι αγαπημένος δίσκος!
Μια Αρλέτα ώριμη, τρυφερή και αποφασιστική. Η ποιητική μιας τραγουδοποιού που γράφει τραγούδια γιατί έχει κάτι να πει, κάτι να μοιραστεί μαζί μας, κάτι να μας αποκαλύψει από εκείνη.
Μια διαδικασία επίπονη μαγική, λυτρωτική. Κι εμείς μάρτυρες της πορείας της 40 χρόνια τώρα, την ακολουθούμε πιστά, ευλαβικά, ωριμάζοντας μαζί της.
Μας έδωσε τόσα πολλά χωρίς να το ξέρει. Μας καθόρισε την ποιότητα της ψυχής μας και μας γιάτρευε όταν παραδέρναμε αναζητώντας το όνειρο

Ανασύρω το ποστ απ’ τα παλιά της 1ης περιόδου του Blog .
25 Σεπτεμβρίου, 2006. Εποχές μυθικές…
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε!
Πόσα πράγματα αλλάζουν μέσα μας με τον χρόνο! Αρκεί να τον ακολουθούμε μ’ εμπιστοσύνη όταν μας παίρνει απ’ το χέρι, χωρίς να βιάζεται, χωρίς να αδημονεί.
Ας του δείξουμε λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη. Ας τον αγαπήσουμε γι’ αυτά που μας φέρνει,
γι αυτά που μας παίρνει…

Έτσι σαν ,bonus (τ’ αξίζουμε και ’μεις πότε – πότε) θέλω ν’ ακούσω και το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου για τον χρόνο που είναι κρίμα να τον ζορίζουμε, να τον στριμώχνουμε, να τον ταλαιπωρούμε...

Ο χρόνος είναι κρίμα
στίχοι Αφροδίτη Μάνου
μουσική: Νίκος πορτοκάλογλου

Afroditi Manou - 1...

Μέσα σε φούρνους μικροκυμάτων
κοιμάται ο θεός των μικρών αισθημάτων
χύτρες ταχύτητος στα όνειρα του
κλέβουν τα χρώματα και τη χαρά του

ένα ρολόι ο κόσμος και τρέχει
την μυρουδιά του καφέ ποιος προσέχει
ποιος ονειρεύεται ποιος προλαβαίνει
τα μυστικά της ζωής να μαθαίνει

Δεν είν’ ο χρόνος χρήμα
και μην τ’ ακούς αυτά
ο χρόνος είναι ΚΡΙΜΑ
κι ας έχεις και λεφτά

Όλα τελειώνουν σχεδόν πριν αρχίσουν
κάνε στην άκρη να μην σε πατήσουν
μ’ ένα ποδήλατο μέσα στον χρόνο
κι όλα θα γίνονται για σένα μόνο

Στην κοινωνία των μεταλλαγμένων
ο ξεροκέφαλος, ο επιμένων
θα κάνει έρωτα, θα κλαίει κι ακόμα
θα ’χει σαν άνθρωπος μάτια και στόμα

A.F.Marx είπε...
Συμπέρασμα: Κρίμα είναι ο χρόνος που περνά χωρίς να ονειρευτούμε...

Διαφωνεί κανένας;

17.06.2007

Ξέρω, νιώθεις ότι σ έχω ξεχάσει, πως δεν σε σκέφτομαι πια όπως παλιά. Πως έχω μπλέξει με παρέες και έχω αλλού τα μυαλά μου Πως μπορώ να ζήσω χωρίς την απουσία σου ό, τι προσπαθώ να καταφέρω μια ζωή δηλαδή. Ξέρεις κάτι; Κατάφερα κάτι πιο σπουδαίο,

έτσι το βλέπω και το νιώθω τουλάχιστον εγώ: Nα είσαι στην ψυχή μου χωρίς να βασανίζομαι,

αλλά να είσαι εκεί, να με παρακολουθείς,

να χαίρεσαι για μένα και

να μην ανησυχείς. Βαδίζω στο σκοινί μου επάνω,

χωρίς δίχτυ να περιμένει από κάτω

κι όσο μας πάει…

Έτσι κι αλλιώς η ζωή μου όλη ήταν «όσο με πάει»

και μέρα τη μέρα

με ξεβγάζει σε πιο όμορφα ακρογιάλια… Σαν προσευχή στα γράφω αυτά

γιατί δεν χωράνε σε sms μέσα. Δεν χωράνε σε ολόκληρη την Vodaphone μέσα. Χωράνε μόνο στην ψυχή μου

και σ αυτό το Blog,

που στήθηκε εξ αιτίας σου

και σ’ ευχαριστώ. Ήταν το πιο όμορφο δώρο που μου ‘κανες ποτέ.

