Παρασκευή, Μαρτίου 22, 2013

ΑΡΛΕΤΑ : Από που πάνε για την Άνοιξη;



 to 


Το βιβλίο της «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές (Εκδόσεις «Καστανιώτη»)Είναι ένα δώρο ζωής..Στο βιβλίο αυτό, με την άρτια τυπογραφική επιμέλεια, και τα θαυμάσια σχέδια της ίδιας - η Αρλέτα είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών- η θάλασσα είναι πανταχού "παρούσα". Φτάνει ο αντίλαλός της ή πλάσματά της:"... Οι Σειρήνες όπως πάντα καλλίφωνες... " Η: "... Τ' αγριοπούλια του πελάγου δε χάθηκαν... " Και: "Το τραγούδι σου ανεβάζω σαν κοράλι απ' τους βυθούς... ".
Τα κείμενά της, πεζά ή έμμετρα, σαν κύματα απλώνονται στις σελίδες και αντιλαλούν αισθήματα και καημούς, αγάπες και εμμονές, όνειρα, έρωτες και αγώνες, σιωπές, ανθισμένα δέντρα και φεγγαρίσια μονοπάτια, προδοσίες, απώλειες. Το άγχος και το άχθος των μεγαλουπόλεων με τους σκλάβους καταναλωτές και τα εγκλωβισμένα παιδιά. Τόσα, όσα χωρά η ψυχή του σκεπτόμενου ανθρώπου - όσα χωρά η ζωή. Για την Αρλέτα, όχι σπάνια, η ζωή είναι συνεπής: "Είπες πως θα 'ρθεις, άγια μνήμη του παιδιού που κάποτε ήμουν, και δε με γέλασες. Από πολύ βαθιά αναδύθηκες, από πολύ μακριά, με πληγωμένα γόνατα κι ένα κλαράκι ανθισμένη νερατζιά στο χέρι... ".
Μέσω του εντελώς προσωπικού λόγου της, που τον πλαισιώνουν και τον συμπληρώνουν, τα θαρρείς παλλόμενα από αγωνία και ασφαλώς εντυπωσιακά σχέδια, η Αρλέτα έδωσε μια κατάθεση ψυχής. Και μαζί στίχους γλυκόπικρους, όμοιους με βλέμματα που εισχωρούν στο βάθος των σημερινών πραγμάτων. Και στις αιτίες των παθημάτων: "Στο πεζοδρόμιο/ στη νησίδα/ στη λεωφόρο πλέω. / Μόνη απομένουσα/ πρωτόπλαστη. "
Η σκέψη που γεννούν και τροφοδοτούν τα θερμά, πάντοτε νεανικά και φρέσκα αισθήματα, δεν καταβάλλεται, συνεχώς προσμένει. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής.
"... Και τι σημασία έχει αν μοναχή μου πια οσμίζομαι την άνοιξη και τρελαίνομαι/ να τη νιώθω να 'ρχεται, όσο σύντομη, όσο επώδυνα σύντομη και να 'ναι... ".



«Από πού πάνε για την άνοιξη;» αναρωτήθηκε η Αρλέτα και έγραψε και ζωγράφισε ένα βιβλίο. Πρόκειται για μια προσεγμένη έγχρωμη έκδοση σε μορφή μικρού άλμπουμ με σχέδια, κείμενα, πεζά, έμμετρα και κάποια τραγούδια. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, αλλά τα περισσότερα από τα κείμενα και τις ζωγραφιές δημιουργήθηκαν τα πέντε τελευταία χρόνια. Το βιβλίο αυτό, όπως λέει η ίδια η Αρλέτα, «είναι ένα είδος ξεκαθαρίσματος ταυτότητας. Ενα χαρακτηριστικό δείγμα αυτών που κάνω». Η Αρλέτα υπάρχει στον χώρο του τραγουδιού 30 χρόνια. Εχουν γραφεί δεκάδες πορτρέτα για κείνη. Αυτό το βιβλίο είναι ένα πορτρέτο που έγραψε η ίδια για τον εαυτό της. Και αυτή ξέρει καλύτερα...* Το βιβλίο «Από πού πάνε 
για την άνοιξη;» κυκλοφορεί αύριο από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».Το ΒΗΜΑ, 21/12/1997 , Σελ.: Z03


