Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

Ταξίδι με την θάλασσα


Είπα να τραβήξω κατά τα νησιά, τ’ αγαπημένα, που ποτέ δεν πρόλαβα να τα κάνω δικά μου, όμως αυτή η διαπίστωση είναι αρκετή για να με κάνει να πάρω των ομματιών μου, να σαλτάρω σε ένα καράβι φορτηγό απ αυτά που διασχιζουν τις πέντε θάλασσες απ άκρη σ άκρη της γης.
Να ξεμπαρκάρω σε λιμάνια άγνωστα σκοτεινά., να τα πιούμε με ναυτικούς θαλασσοδαρμένους προδομένους, να πιω το δάκρυ τους για μιαν αγάπη που τους έστειλε ανεπιστρεπτί στην αγκαλιά της θάλασας,

της θάλασσας,

της θάλασσας…

της απόλυτης ερωμένης…

κι εγώ "του ανέμου αγρίμι"

θάλασσα
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Μικρούτσικος Νικολακοπούλου


Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή
τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη
μαύρο μου ασήμι
πάρτη καρδιά μου και κάντη μισή
τ' ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
λιοπέτρινο μουσείο να σε κλείνει


Έλα, φεύγουμε…
Άσε αυτούς που μένουνε και περιμένουνε…
Μ’ ένα γέρικο φορτηγό, που σφυρίζει και υψώνει την άγκυρα αγκομαχώντας, θα φύγουμε να βρεθούμε στην άκρη της γης…
Έλα, μη διστάζεις. Μόνο εσύ με κρατάς εδώ
Οι μηχανές ξεκινούν…
Σάλτο και φύγαμε.


ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Β. Τσιτάνης /Έλλη Πασπαλά


Τούνεζι, μπαρμπαριά, περνάμε από ακτές οικίες και μακρινές, Καρχηδόνα, Τύνιδα, ο λίβας στέλνει τραγούδια μακρόσυρτα, λυπητερά, απ τους καμηλιέρηδες τους Cabil διωγμένους στους αμμόλοφους της ερήμου, περήφανους , σκαμμένους απ τον ήλιο της ερήμου
Κι οι άνθρωποι της θάλασσας νοσταλγούν νύχτες μαγικές που αγκάλιασαν αραπίνες λάγνες ερωτιάρες, που πόθησαν κορμιά φιδίσια καμωμένα…


ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Τσιτσάνης/Αρλέτα


Νύχτες μαγικές, ονειρεμένες
αγάπες λάγνες, ξεχασμένες, στην ξενιτιά
Τρέχει ο νους μου προς τα περασμένα
τα βράδια μου τ’ αγαπημένα, στην Αραπιά


Σάς μιλάω με καημό, με σπαραγμό
για τόσες τρέλες που νοσταλγώ
Αραπίνες λάγνες, ερωτιάρες
με ουίσκι, με γλυκές κιθάρες, γλέντι και ποτό
Αραπίνες, μάτια φλογισμένα
και κορμιά φιδίσια, καμωμένα σαν εξωτικά

Κάθε βράδυ δυο μεγάλα μάτια
αράπικα, σωστά διαμάντια, αναζητώ
Μα δεν βρίσκω τέτοια μαγεμένα
σαν τ’ άλλα τα ονειρεμένα, γι αυτό θρηνώ

Τραγουδάω με καημό, με σπαραγμό
τις τόσες τρέλες που νοσταλγώ
Αραπίνες, όνειρα σβησμένα
σαν εκείνα τα ονειρεμένα, γλέντι και ποτό
Αραπίνες, μάτια φλογισμένα
και κορμιά φιδίσια, καμωμένα σαν εξωτικά


Κλείσε τα μάτια να δεις την θάλασσα την στιγμή ακριβώς που φιλιέται με τον ουρανό, εκεί στο βάθος του ορίζοντα.
Ο ουρανός, ο απόλυτος, οπαντοτινός εραστής της, που ζηλεύει κάθε της λίκνισμα και τιμωρεί θεούς κι ανθρώπους αν εκδηλώσουν τον έρωτα τους γι αυτήν.
Ναι, μας κυνηγά αγριεμένος, γκρίζος, σκοτεινός και τιμωρός…