Ανεκτίμητο Ανέλπιστο Ανεμόεν

02 ΓΙΑ ΧΑΤΗΡΙ ΣΟΥ....

Ασπρόμαυρα τραγούδια

Ελλάς το μεγαλείο σου! Ασπρόμαυρα τραγούδια (Στίχοι, μουσική: Αρλέτα) "Ασε τα κρυφά κρυμμμένα"

05 Ασπρομαυρα τραγ...

(δεξί κλικ στιν τίτλο της εικόνας και ανοίγετε νέο παράθυρο) Ψυχές και σπίτια ακόμα μ’ ανοικτές πληγές Κι έμενε ο κοσμάκης σε κλειστές αυλές Τα βράδια σινεμά, δυο έργα τρεις δραχμές Και τα τραγούδια παίζανε ρομβίες και γραμμόφωνα Ασπρόμαυρα τραγούδια που ματώνανε Ασπρόμαυρες ταινίες που λυτρώνανε Κι είχανε τα μπαλκόνια θέα στο σινεμά Τσούρμο η γαλαρία στο ακατάλληλο Όνειρα σ’ άσπρο μαύρο τρεις δραχμές τα δυο Τραγούδι ερωτευμένο σε μια τσάντα κλεισμένο Τέσσερεις το βαρύ πέντε το απτάλικο Σαν ασπρόμαυρη ταινία ζει και ξαναζεί Το δικό σου το τραγούδι το ρεμπέτικο Να γελάει και να κλαίει σαν μικρό παιδί Μια ασπρόμαυρη αλήθεια σ’ ένα κόσμο ψεύτικο Μοσχολιού, Αλεξίου, Γαλάνη Τα τραίνα που φύγαν Θεοδωράκης - Μπιθικώτσης (1977) Ανοίγω το στόμα μου Τσιτάνης Σωτηρία Μπέλλου Μαρινέλα Γ. Παπαστεφάνου Καζαντζίδης Μρινέλα Για μας ποτέ μην ξημερώσει Τσιτάνης - Τσαρούχης (Ο θεός παίζει και ο Έρωτας χορεύει..) Μπιθικώτσης - Βουγιουκλάκη Υπομονη (Ξαρχάκος - Λ. Παπαδόπουλος) Μπιθικώτσης (Θεοδωράκης - Τ. Λειβαδίτης) Βρέχει στην φτωχογειτονιά Αλεξανδράκης "Παίχτε... παίχτε..." Απονη ζωή Μιθικώτσης - Ζαμπέτας (Ξαρχάκος - Λευτέρης Παπαδόπουλος) Κατράκης, Φούντας, Διαμαντίδου... Χατζιδάκις - Μελίνα Ο ταχυδρόμος πέθανε

Μάνος Χατζιδάκις

(δεξί κλικ στους τίτλους των τραγουδιών και ανοίγετε νέο παράθυρο)

Παίδες

στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις, τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις Από το έργο ΠΑΙΔΕΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ (1989).


Ηθοποιός

στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις, τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εμφάνιση του τραγουδιού στη δισκογραφία με ερμηνευτή τον Μάνο Χατζιδάκι. Ηχογράφηση του 1962.Από την μουσική παράσταση ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ (1962).


Ήρθε Νοτιάς ήρθε Βοριάς

στίχοι: Γιάγκος Αραβαντινός, τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις Από τα πρώτα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, γραμμένο το 1943. Το 1949 ακούστηκε για πρώτη φορά στην ταινία του Γιάννη Φιλίππου ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ και το 1963 στην μουσική παράσταση ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΙΣ.


Στον Γιώργο Σεφέρη

Στίχοι/απαγγελία
Μάνος Χατζιδάκις
μουσική: Νότης Μαυρουδής


Μπολιβάρ

ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος, τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις Απόσπασμα από το ομώνυμο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου. Το τραγούδι εξεδόθη για πρώτη φορά το 1983

Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε το απομεσήμερο

της 15ης Ιουνίου του 1994

Ερωτικό

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Ερμηνεία: Αρλέτα

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καληνύχτα

Γκάζι - Ταύρος

Afroditi Manou - 0...