Από πού πάνε για την άνοιξη“… Όσο περνάει ο καιρός,
το βλέπω καθαρά,
είσαι ένα χρώμα άσχετο,
στο φόντο μου μουντζούρα.Σ
ε ήχο πολύχρωμο,
Ρυθμό πολύτροποκινούμαι εγώ.
Εσύ παίζε με τα κουμπιά σου,
τρώγε κονσέρβα άγριο λωτό.
Φύγε από δω.
Δεν έχει θέση,
για καμμιά σχέση,
Είμαστε ξένοι,
εχθροί ομωσμένοι,
εσύ κι εγώ.
Για μένα η θάλασσα,
για σένα η άνασσακι
ο ευνούχος art- nouveau…”



Η χθεσινή ανοιξιάτικη μέρα μ έκανε να πιστέψω ότι η Άνοιξη έσκασε μύτη, Τέρμα είπα, τα κρύα πρωινά, οι εσάρπες, τα παλτά.
Σήμερα όμως την πάτησα. Ένας ουρανός μουντός κι ο ήλιος ασθενικός μ έκαναν και μένα να διερωτηθώ: «Από πού πάνε για την Άνοιξη;»

Επ’ ευκαιρία ανοίγω το ομώνυμο βιβλίο της Αρλέτας και διαβάζω στίχους και κείμενα, χαζεύω ζωγραφιές και διαπιστώνω γι’ ακόμα μια φορά, πώς μια ευαίσθητη ψυχή βιώνει τους σκοπέλους της ζωής και πως τους ξορκίζει με την τέχνη της, με την ευαισθησία.

Πώς ο χρόνος που περνά μας βουλιάζει ή σαν κύμα μας ξεβγάζει κάθε φορά σε έρημα νησιά και μας καλεί ξανά απ’ την αρχή να τα εξερευνήσουμε χωρίς να τα κατακτήσουμε. (Το μόνο που δικαιούμαστε αλλά και οφείλουμε να «κατακτήσουμε» είναι η αλήθεια της ψυχής μας, τίποτα άλλο δεν μας ανήκει (αυτό οκ το εμπέδωσα καλά).
Η ικανότητά μας να κάνουμε μια νέα αρχή μαζεύοντας τα κομμάτια που έχουν απομείνει απ’¨το μεγάλο ναυάγιο, φτιάχνοντας με αυτά ένα νέο παζλ, μια νέα εικόνα μιας άγνωστης ζωής που ξανοίγεται μπροστά μας.

Είτε ζούμε είτε αφήνουμε πίσω την «εποχή των φόνων» ή «των καταλοίπων», της «high season» ή «της ερήμου» κι ανάλογα με το πού βρίσκεται ο καθένας, αναγνωρίζουμε πτυχές του εαυτού μας και χαρτογραφούμε τη ζωή μας. Γιατί πρόκειται για πορεία ζωής με τις ανατροπές, τις διαψεύσεις της, τις ελπίδες και τα όνειρά που μπλέκουν αργά και σταθερά ένα τοπίο μυστικό και μαγικό, με το νήμα που μας κρατά δέσμιους αυτού που βιώσαμε ή σκεφτήκαμε. ζήσαμε ή αρνηθήκαμε.

Μεγεθύνει ή σμικρύνει τα λάθη μας, απαλύνει ή αγριεύει τη ματιά μας, ξορκίζει ή καταριέται. Αφανίζει ή
προσμετριέται.

Από πού πάνε για την Άνοιξη λοιπόν; Πότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτό που ζήσαμε, ζούμε ή προσμένουμε είναι «η Άνοιξη»; Πόσο κρατά αυτή η Άνοιξη και πόσο μας ανήκει; Πόσα δευτερόλεπτα, πόσες στιγμές ή πόσους αιώνες; Μήπως είναι η γη της επαγγελίας που δεν φτάνουμε ποτέ; Μήπως είναι οι στιγμές που διανθίζουν τη ζωή μας κρατώντας μας δέσμιους σε μια ψευδαίσθηση ότι τις γευτήκαμε, άρα υπάρχουν και υπάρχουμε;
Κι όταν τις χάσουμε, πόσο βαρύ είναι το τίμημα; Αξίζει τηνοδύνη της ανάμνησης;


Μήπως η ανάμνηση μιας, έστω πλασματικής, υποκειμενικής Άνοιξης μας βυθίζει στον πιο βαρύ χειμώνα;


.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

http://www.esnips.com/doc/20de5ff1-60db-451a-ac7f-3512a1eec678/Arleta-As-erxosoun-gia-ligo-Sougioul-Traiforos
:)

Ανώνυμος είπε...

syggnomi, den ksero na xrisimopoio blogs :/ epanalink sto sosto simeio