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΟΓΗ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Νίκος Ξυδάκης/ Θοδωρής Γκόνης


Ο Δόγης επαντρεύτηκε
της θάλασσας τους δρόμους
για κείνη χτίζει φρούρια
για κείνη φτιάχνει νόμους

Όλα τα κάστρα του Μοριά
της Κύπρου και της Κρήτης
ζώνη χρυσή τα πέρασε
στο γαλανό κορμί της

‘Όμως δεν ξέρει ο άμοιρος
πως του γιαλού το κύμα
αντί για κλίνη νυφική
θε να του γίνει μνήμα


Κουρσάροι, Σαρακηνοί και πειρατές θα μας καταδιώκουν απ άκρη σ άκρη στη Μεσόγειο, θα με δένουν στο κατάρτι μα θα ρθει ο άνδρας ο άντρακλας ο πελαγίσιος για να τους ρίξει όλους με στην χάψη, για μένα και μόνο, για σένα μόνο…

ΣΕΒΑΧ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)
Μάνος Λοίζος


Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
γαλέρες έρχονται και πάνε
Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
στο καπηλειό το λιμανίσιο

Θάλασσα, πικροθάλασσα
γιατί να σ αγαπήσω…

Σαρακηνοί και Βενετσιάνοι
πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
ελόγου μου τον Καπετάν’ Γιάννη
το παλικάρι, τον αντάρτη
τον άντρακλα τον πελαγίσιο

Κι εκεί σ’ του μακελειού την άψη
δαγκώνω τα σκοινιά τα λύνω
και μα τον άγιο Κωνσταντίνο
όλους τος ρίχνω μες τη χάψη
δεμένους με τα χέρια πίσω

Θάλασσα πικροθάλασσα
πώς να μην σ αγαπήσω;


Η Μεσόγειος όλη μια αγκαλιά, απ την Κύπρο ως το Μαρόκο μια ακτή, μια θάλασσα μια προσμονή, στα φώτα κάποιου καραβιού να αφεθώ. Τα χέρια σου να μ αγκαλιάζουν, τρυφερά να ψάχνουν το κορμί μου και τα χείλη σου να κολλήσουν στα δικά μου. Μόνο τούτο τάξε μου…
Μια νύχτα σαν κι αυτή, θάνατο κι αρχή σου ζητώ…

Μια νύχτα στο Μαρόκο.
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Κραουνάκης/Νικολακοπούλου
Ελλη Πασπαλά


Μια νύχτα στο Μαρόκο
λαχτάρισα να ζήσω,
με φοινικιές κι αρώματα,
φωτιά στα χρώματα
Μια νύχτα με φεγγάρι
καινούργιο κι αναμμένο
μετάξι μαύρο να φορώ
να βάφω το νερό

Μια νύχτα μόνο τάξε μου
φαρμάκι αν θέλεις τάξε μου μετά
μια νύχτα μόνο τάξε μου
να φέγγω στα ματάκια σου μπροστά…

Μια νύχτα σαν κι αυτή
θάνατο κι αρχή σου ζητώ

μια νύχτα στην Βεγγάζη
να βγω φωτογραφία
στα φώτα κάποιου καραβιού
στα χέρια τα αγοριού

Μια νύχτα με τραγούδι
πεντάρφανο και ξένο
κι αν πιάσουν τα άστρα πυρκαγιά
θα πέσουν στην καρδιά



πόσες αγάπες αφήσαμε πίσω…
πόσες απατήσαμε χωρίς να μισήσουμε, χωρίς να γνωρίσουμε…
Πόσες αγάπες βουλιάξαμε, σε πόσες αράξαμε…
Κι ο λόγος πάντα να μας διαφεύγει
μόνο μια διψασμένη ΦΥΓΗ μας σπρώχνει
να φεύγουμε, να φεύγουμε
πουθενά να μην στεριώνουμε
στο πουθενά να πορευόμαστε
στον βυθό ν ανασαίνουμε


Πες μου θάλασσα
(δεξί κλικ και νέο παραθυρο)

Πες μου θάλασσα
πόσα μυστικά σου
απ τον κόσμο κρύβεις
και μεσ’ της σιωπής τα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις
Θάλασσα μου σαν κι εσένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα κι εγώ
στα νερά μου τα αγριεμένα
αγάπες αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα

Θάλασσα μου σαν κι εσένα τώρα
με ναυάγια ζω κι εγώ παλιά
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα είν’ αργά
κι έχω κάνει πια τα λάθη δώρα
δυο κοράλλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα

Βγαίνουμε στις ανοικτές θάλασσες, οι ναυτικοί πιο σκεφτικοί, τρέχουν πάνω κάτω σαν αλλοπαρμένοι, η θάλασσα φουσκώνει κι αγριεύει, εδώ τελειώνουν τ αστεία.
Το μάτι θολώνει απ την αλμύρα και ο άνεμος που μας κτυπά στο πρόσωπο αλύπητα.
Σε θέλω μαζί μου, δίπλα μου, μέσα μου.



Εφτά νάνοι στο S/s Cyrenia

Εφτά σε παίρνει αριστερά
μην το ζορίζεις
μάτσο χωράμε ε μια κουφια απαλάμη
θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις
ο πιο μικρός αχολογάει μ ένα καλάμι
Γυαλίζει ο Σιμ της μηχανής τα δυο ποδάρια
ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι
μ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ την μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει

Απ το ποδόσκαμνο πηδάνε
ως τη Γαλέτα
Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή, Σεσίλ
που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ ένα ποτήρι
Ραμόν αλλήθωρε τρελέ
που λύνεις μάγια
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει
στα σπυράγια
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει
Ο Τοντ του λείπει το ένα χέρι
μα όλο γνέθει
τούτο το απίθανο συνάφι να βρακώσει
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη
δεν μιλάς γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει
μ’ ένα ξυστρί καθάρισε με απ τη μοράβια
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει
Γιε μου πού πας
Μάνα θα πάω στα καράβια


Κρατήσου απ τα σκοινιά
κούφιο κύμα κτυπά, οι αντοχές στερέψαν.
Μόνο βράδια νεκρά με αφιερώσεις,
της ζωής η μοναξιά σου αντάμωσε σε τούτο το καρνάγιο την αδελφή σου τη ψυχή
μ’ αυτή δεν στέριωσε
φωνή γυμνή που όλο ψάχνει να σε βρει


Black & White
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Καββαδίας/ Λ. Παπαδόπουλος
Αρλέτα

μην κλαις,
η φουρτούνα κόπασε
το νερό ήσυχο στα πόδια σου
καθισμένη στην πρύμνη σ ακολουθώ με τα μάτια
που τραγουδάς με την κιθάρα ιστορίες
της πίκρας και της θάλασσας
Ιστορίες χαραγμένες σαν του Αλλαμ τα στίγματα
που δεν βγαίνουνε ποτές, παρά μόνο καρφώνοντας ένα μικρό στα στήθια μου σπαθί,
σαν τον παράξενο εγγλέζο θερμαστή…

Willian George – Allum
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Καββαδιας/ Λ. Παπαδόπουλος
Αρλέτα


Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενο Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχεν ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες απ το λαιμό ως τα νύχια
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς σπαθιά ζωγραφισμένα
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά που εχόρευε γυμνή
κι απα στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματα ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλονή
Έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ άγριαν αγάπη ακράτητη βαθειά κι αληθινή
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε τόσο βαθειά ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψε ότι δικό της είχε
έμεινε όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές
του κάκου γνώριζεν αυτός, καθώς το ξέρουμε όλοι
ότι του Allum τα στίγματα δεν βγαίνουνε ποτές

Κάποια βραδιά όπως περνούσαμε από το bay of Bisky
μ’ ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί
ο πλοίαρχος είπε θέλησε το στίγμα του να σβήσει
και διάταξε τη θάλασσα την κρύα να ριχτεί


Αχ μοίρα παράξενη, ατίθαση κι αδίστακτη. Μοίρα Μαύρη των ναυτικών, των ταξιδευτών, των ερωτευμένων, με τη ζωή και με το θάνατο.


Φάτα Μοργκάνα
(δεξι κλικ και νέο παράθυρο)
Καββαδίας/ Μ. Κωχ)


Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν

Πουθ’ έρχεσαι;
Απ’ τη Βαβυλώνα
πού πας;
Στο μάτι του κυκλώνα
ποιαν αγαπάς;
κάποια τσιγγάνα
πώς τη λένε;
Φάτα Μοργκάνα

πανίί δερμάτινο αλειμμένο με κερί
οσμή από κέδρο από λιβάνι από βερνίκι
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στην Φοινίκη

Σκουριά πυρόχρωμη στις μνήμες του Σινά
οι κάβες της Γερακινής και το στρατώνι
το επίχρισμα η αγια σκουριά που μας γεννά
μας θρέφει θρέφεται από μας και μας σκοτώνει


Φτάνουμε σε λιμάνι άγνωστο χαμένο, ποιος ξέρει τι μας περιμένει
πρέπει να κατεβούμε να ξεμουδιάσουμε να χωθούμε σ αυτά τα μπαρ «αμφιβόλου ηθικής», τα λιμανίσια, που ζουν μες την αμαρτία μες την φθορά και μες την παραζάλη.
Ίσως ποιος ξέρει να βρούμε κανα ρωμιό ξεχασμένο να ξομολογηθούμε. Δεν έχω όρεξη που λες, να μάθουν ξένοι τον καημό μου. Να τα πιω και να μεθύσω, να ξεχάσω και να θυμηθώ.
Εδώ ναι, σ αυτό το μπαρ, στο Σου μι τζου, ό τι διάολο και να ναι.
Αφού κι ο διάολος, δεν μπορεί, μας ακολουθεί…


(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Νίκος Ξυδάκης/Μ. Γκανάς)


Στο Σου-Μι τζού κάποια βραδιά
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη
Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου-Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσες
Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.

Μας κυνηγάν όλες του κόσμου οι φιλές. Έγινε μια καρφωτή και εμάς ψάχνουν όλοι να πετύχουν...
Αν είναι δυνατόν!
Εμείς για να σώσουμε τη ψυχούλα μας βρεθήκαμε εδώ…
Γρήγορα, τρέξε...


Σαλπάρουμε γι αλλού,
για πάρακάτω.
για Κούβα, για Αϊτή για λατινική Αμερικη…
να συναντήσουμε τον Commandante ,

chamame a Cuba

να δεις πως χορεύουν εδώ,
πως κάνουν τη θλίψη τους τραγούδι πεςρήφανο που αγκαλιάζει τη γη ολόκληρη, και ξεχύνεται σε δρομάκια φτωχικά χρωματιστά όπου το γέλιο παρέα με το δάκρυ γίνεται μια ιστορία αγάπης

Historia de un amor
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)


Δάκρίζεις μικρό μου;
Λυτρώνεις τη ψυχή μου,
μην το φοβάσαι
μην το αποφεύγεις .
Χόρεψε όσο μπορείς μες την αγκαλιά των compagneros
χόρεψε ένα ταγκό αργεντίνικο κι άσε το παντονεον να σε οδηγήσει να σε λυγίσει αισθησιακά με τα πόδια μπλεγμένα, τα μάτια χαμηλά σαν να ναι το… τελευταίο ταγκο στο Μπουένος Αιρες.