Επειδή χθες το βράδυ πήγα να κοιμηθώ μ αυτό το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου στο μυαλό και μια λαχτάρα να βρεθώ στην Αθήνα, να δω φίλους αγαπημένους και να πάμε για αυτοκινητάδα, σαν αυτές του Σπύρου Σεραφείμ, να ανάψουμε τσιγάρο και να θυμηθούμε… και τι δεν θα θυμηθούμε! Άντε κι έρχεται καλοκαιράκι και το μυαλό δε συμμαζεύεται… Κι έχουμε και δουλειά που περιμένει Καλή μέρα να έχετε, όπου και να βρίσκεστε, ότι κι αν κάνετε... Γκάζι – Ταύρος Κάτι βραδάκια που δε μοιάζουνε με τα’ άλλα στην Πειραιώς με τ’ αυτοκίνητο πετάω λίγο πιο κάτω από το Γκάζι σταματάω και στης ψυχής μου ανεβαίνω την τραμπάλα χρωματιστά τετραγωνάκια με φιγούρες σαν κλασσικό μικρό εικονογραφημένο πάντα καινούργιο κι όμως χιλιοδιαβασμένο φίλοι παλιοί πανάκριβές μου μινιατούρες Από την Πέργαμο ως τον Ταύρο ένα τσιγάρο δρόμος κι η Μαντουμπάλα η αγάπη μου η παλιά με την Ναρκίς χορεύουνε βαλσάκι κι όμως έχουν γεράσει κι έχουν κάτασπρα μαλλιά Ούτε τραγούδι είν’ αυτό ούτε και ποίημα είν η ζωή μου η μισή και κάτι μήνες όλο χρυσόχαρτα και όλο ζελατίνες ενώ την άλλη τη μισή την πήρα χύμα

Η Γκιουλ Μπαχάρ

Η ΓΚΙΟΥΛ-ΜΠΑΧΑΡ

11 ΓΙΟΥΛΜΠΑΧΑΡ.wma

(δεξί κλικ στον τιτλο της εικονας και νέο παράθυρο) Κάποια βραδιά μαγική μέσα στο Μισίρι την είδα ήταν ξωτική ομορφιά η Γκιούλ - Μπαχάρ η γλυκιά. Γιαραμπίμ το γιαχαμπίπ γιαραμπίν το γιαχ αμπάχα αχ λουλούδι μου Γκιούλ - Μπαχάρ αράπ χαβάς γιαβάς - γιαβάς μου το 'χες πει με φιλιά σαν σε κρατούσα αγκαλιά. Σκλάβος στο γλυκό της φιλί είμαι στο σεβντά της δεμένος κλαίω, νοσταλγώ και πονώ τη Γκιούλ - Μπαχάρ δεν ξεχνώ. Για την Γκιουλ Μπαχάρ που είδα πρωί - πρωί μέσα στο Μισίρι... σε ένα πανέμορφο ποστ που τριγυρνούσε και χανόταν σε παζάρια της Ανατολής.

Ας ερχόσουν για λίγο - Αρλέτα

Τίποτα.
Ο μόνος τρόπος να ξεθυμώσω είναι να ανεβάσω ένα τραγούδι απαλό, κιθάρα και φωνή. Κιθάρα και Αρλέτα. μόνο. Εντάξει και κάποιες πινελιές από βιολοντσέλο που προσθέτουν μια νότα ύπέροχα δραματική





"Ας ερχόσουν για λίγο", ένα τραγούδι παλιό των Μιχάλη Σουγιούλ και Μίμη Τραιφόρου που τραγούδησε η Αρλέτα στον δίσκο "Ζητάτε να σας πώ!, μαζί με άλλα τραγούδια μιας εποχής μακρινής που το ταγκό και το μελόδραμα ήταν η άλλη όψη του ελληνικού τραγουδιού. Όμως συνθέτες όπως ο Αττικ, Μιχάλης Σουγιούλ και ο Κώστας Γιαννίδης άφησαν κάποια όμορφα τραγούδια αυθεντικά, κι ας θυμίζουν αργεντίνικα ταγκό.

Κλέβω τους στίχους από άλλο ποστ φιλικό και τους κολλάω εδώ. Ελπίζω να με συγχωρήσει...

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος
.
Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι
να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι
.
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά
.
Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό
σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε
.
Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό
που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου την καταιγίδα
.
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά
.

Ανάπλαση!

