Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007

ΣΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ - Αρλέτα

.
.


Οι Τιτάνες, Άτλας και Προμηθέας τιμωρούνται από τον Δία, Λακωνικός κύλιξ 550 π.Χ.






Στον Προμηθέα




Στίχοι: Αρλέτα

Μουσική: Αν. Τριανταφύλλου
δίσκος Ταξιδεύοντας

Τώρα ευχαριστώ
αυτόν που κράτησε το φως
Στα χρόνια της οργής
η μέρα όταν δείλιαζε

Τώρα ευχαριστώ
αυτόν που τόσο τρυφερά
Σε χέρια δυνατά
του ήλιου το παιδί φέρνει για σας

Τώρα τραγουδώ
τα μάτια εκείνα που στεγνά
Στη χώρα των τυφλών,
το βάθος του γκρεμού μετρούν

Τώρα ευχαριστώ
αυτόν που μόνος στη σιωπή
Με ήχους που κανείς
ν’ ακούσει δεν μπορεί κλαίει για σας

Τώρα ευχαριστώ
αυτόν που κράτησε το φως
Στα χρόνια της σιωπής
σκοτάδι παίρνοντας γι ανταμοιβή




Κάθομαι εδώ και γράφω χωρίς να έχω αποφασίσει αν πρόκειται για μέιλ ή για το blog. Έχω μόνο μια ανάγκη να «σου» γράψω που με τραβάει απ το μανίκι. Αρχίζω έχοντας εσένα στο μυαλό μου και βλέπουμε.

Όλα αυτά που έγιναν και συνεχίζουν ακόμη (αν είναι δυνατόν, θεέ μου) με, μας πήρε πίσω πολύ. Δεν σταμάτησε ο χρόνος εδώ. Πίσω πίσω τώρα κυλά, πίσω, χρόνια πίσω τώρα πάει, στη γέννηση του πιο γέρικου δέντρου που κάηκε. Πόσα είναι αυτά; 200; 300; 500; 1000; Αδύνατον να προσδιορίσεις αφού η διαδικασία υπήρχε και συνεχίζεται για χιλιάδες χρόνια… Άρα πόσο; Πριν την Ολυμπία; Πριν την Ιστορία; Πριν από το μεγάλο Μπαγκ; Στο τίποτα, στο χάος…
Εμείς το κάναμε αυτό; Εμείς γυρίσαμε τους δείκτες τόσο πίσω, στο μηδέν, στο τίποτα; Είμαστε ένα τίποτα; Ένα μεγάλο μηδενικό! Όλα όσα μας εμπιστεύτηκαν χάθηκαν σε μια νύχτα δύο, τρεις, πέντε όλα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Μέσα από τις οθόνες των σαλονιών μας, δίπλα από τα κλιματιστικά μας…

Κι όταν αλλάξουμε κανάλι θα είναι αργά για να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, τι χάσαμε.

Από την Πελοπόννησο, μόνο την Πάτρα ξέρω λίγο, (έχω μια αδελφική φίλη εκεί) και την Επίδαυρο, όπου παρακολούθησα τον Προμηθέα Δεσμώτη με το θίασο του Κουν και τον Λαζάνη στον πρώτο ρόλο, το 1985 αν δεν κάνω λάθος, με το κοινό ν αποθεώνει στο τέλος τον ίδιο τον Κουν μα και την Μελίνα που ήταν εκεί…

Προμηθέας Δεσμώτης! «πρόσωπο» Μυθικό, βγαλμένο από τα αρχέγονα βάθη της Ελληνικής Μυθολογίας και Θεογονίας».
Αυτός που αμφισβήτησε, που τόλμησε να συγκρουστεί με την παντοδύναμη εξουσία του Δία, ο "εν δυνάμει επαναστάτης", ο ευεργέτης και προστάτης των θνητών ανθρώπων.

Αυτόν τώρα εμείς εξευτελίσαμε, και προδώσαμε αφού δεν σταθήκαμε άξιοι της θυσίας του… Αφήσαμε το θείο δώρο του να γίνει φονικό όπλο στα χέρια της απληστίας, και της αναλγησίας και του ατομικισμού. Αυτά εναντίον των οποίων αυτός θυσιάστηκε εμείς τα αφήσαμε να μας κυβερνούν.

Απ αυτόν θέλω τώρα να ζητήσω ταπεινά συγνώμη...


Κάθομαι εδώ και γράφω χωρίς να έχω αποφασίσει αν πρόκειται για μέιλ ή για το blog. Έχω μόνο μια ανάγκη να «σου» γράψω που με τραβάει απ το μανίκι. Αρχίζω έχοντας εσένα στο μυαλό μου και βλέπουμε.

Να αυτά παθαίνει κανείς όταν μείνει μόνος σπίτι για να γράψει,,, ένα μέιλ!

4 σχόλια:

νατασσΆκι είπε...

Κλέλια μου.... :((((

Δεν μπορώ να σου πω τίποτε άλλο...

Υπομονή, που θα πάει, θα τελειώσουν τα δάση - θα σταματήσει η φωτιά μόνη της.....

Καλό σου βράδυ.

habilis είπε...

Στα πισω χρονια τα παλια ,οπου φωτια δεν ειχε ,ο κοσμος στις βαθιες σπυλιες τ'αλετρι δεν κατειχε .Κατεβηκε ο γιγαντας με το δαδι στο χερι.....[Εισαι τυχερη που στην Επιδαυρο ειδες τον Κουν].

o είπε...

το παίρνω "προσωπικά"!

(σκεφτόμουν - όχι τόσο όμορφα, πιο θυμωμένα και μπερδεμένα - τα ίδια,
γι' αυτό..)

Cle Petridou είπε...

@Βοήθησε το τραγούδι. Το σκεφτόμουνα συνέχεια όπως κι ένα άλλο της Αρλέτας, τη Τσιμεντούπολη.
Πιο μετά...