El choco
(δεξι κλικ και νεο παράθυρο)

Όμορφα, νοσταλγικά, παίρνουμε το τελευταίο καράβι για την πατρίδα
Εκεί είναι πάντα, μη φοβάσαι, κανείς δεν μας την παίρνει.
Προσπαθούν βέβαια μα, μην ανησυχείς.
Πάντα με την Ελλάδα καραβοκύρη θ αρμενίζουμε…

Με την Ελλάδα καραβοκύρη
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Χατζιδάκης/ Γκάτσος

Με την φουρτούνα και τον Σιρόκο
ήρθε μια σκούνα απ το Μαρόκο
Με τον αγέρα και με τα αγιάζι
πάει μια βρατσέρα για τη Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε

Με τον Ασίκη τον μπουρλοτιέρη
ήρθ’ ένα βρίκι απο τ’ Αλγέρι
Με την Ελλάδα καραβοκύρη
πάει μια φρεγάδα για το μυσήρι

Άγιε Νικόλα παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε

Να, κοίτα,Κοίτα!
Φθάσαμε στο νησί.
Στην Κρήτη, στην Κύπρο, στην Χίο και στην Ικαριά.
Να τους όλους στο λιμάνι, μας περιμένουν…
(δεξί κλικ και νέο παράθυρο)
Γιλωτα Βέη
διασκευή Μιχάλη Νικολούδη

Τρεις καλοήροι Κρητικοί
τζαι τρεις απ’ τ ’ Άγιον όρος
καράβι αρματώσανε

Καράβι αρματώσανε
στην Κύπρο για να πάσι
τζι ο ναύτης τους αρρώστησε

τζι ο ναύτης τους αρρώστησε
στου καραβιού την πλώρη
δεν έχει μάνα να τον κλαίει

Δεν έχει μάνα να τον κλαίει
---- να τον λυπάται
ούτε αδερφό ούτα αδερφή

Ούτε αδερφό ούτ’ αδερφή
να τον μοιρολογάτε
τον κλαίει ο καπετάνιος του

Τον κλαίει ο καπετάνιος του
τον νιο το παλικάρι
για σήκω απάνου ναύτη μας

Για σήκω απάνου ναύτη μας
σήκου να κουμπαρσάρεις
βαστάτε με να σηκωθώ

Βαστάτε με να σηκωθώ
τζαι βάλτε με να κάτσω
τζαι φέρτε μου την χάρτα μου

Τζαι φέρτε μου την χάρτα μου
τον αργυρό κουμπάρσο
να κουμπαρσάρω τον καιρό

Να κουμπαρσάρω τον καιρό
να πιάσουμε λιμάνι

"Σία κι αράξαμε μπρος τ' ακρογιάλι
τέλειωσε η βάρδια μας κι αύριο πάλι"

Μην πεις σε κανένα που πήγαμε γιατί η μάνα σου από κει πάνω θα φοβηθεί και θα σου παραγγείλει στον ύπνο σου να μην ξαναφήσεις τη στεριά, μόνο σ’ του Αιγαίου τα νησιά να σεργιανάς
(δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Νένα Βενετσάνου)

Μες του Αιγαίου
πρόβαλε να ιδείς
Μες του Αιγαίου τα νησιά
άγγελοι φτερουγίζουν

και μέσα στο φτε-
πρόβαλε να ιδείς
και μέσα στο φτερούγισμα
τριαντάφυλλα σκορπίζουν


Αιγαίο μου
Βόηθα Παναγιά
Αιγαίο μου γαλήνεψε
τα γαλανά νερά σου

Να ’ρθουνε τα ξε-
πρόβαλε να ιδείς
να ’ρθουνε τα ξενάκια σου
στα ποθητά νησιά σου

Ροδόσταμο να-
πρόβαλε να ιδείς
ροδόσταμο να γίνουνε
Αιγαίο τα νερά σου
Στο πα και στο ξαναλέω,
δεξι κλικ και νεο παραθυρο)
Πέτρος Γαϊτάνος
Στο ’πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβεις
Ο γιαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς

Κι αν με πάρει πού με πάει
κάτω στα βαθιά νερά
κάνω το κορμί μου βάρκα
και τα χέρια μου κουπιά
το μαντήλι μου πανάκι
μπαινω-βγαίνω στη στεριά

Στο ’πα και στο ξαναλέω
μην μου γράφεις γράμματα
γιατί γράμματα δεν ξεύρω
και με πιάνουν κλάματα

18 σχόλια:

A.F.Marx είπε...