Μα πώς είναι δυνατόν, να αναβαθμίζεις /ανακαινίζεις /αποκαθιστάς / αναπλάθεις τον ιστορικό πυρήνα ενός χωριού, και να μην λάβεις υπόψη σου τον παράγοντα άνθρωπο; Όταν μάλιστα είσαι υπόλογος στην ευρωπαϊκή Επιτροπή που συνεισφέρει στην χρηματοδότηση ;
Το υπεύθυνο Τμήμα για τα διατηρητέα (σπίτια και οικισμοί) της Πολεοδομίας έχει τις εμμονές του, αυτό το γνωρίζουμε και ίσως καλά κάνει. Αναπλάθουμε σου λέει, την πλατεία ενός ορεινού χωριού για να την κατασκευάσουμε όπως ακριβώς ήταν (πολύ) παλιά. Με ντόπια υλικά που να συνάδουν με τον χαρακτήρα της περιοχής κλπ
Το σέβομαι συμφωνώ και επαυξάνω.

Όταν όμως, η χρήση του παλιού υλικού έρχεται σε αντίθεση με την άνετη και ασφαλή διακίνηση αναπήρων, ηλικιωμένων, γονιών με παιδάκια και καροτσάκια (για να σημειώσω τις πιο βασικές κατηγορίες εμποδιζόμενων ατόμων), τότε κυρία Πολεοδομία απαιτείται να αναζητήσεις λύσεις που πρώτα θα εξυπηρετήσουν τον καθημερινό χρήστη και όχι απλά να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία του κάθε επισκέπτη.
Το να χρησιμοποιώ το πέτρωμα της περιοχής για την επίστρωση της πλατείας και των γύρω δρόμων δεν σημαίνει αυτόματα ότι η επεξεργασία του υλικού θα είναι η ίδια με πριν 200 χρόνια.
Η τεχνολογία σήμερα δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστείς με τέτοιο τρόπο το υλικό ώστε να έχει ομαλή επιφάνεια και να τοποθετηθεί με μικρούς αρμούς που να διευκολύνουν και όχι να αποκλείουν τα αναπηρικά τροχοκαθισματα.

Είμαστε στον 21ο αιώνα και τα θέματα απρόσκοπτης και ασφαλούς διακίνησης για όλους, είναι ενταγμένα πια σε όλες τις ευρωπαϊκές καλένδες.

Mainstream να ένας όρος που δεν έχει επαρκώς μεταφραστεί στα ελληνικά…

Ταξίδι με την θάλασσα

Είπα να τραβήξω κατά τα νησιά, τ’ αγαπημένα, που ποτέ δεν πρόλαβα να τα κάνω δικά μου, όμως αυτή η διαπίστωση είναι αρκετή για να με κάνει να πάρω των ομματιών μου, να σαλτάρω σε ένα καράβι φορτηγό απ αυτά που διασχιζουν τις πέντε θάλασσες απ άκρη σ άκρη της γης.
Να ξεμπαρκάρω σε λιμάνια άγνωστα σκοτεινά., να τα πιούμε με ναυτικούς θαλασσοδαρμένους προδομένους, να πιω το δάκρυ τους για μιαν αγάπη που τους έστειλε ανεπιστρεπτί στην αγκαλιά της θάλασας,

της θάλασσας,

της θάλασσας…

της απόλυτης ερωμένης…

κι εγώ "του ανέμου αγρίμι"

θάλασσα
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Μικρούτσικος Νικολακοπούλου

Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή
τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη
μαύρο μου ασήμι
πάρτη καρδιά μου και κάντη μισή
τ' ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
λιοπέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Έλα, φεύγουμε…
Άσε αυτούς που μένουνε και περιμένουνε…
Μ’ ένα γέρικο φορτηγό, που σφυρίζει και υψώνει την άγκυρα αγκομαχώντας, θα φύγουμε να βρεθούμε στην άκρη της γης…
Έλα, μη διστάζεις. Μόνο εσύ με κρατάς εδώ
Οι μηχανές ξεκινούν…
Σάλτο και φύγαμε.

ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Β. Τσιτάνης /Έλλη Πασπαλά

Τούνεζι, μπαρμπαριά, περνάμε από ακτές οικίες και μακρινές, Καρχηδόνα, Τύνιδα, ο λίβας στέλνει τραγούδια μακρόσυρτα, λυπητερά, απ τους καμηλιέρηδες τους Cabil διωγμένους στους αμμόλοφους της ερήμου, περήφανους , σκαμμένους απ τον ήλιο της ερήμου
Κι οι άνθρωποι της θάλασσας νοσταλγούν νύχτες μαγικές που αγκάλιασαν αραπίνες λάγνες ερωτιάρες, που πόθησαν κορμιά φιδίσια καμωμένα…

ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)

Τσιτσάνης/Αρλέτα

Νύχτες μαγικές, ονειρεμένες
αγάπες λάγνες, ξεχασμένες, στην ξενιτιά
Τρέχει ο νους μου προς τα περασμένα
τα βράδια μου τ’ αγαπημένα, στην Αραπιά

Σάς μιλάω με καημό, με σπαραγμό
για τόσες τρέλες που νοσταλγώ
Αραπίνες λάγνες, ερωτιάρες
με ουίσκι, με γλυκές κιθάρες, γλέντι και ποτό
Αραπίνες, μάτια φλογισμένα
και κορμιά φιδίσια, καμωμένα σαν εξωτικά

Κάθε βράδυ δυο μεγάλα μάτια
αράπικα, σωστά διαμάντια, αναζητώ
Μα δεν βρίσκω τέτοια μαγεμένα
σαν τ’ άλλα τα ονειρεμένα, γι αυτό θρηνώ

Τραγουδάω με καημό, με σπαραγμό
τις τόσες τρέλες που νοσταλγώ
Αραπίνες, όνειρα σβησμένα
σαν εκείνα τα ονειρεμένα, γλέντι και ποτό
Αραπίνες, μάτια φλογισμένα
και κορμιά φιδίσια, καμωμένα σαν εξωτικά

Κλείσε τα μάτια να δεις την θάλασσα την στιγμή ακριβώς που φιλιέται με τον ουρανό, εκεί στο βάθος του ορίζοντα.
Ο ουρανός, ο απόλυτος, οπαντοτινός εραστής της, που ζηλεύει κάθε της λίκνισμα και τιμωρεί θεούς κι ανθρώπους αν εκδηλώσουν τον έρωτα τους γι αυτήν.

Ναι, μας κυνηγά αγριεμένος, γκρίζος, σκοτεινός και τιμωρός…

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΟΓΗ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Νίκος Ξυδάκης/ Θοδωρής Γκόνης

Ο Δόγης επαντρεύτηκε
της θάλασσας τους δρόμους
για κείνη χτίζει φρούρια
για κείνη φτιάχνει νόμους

Όλα τα κάστρα του Μοριά
της Κύπρου και της Κρήτης
ζώνη χρυσή τα πέρασε
στο γαλανό κορμί της

‘Όμως δεν ξέρει ο άμοιρος
πως του γιαλού το κύμα
αντί για κλίνη νυφική
θε να του γίνει μνήμα

Κουρσάροι, Σαρακηνοί και πειρατές θα μας καταδιώκουν απ άκρη σ άκρη στη Μεσόγειο, θα με δένουν στο κατάρτι μα θα ρθει ο άνδρας ο άντρακλας ο πελαγίσιος για να τους ρίξει όλους με στην χάψη, για μένα και μόνο, για σένα μόνο…

ΣΕΒΑΧ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Μάνος Λοίζος

Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
γαλέρες έρχονται και πάνε
Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
στο καπηλειό το λιμανίσιο

Θάλασσα, πικροθάλασσα
γιατί να σ αγαπήσω…

Σαρακηνοί και Βενετσιάνοι
πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
ελόγου μου τον Καπετάν’ Γιάννη
το παλικάρι, τον αντάρτη
τον άντρακλα τον πελαγίσιο

Κι εκεί σ’ του μακελειού την άψη
δαγκώνω τα σκοινιά τα λύνω
και μα τον άγιο Κωνσταντίνο
όλους τος ρίχνω μες τη χάψη
δεμένους με τα χέρια πίσω

Θάλασσα πικροθάλασσα
πώς να μην σ αγαπήσω;


Η Μεσόγειος όλη μια αγκαλιά, απ την Κύπρο ως το Μαρόκο μια ακτή, μια θάλασσα μια προσμονή, στα φώτα κάποιου καραβιού να αφεθώ. Τα χέρια σου να μ αγκαλιάζουν, τρυφερά να ψάχνουν το κορμί μου και τα χείλη σου να κολλήσουν στα δικά μου. Μόνο τούτο τάξε μου…
Μια νύχτα σαν κι αυτή, θάνατο κι αρχή σου ζητώ…

Μια νύχτα στο Μαρόκο.
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Κραουνάκης/Νικολακοπούλου

Ελλη Πασπαλά

Μια νύχτα στο Μαρόκο
λαχτάρισα να ζήσω,
με φοινικιές κι αρώματα,
φωτιά στα χρώματα
Μια νύχτα με φεγγάρι
καινούργιο κι αναμμένο
μετάξι μαύρο να φορώ
να βάφω το νερό

