Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007

ΕΞΗ ΜΕΡΕΣ - ο δισκος


Δίσκος της Αρλέτας με τίτλο "Έξη μέρες" ...
Έτος κυκλοφορίας το 1970....


Μόνο μην κλαις



Μόνο μην κλαις

θα σου πω ένα παραμύθι
για της θάλασσας τα βάθη
για κουρσάρους και φρεγάδες
τις γοργόνες και τα φύκια

Μόνο μην κλαις, μόνο μην κλαις

Θα σου φτιάξω μία πόλη
όλο δέντρα και λουλούδια
στο προσκέφαλο σου επάνου
αγριόμεντες και δυόσμο

Μόνο μην κλαις, μόνο μην κλαις

Σου χαρίζω ένα τραγούδι
είν’ ολόκληρο δικό σου
όλη τη ζωή σου μέσα
έχω κλείσει να την έχεις

Μόνο μην κλαις, μόνο μην κλαις

(Στίχοι, μουσική και σκίτσο της Αρλέτας)









*

Ημέρα πρωτη - Sunday




Στίχοι:   Παυλίνα Παμπούδη
Μουσική:   Αρλέτα

Την πρώτη μέρα ήτανε φως
μονάχα φως κι είπε ο Θεός
Κι ο έρωτας το ύγρανε
κι ανθίσανε τα χρώματα
το πράσινο και το μαβί
το γαλανό της ερημιάς
του θάνατου το κίτρινο
το κόκκινο που ράγισε
μέσα στης μνήμης το βυθό
Σπίθισε χάλκινη φωνή
ένας αέρας σάλεψε
σάλπισε και ταξίδεψε
Κι απάνω του έπλεε ο Θεός

άσπρο πουλί μέσα στο φως


Πρώτη ημέρα....από τις ''Έξι ημέρες"
με την Αρλέτα....Μια εργασία αναπλάσεως βίντεο....





Ημέρα Τρίτη Tuesday

Στίχοι:  Παυλίνα Παμπούδη
Μουσική:  Αρλέτα



Ημέρα Τρίτη



Την τρίτη μέρα πήρανε

ονόματα οι ανέμοι

Και τα πουλιά ανατρίχιασαν

στη φύτρα των φτερών τους
Στεγνό το χώμα βούιζε
πλήθη πρωτόλεια θαύματα
Ξετρελαμένα χόρεψαν 
τα χόρτα στο λειβάδι
Μικρά χνουδάτα σύννεφα
σμίξαν και ξεχωρίσανε
Αργά ανεβαίνοντας στο φως
πάνω τους χόρευε ο θεός 
μέχρι που διαμελίστηκε





Τέταρτη μέρα



Τέταρτη μέρα


Τέταρτη μέρα κι ο θεός

Στάθηκε άκρη στα νερά

Και χάιδεψε τ' αόρατα

Π' ανέβαιναν σκιρτώντας

Και πήραν σχήμα κι έγιναν

Βράχοι μαβιοί στην αμμουδιά

Και πήραν σχήμα κι έγιναν

Βαθειές σπηλιές ανέμων

Κι ύστερα στάθηκε ο θεός
Στ' άνοιγμα της κοιλάδας
κι όρισε πάνω από τη γη
Κι έγραψε στον αέρα
Τη θέση των αστερισμών
Την παρουσία των δέντρων.




Ημέρα Πέμπτη ... 
Μουσική της Αρλέτας...
Στίχοι της ποιήτριας Παυλίνας Παμπούδη ....



 Ημέρα Πέμπτη ... 
Μουσική της Αρλέτας...
Στίχοι της ποιήτριας Παυλίνας Παμπούδη ....

Η πέμπτη ημέρα φώτισε
τ' άπειρα ζωντανά στη Γη
η αγάπη του Θεού γέννησε
και δυνάστευε...
βαθιά γαλήνη ευώδιαζε
κι όμως σαν κάτι να 'λειπε... 
Καθώς κυλούσε ο ποταμός
έσκυψε πάνω του ο Θεός
πήρε νερό στις χούφτες του
και μοναχά το φίλησε.... 
Κι αίμα μύρισε παντού... 
Κοίταξ' αμίλητα ο Θεός

κι έφυγε αργά στη Δύση... .



Δεν υπάρχουν σχόλια: