.
.
.
Το πέτρινο χαμόγελο
Δεν είχε το νησί κατάρτια
δεν είχε το νησί παιδιά
δεν είχε το νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τα παιδιά
δεν είχε το νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελιά
Στο πέτρινο χαμόγελό της
γίναν τα όνειρα καράβια
το πέτρινο χαμόγελό της
το κτίσανε στη μοναξιά
τ’ αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν
Τώρα ένα χέρι στο λιμάνι
βάφει τη θάλασσα σταχτιά
δεν είναι πια βαθύς ο ύπνος
δεν έχει ελπίδες η νυχτιά
τώρα είναι μόνη στο λιμάνι
κι είναι τα όνειρα μακριά
Δεν είχε το νησί κατάρτια
δεν είχε το νησί παιδιά
δεν είχε το νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τα παιδιά
δεν είχε το νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελιά
Στο πέτρινο χαμόγελό της
γίναν τα όνειρα καράβια
το πέτρινο χαμόγελό της
το κτίσανε στη μοναξιά
τ’ αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν
Τώρα ένα χέρι στο λιμάνι
βάφει τη θάλασσα σταχτιά
δεν είναι πια βαθύς ο ύπνος
δεν έχει ελπίδες η νυχτιά
τώρα είναι μόνη στο λιμάνι
κι είναι τα όνειρα μακριά
Νίκου Χουλιαρά
κλικ στην φωτογραφια
Ετσι, μόνο αυτό για σήμερα. Ένα τραγο'υδι απ το 1966 που δεν έχασε ούτε στιγμή απ την ομορφιά του. Ότι πρέπει για πρωινό μελαγχολικό σεργιάνισμα.
6 σχόλια:
Είναι λυτρωτική με μελαγχολία?
Μπράβο, Μελισσοκόμε μου, αυτό ακριβώς! Σ ευχαριστώ
Και ξέρεις τι ακόμα;
Αυτή η φωνή, έτσι όπως υπάρχει με μέτρο στη ζωή μας τόσα χρόνια, με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια, συναισθηματική ασφάλεια, πολύτιμη. Όχι γιατί σου τάζει ή σου υπόσχεται κάτι, για το όποιο μέλλον. Είναι η ασφάλεια της παρούσας στιγμής, είναι η… εγγύηση της φυσικότητας στη ζωή μας ή καλύτερα στην ψυχή μας.
μου αρκεί.
Δεν είναι απίστευτο; Τόσα χρόνια, κι ακόμα, μας "λυτρώνει"...Μαγικό...
Κλέλια μου, να σε χαιρετίσω - θα λείπω για 15 περίπου μέρες, δεν ξέρω σίγουρα ακόμα... Θα τα πούμε στην επιστροφή, και θα δω μαζεμένα τα οδοιπορικά σου!
Να περνάς όσο μπορείς πιο καλά, και να προσέχεις...
Φιλί μεγάλο - να το έχεις :))))
Καλό βράδυ, και τα ξαναλέμε.
Δημοσίευση σχολίου