Μια νύχτα μόνο τάξε μου
φαρμάκι αν θέλεις τάξε μου μετά
μια νύχτα μόνο τάξε μου
να φέγγω στα ματάκια σου μπροστά…

Μια νύχτα σαν κι αυτή
θάνατο κι αρχή σου ζητώ

μια νύχτα στην Βεγγάζη
να βγω φωτογραφία
στα φώτα κάποιου καραβιού
στα χέρια τα αγοριού

Μια νύχτα με τραγούδι
πεντάρφανο και ξένο
κι αν πιάσουν τα άστρα πυρκαγιά
θα πέσουν στην καρδιά


πόσες αγάπες αφήσαμε πίσω…
πόσες απατήσαμε χωρίς να μισήσουμε, χωρίς να γνωρίσουμε…
Πόσες αγάπες βουλιάξαμε, σε πόσες αράξαμε…
Κι ο λόγος πάντα να μας διαφεύγει
μόνο μια διψασμένη ΦΥΓΗ μας σπρώχνει
να φεύγουμε, να φεύγουμε
πουθενά να μην στεριώνουμε
στο πουθενά να πορευόμαστε
στον βυθό ν ανασαίνουμε

Πες μου θάλασσα
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)

Πες μου θάλασσα
πόσα μυστικά σου
απ τον κόσμο κρύβεις
και μεσ’ της σιωπής τα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις
Θάλασσα μου σαν κι εσένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα κι εγώ
στα νερά μου τα αγριεμένα
αγάπες αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα

Θάλασσα μου σαν κι εσένα τώρα
με ναυάγια ζω κι εγώ παλιά
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα είν’ αργά
κι έχω κάνει πια τα λάθη δώρα
δυο κοράλλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα

Βγαίνουμε στις ανοικτές θάλασσες, οι ναυτικοί πιο σκεφτικοί, τρέχουν πάνω κάτω σαν αλλοπαρμένοι, η θάλασσα φουσκώνει κι αγριεύει, εδώ τελειώνουν τ αστεία.
Το μάτι θολώνει απ την αλμύρα και ο άνεμος που μας κτυπά στο πρόσωπο αλύπητα.
Σε θέλω μαζί μου, δίπλα μου, μέσα μου.



Εφτά νάνοι στο S/s Cyrenia

Εφτά σε παίρνει αριστερά
μην το ζορίζεις
μάτσο χωράμε ε μια κουφια απαλάμη
θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις
ο πιο μικρός αχολογάει μ ένα καλάμι
Γυαλίζει ο Σιμ της μηχανής τα δυο ποδάρια
ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι
μ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ την μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει

Απ το ποδόσκαμνο πηδάνε
ως τη Γαλέτα
Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή, Σεσίλ
που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ ένα ποτήρι
Ραμόν αλλήθωρε τρελέ
που λύνεις μάγια
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει
στα σπυράγια
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει
Ο Τοντ του λείπει το ένα χέρι
μα όλο γνέθει
τούτο το απίθανο συνάφι να βρακώσει
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη
δεν μιλάς γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει
μ’ ένα ξυστρί καθάρισε με απ τη μοράβια
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει
Γιε μου πού πας
Μάνα θα πάω στα καράβια

Κρατήσου απ τα σκοινιά
κούφιο κύμα κτυπά, οι αντοχές στερέψαν.
Μόνο βράδια νεκρά με αφιερώσεις,
της ζωής η μοναξιά σου αντάμωσε σε τούτο το καρνάγιο την αδελφή σου τη ψυχή
μ’ αυτή δεν στέριωσε
φωνή γυμνή που όλο ψάχνει να σε βρει

Black & White
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Καββαδίας/ Λ. Παπαδόπουλος

Αρλέτα

μην κλαις,
η φουρτούνα κόπασε
το νερό ήσυχο στα πόδια σου
καθισμένη στην πρύμνη σ ακολουθώ με τα μάτια
που τραγουδάς με την κιθάρα ιστορίες
της πίκρας και της θάλασσας
Ιστορίες χαραγμένες σαν του Αλλαμ τα στίγματα
που δεν βγαίνουνε ποτές, παρά μόνο καρφώνοντας ένα μικρό στα στήθια μου σπαθί,
σαν τον παράξενο εγγλέζο θερμαστή…

Willian George – Allum
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Καββαδιας/ Λ. Παπαδόπουλος