Μακρύ και νοσταλγικό ταξίδι μας προτείνεις Κλέλια.
Υπέροχες μουσικές στάσεις.
Είμαι στο 2ο τραγούδι τώρα.
Τα ξαναλέμε όταν πατήσω και πάλι στεριά.
:)

A.F.Marx είπε...

(Στο τραγούδι του Λοΐζου "Σεβάχ", στον τρίτο στίχο, το σωστό είναι "Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι"...
Με το "σάλτα" χάνεται η πειρατική ατμόσφαιρα)
:)

Cle Petridou είπε...

Το διορθώνω αμέσως
Ευχαριστώ πολύυυυ

A.F.Marx είπε...

To "Willian George – Allum" ξέχασες να το κάνεις link...
Σκέτος τίτλος είναι;

Cle Petridou είπε...

Μαρξουλίνο, χίλια ευχαριστώ !)))
που κάναμε μαζί την πρόβα τζενεραλε
Τώρα νομίζω, όχι πως δεν έχει λάθη, αλλα τουλάχιστον είναι συμμαζεμένο.
Ειδικά για το τραγούδι αυτό, δεν θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου.
Νά σαι καλά!

A.F.Marx είπε...

Ακόμα ταξιδεύω εγώ...
Μόλις ξαναμπήκα στα ελληνικά χωρικά ύδατα "με την Ελλάδα καραβοκύρη"

(Παρατηρώ όμως ότι ένα Κυπρέικο τράγουδο δεν μας έβαλες ...)

A.F.Marx είπε...

Πάτησα στεριά!
Ήταν ωραίο ταξίδι...
:)

quartier libre είπε...

historia d' un amor.

ήμουν το απόγεμα σε χορούς latin.
άκουσα το τραγούδι, ήρθα, το έψαξα, το βρήκα, έγραψα το στίχο.
μπαίνω εδώ τώρα και το ξαναβρίσκω μπρός μου!
πραγματική μουσική, όμως...
μπράβο !
και μπράβο δηλαδή για την όλη σύλληψη!

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου ΓιατηνΑρλέτα, την καλησπέρα μου να πω, ήμουν ουσιαστικά χωρίς σύνδεση από την Παρασκευή το απόγευμα, ενώ εσύ ανέβαζες υπερπαραγωγές. Τα τραγούδια τα ξέρω τα περισσότερα, όλα υπέροχα, θα ακούσω κι αυτά που δεν ξέρω με τον πρωινό καφέ μου και θα σου γράψω συμπληρωματικό σχόλιο.

Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα το "Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν" του Σολωμού, μελοποιημένο νομίζω από το Μαρκόπουλο.

Φιλιά και καληνύχτα

habilis είπε...

Ταξιδια - θαλασσα -ονειρα.Δεν φανταζομαι να λειπουν απο κανενα μαs.Ρε φιλεναδα εγω ομωs ειμαι ορεσιβιοs,και την θαλασσα την τρεμω...

μαριάννα είπε...

Καλάααα... Φοβερό ταξίδι μας έκανες! Αναδρομή θαλασσινή! Πίνω καφέ και δίπλα μου πετούν κρώζωντας οι γλάροι...
Και η επιλογή των τραγουδιών φοβερή! Δεν ήξερα το Τρεις καλοήροι κρητικοί!
Έχεις μήπως τους στίχους από το El Choco; Δεν τους βρίσκω πουθενά...
Φιλιά πολλά κι ευχαριστούμε για το αφιέρωμα! Είσαι μοναδική σ' αυτό. Κανείς δε σου βγαίνει... :)

μαριάννα είπε...

* κρώζοντας ;)
Τα κάνουμε και τα λαθάκια μας τελευταία. Μάλλον πρέπει να ανησυχώ...

Μαριλένα είπε...