Αρλέτα

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενο Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχεν ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες απ το λαιμό ως τα νύχια
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς σπαθιά ζωγραφισμένα
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά που εχόρευε γυμνή
κι απα στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματα ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλονή
Έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ άγριαν αγάπη ακράτητη βαθειά κι αληθινή
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε τόσο βαθειά ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψε ότι δικό της είχε
έμεινε όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές
του κάκου γνώριζεν αυτός, καθώς το ξέρουμε όλοι
ότι του Allum τα στίγματα δεν βγαίνουνε ποτές

Κάποια βραδιά όπως περνούσαμε από το bay of Bisky
μ’ ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί
ο πλοίαρχος είπε θέλησε το στίγμα του να σβήσει
και διάταξε τη θάλασσα την κρύα να ριχτεί


Αχ μοίρα παράξενη, ατίθαση κι αδίστακτη. Μοίρα Μαύρη των ναυτικών, των ταξιδευτών, των ερωτευμένων, με τη ζωή και με το θάνατο.

Φάτα Μοργκάνα
(δεξι κλικ και νέο παράθυρο)

Καββαδίας/ Μ. Κωχ)

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν

Πουθ’ έρχεσαι;
Απ’ τη Βαβυλώνα
πού πας;
Στο μάτι του κυκλώνα
ποιαν αγαπάς;
κάποια τσιγγάνα
πώς τη λένε;
Φάτα Μοργκάνα

πανίί δερμάτινο αλειμμένο με κερί
οσμή από κέδρο από λιβάνι από βερνίκι
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στην Φοινίκη

Σκουριά πυρόχρωμη στις μνήμες του Σινά
οι κάβες της Γερακινής και το στρατώνι
το επίχρισμα η αγια σκουριά που μας γεννά
μας θρέφει θρέφεται από μας και μας σκοτώνει


Φτάνουμε σε λιμάνι άγνωστο χαμένο, ποιος ξέρει τι μας περιμένει
πρέπει να κατεβούμε να ξεμουδιάσουμε να χωθούμε σ αυτά τα μπαρ «αμφιβόλου ηθικής», τα λιμανίσια, που ζουν μες την αμαρτία μες την φθορά και μες την παραζάλη.

Ίσως ποιος ξέρει να βρούμε κανα ρωμιό ξεχασμένο να ξομολογηθούμε. Δεν έχω όρεξη που λες, να μάθουν ξένοι τον καημό μου. Να τα πιω και να μεθύσω, να ξεχάσω και να θυμηθώ.
Εδώ ναι, σ αυτό το μπαρ, στο Σου μι τζου, ό τι διάολο και να ναι.
Αφού κι ο διάολος, δεν μπορεί, μας ακολουθεί…

ΣΤΟ ΣΟΥ ΜΙ ΤΖΟΥ

(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Νίκος Ξυδάκης/Μ. Γκανάς)

Στο Σου-Μι τζού κάποια βραδιά
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη
Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου-Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσες
Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.

Μας κυνηγάν όλες του κόσμου οι φιλές. Έγινε μια καρφωτή και εμάς ψάχνουν όλοι να πετύχουν...
Αν είναι δυνατόν!
Εμείς για να σώσουμε τη ψυχούλα μας βρεθήκαμε εδώ…
Γρήγορα, τρέξε...

Σαλπάρουμε γι αλλού,
για πάρακάτω.
για Κούβα, για Αϊτή για λατινική Αμερικη…
να συναντήσουμε τον Commandante ,

chamame a Cuba

να δεις πως χορεύουν εδώ,
πως κάνουν τη θλίψη τους τραγούδι πεςρήφανο που αγκαλιάζει τη γη ολόκληρη, και ξεχύνεται σε δρομάκια φτωχικά χρωματιστά όπου το γέλιο παρέα με το δάκρυ γίνεται μια ιστορία αγάπης

Historia de un amor
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Δάκρίζεις μικρό μου;
Λυτρώνεις τη ψυχή μου,
μην το φοβάσαι
μην το αποφεύγεις .
Χόρεψε όσο μπορείς μες την αγκαλιά των compagneros
χόρεψε ένα ταγκό αργεντίνικο κι άσε το παντονεον να σε οδηγήσει να σε λυγίσει αισθησιακά με τα πόδια μπλεγμένα, τα μάτια χαμηλά σαν να ναι το… τελευταίο ταγκο στο Μπουένος Αιρες.

El choco
(δεξι κλικ και νεο παράθυρο)

Όμορφα, νοσταλγικά, παίρνουμε το τελευταίο καράβι για την πατρίδα
Εκεί είναι πάντα, μη φοβάσαι, κανείς δεν μας την παίρνει.
Προσπαθούν βέβαια μα, μην ανησυχείς.
Πάντα με την Ελλάδα καραβοκύρη θ αρμενίζουμε…

Με την Ελλάδα καραβοκύρη
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Χατζιδάκης/ Γκάτσος

Με την φουρτούνα και τον Σιρόκο
ήρθε μια σκούνα απ το Μαρόκο
Με τον αγέρα και με τα αγιάζι
πάει μια βρατσέρα για τη Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε

Με τον Ασίκη τον μπουρλοτιέρη
ήρθ’ ένα βρίκι απο τ’ Αλγέρι
Με την Ελλάδα καραβοκύρη
πάει μια φρεγάδα για το μυσήρι

Άγιε Νικόλα παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε

Να, κοίτα,Κοίτα!
Φθάσαμε στο νησί.
Στην Κρήτη, στην Κύπρο, στην Χίο και στην Ικαριά.
Να τους όλους στο λιμάνι, μας περιμένουν…

Τρεις καλοήροι κρητικοί

(δεξί κλικ και νέο παράθυρο)

Γιλωτα Βέη

διασκευή Μιχάλη Νικολούδη

Τρεις καλοήροι Κρητικοί
τζαι τρεις απ’ τ ’ Άγιον όρος
καράβι αρματώσανε

Καράβι αρματώσανε
στην Κύπρο για να πάσι
τζι ο ναύτης τους αρρώστησε

τζι ο ναύτης τους αρρώστησε
στου καραβιού την πλώρη
δεν έχει μάνα να τον κλαίει

Δεν έχει μάνα να τον κλαίει
---- να τον λυπάται
ούτε αδερφό ούτα αδερφή

Ούτε αδερφό ούτ’ αδερφή
να τον μοιρολογάτε
τον κλαίει ο καπετάνιος του

Τον κλαίει ο καπετάνιος του
τον νιο το παλικάρι
για σήκω απάνου ναύτη μας

Για σήκω απάνου ναύτη μας
σήκου να κουμπαρσάρεις
βαστάτε με να σηκωθώ

Βαστάτε με να σηκωθώ
τζαι βάλτε με να κάτσω
τζαι φέρτε μου την χάρτα μου

Τζαι φέρτε μου την χάρτα μου
τον αργυρό κουμπάρσο
να κουμπαρσάρω τον καιρό

Να κουμπαρσάρω τον καιρό
να πιάσουμε λιμάνι

"Σία κι αράξαμε μπρος τ' ακρογιάλι
τέλειωσε η βάρδια μας κι αύριο πάλι"

Μην πεις σε κανένα που πήγαμε γιατί η μάνα σου από κει πάνω θα φοβηθεί και θα σου παραγγείλει στον ύπνο σου να μην ξαναφήσεις τη στεριά, μόνο σ’ του Αιγαίου τα νησιά να σεργιανάς

Μες του Αιγαίου τα νησιά

(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Νένα Βενετσάνου)

Μες του Αιγαίου
πρόβαλε να ιδείς
Μες του Αιγαίου τα νησιά
άγγελοι φτερουγίζουν

και μέσα στο φτε-
πρόβαλε να ιδείς
και μέσα στο φτερούγισμα
τριαντάφυλλα σκορπίζουν


Αιγαίο μου
Βόηθα Παναγιά
Αιγαίο μου γαλήνεψε
τα γαλανά νερά σου

Να ’ρθουνε τα ξε-
πρόβαλε να ιδείς
να ’ρθουνε τα ξενάκια σου
στα ποθητά νησιά σου

Ροδόσταμο να-
πρόβαλε να ιδείς
ροδόσταμο να γίνουνε
Αιγαίο τα νερά σου

Στο πα και στο ξαναλέω,

δεξι κλικ και νεο παραθυρο)

Πέτρος Γαϊτάνος

Στο ’πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβεις
Ο γιαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς

Κι αν με πάρει πού με πάει
κάτω στα βαθιά νερά
κάνω το κορμί μου βάρκα
και τα χέρια μου κουπιά
το μαντήλι μου πανάκι
μπαινω-βγαίνω στη στεριά

Στο ’πα και στο ξαναλέω
μην μου γράφεις γράμματα
γιατί γράμματα δεν ξεύρω
και με πιάνουν κλάματα