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

Καλημέρα :))

Εξαιρετική όπως πάντα άλλωστε.
Καλη βδομάδα να 'χουμε..

Cle Petridou είπε...

«A.G.MARX. Πολύτιμη η βοήθειά σου σ αυτό το ταξίδι και απ ο τι φαίνεται σε παραζάλισα…
Ευτυχώς πιάσαμε στεριά.
φιλάκια

@quartier: Άντε και να σε δούμε να το χορεύεις!
Αν έχεις τους στίχους, στείλε. τους να μάθουμε τι λένε
Θα μου πεις, όλες οι ιστορίες αγάπης, πάνω κάτω, μία απ τα ίδια…


@Αμμόχωστε, καλέ μου. Αυτό το τραγούδι του Μαρκόπουλου κάτι μου λέει, σπάω το κεφάλι μου. Πού να ψάξω;


@ habilis: Τι να σε κάνω που είσαι βουνίσιος…
Άκου να τρέμεις τη θάλασσα!
Ελπίζω να μην ζορίστηκες στο καράβι επάνω.
Εγώ, που είμαι τρελή της θάλασσας, αν σου πω πως ξύπνησα με ναυτία σήμερα θα το πιστέξεις;


@Gyteutria. Το τρεις καλογήροι Κρητικοί που θέλαν στην Κύπρο για να πασιν μπορεί να είναι προφητικόν για να ακολουθήσεις το παράδειγμα τους, αφού κι εσύ Κρητικιά είσαι, ή κάνω λάθος.
Η Κυπρος και η Κρήτη είχαν ανέκαθεν αδελφικούς δεσμούς!

Υ.Γ. Όχι δεν έχω δυστυχώς τους στίχους του El Choco και ήμουνα σίγουρη πως θα κολλήσεις εκεί. Έχει duente παιδάκι μου…

Υ.Γ.2 Μην λες για λάθη και μας ακούσει ο Μαρξουλίος!!!


@Μριλένα: Δυστυχώς φίλη μου καλή, δεν το είχα σε ηλεκτρονική μορφή την «Θαλασσογραφία» γιατί και μένα αυτό μου ερχότανε
όμως βολευτήκαμε με την «θάλασσα» του Μικρούτσικου

Τώρα που το σκέφτομαι όμως, και η Τσαλιγοπούλου το χει πει και καθόλου άσχημα μάλιστα…
Άλλη φορά, κοτζάμ καλοκαίρι έχουμε μπροστά μας


:)

αμμος είπε...

Kαλή μου γιατηνΑρλέτα,
τελικά σε άκουσα με τον απογευματινό μου καφέ.
Κατ' αρχήν τα σέβη μου για τον κόπο σου, την επιλογή των τραγουδιών και τα ταξιδιάρικα κείμενα. Εξαιρετικό ποστ.
Δεύτερον, αν θέλεις τη "θαλασσογραφία" από το Σαββόπουλο σε ηλεκτρονική μορφή, την έχω, δώς μου ένα μέιλ να σου τη στείλω. Ο στίχος που σου ανέφερα δεν είναι μελοποιημένος, αλλά βρίσκεται μέσα στο δίσκο "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του Μαρκόπουλου (τραγουδάνε Ξυλούρης, Χαλκιάς κ.α. και αφηγείται η Ειρήνη Παππά). Φιλιά από Θεσσαλονίκη!

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

"πάρτη καρδιά μου και κάντη μισή
τ' ανέμου αγρίμι"

απόψε, μετά τις 12, θα σου έχω ένα ποστ για χαμένες, μισές καρδιές και τσιγάρα...

Cle Petridou είπε...

Πάω για ύπνο λόγω... ναυτίας
θα τα πούμε αυριο το πρωί.

Φιλάκια

Υ.Γ. Σαν την Σταχτοπούτα ακούγομαι...

μαριάννα είπε...

Περαστικά σου καρδούλα! Μήπως είσαι έγκυος παιδί μου; Να σε προσέχουμε... ;) Φιλιά πολλά!