Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

ΑΣΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟΚΟΣΜΟ ΝΑ ΛΕΕΙ - Αρλέτα




Ένα τραγούδι του Μιχάλη Σουγιούλ και του Αλέκου Σακελάριου (του τόσο γλυκύτατου και αιώνιου παιδιού), που πρωτόειπε η Σοφία Βέμπο και που η Αρλέτα συμπεριέλαβε στον δίσκο της "Ζητάτε να σας πω".

Ένας δίσκος με τραγούδια χαμένα στο βάθος της παιδικής μας μνήμης, ανάλαφρα και "θεραπευτικά" γιατί έχουν μια οπική της ζωής που πάει χέρι χέρι με τα παιδικά μας χρόνια, "σαν απόηχος μιας ηλικίας" που μπορεί να μην τη ζήσαμε χρονικά αλλά θυμόμαστε πάντα τους... μεγάλους να τα τραγουδούν στα γλέντια τους και να μας αφήνουν για λίγο ήσυχους να κάνουμε τις σκανταλιές μας.
Ξεπερνώντας στεγανά και κατηγοριοποιήσεις (αστικά, ευρωπαικά), παρόλο που είναι συνηθισμένη σε μια άλλη στιχουργική, η Αρλέτα τα λέει τρυφερά και όσο πιο φυσικά και χαλαρά γίνεται αποβάλλωντας από πάνω τους την μυρωδιά ναφθαλίνης που έχουν ή την μελο ... κωμικοτραγική διάσταση τους και μας τα χαρίζει για αποτοξίνωση. Μια κιθάρα, ένα βιολί και ακουστική κιθάρα, άντε και κάποια πλήκτρα εκεί που είναι άκρως αναγκαίο...


Η ίδια σχεδιάσε το εξώφυλλο και καλλιγράφησε τους τίτλους των τραγουδιών, πράγμα που κάνει συχνά. (Νάτο, μου δωσε τώρα μια ιδέα για ένα αφιέρωμα στους δίσκους της των οπο’ίων η ίδια επιμελήθηκε τα εξώφυλλα, Yes!)


Όμως δεν ,,, καθαρίσαμε μ αυτό τον δίσκο μόνο μ αυτό το μικρό ποστ. Θ α κάνουμε στα προσεχώς ένα εκτενές αφιέρωμα γιατί... τα όσα γράφει η Αρλέτα μέσα στο εσώφυλλο των δίσκων της αξίζει να το διαβάζουμε, όχι μόνο για τις πληροφορίες που δίνει αλλά για την διάθεση που βγάζει και που είναι αλληλένδετη με την ακρόαση του.

Για τελευταίο να σας πω ότι ο δίσκος είναι αφιερωμένος από την ίδια "σ’ αυτούς που η ιδιαίτερα... αβρή εποχή μας έχει ονομάσει "άτομα τρίτης ηλικίας" (έλα ντε... γιατί;)
Εχω, τώρα μια τρελή ιδέα... Να απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου post μέsω... post (αυτό γιατί δεν έχω ώρα και αντοχές για τίποτ’ άλλο σήμερα... αλλά μην το πείτε παρακάτω. Το λέμε... τρελή ιδέα)


Παιδιά ευχαριστώ για τα όμορφα μηνύματά σας. Ψες ήμουν ψόφια απ’ την κούραση γι αυτό και δεν απάντησα όπως επιβάλλει το savoir vivre του καλού Blogger. Ίσως ακριβώς επειδή δεν είμαι καλή Bloggeuse (άραγε έτσι γράφεται το θηλυκό του; πλάκα δεν έχει; Θα πρέπει να το ψάξω με την ηλικιωμένη πια πλην όμως τέλεια δασκάλα μου των Γαλλικών, ή να ρίξω σήμα σε κανένα φιλαράκι απ’ την Γαλλία).



Τώρα που το σκέφτομαι, κάποια στιγμή θα σας γνωρίσω τον Cristophe, Boisvieux, έναν πολύ αγαπημένο φίλο που είχε τότε μεγάλη μανία με την φωτογραφία και τώρα έγινε σπουδαίος και γνωστός φωτογράφος. Έτσι είναι στη ζωή πρέπει να δίνεσαι με πάθος σ αυτό που... σ’ επέλεξε να το κάνεις, γιατί δεν αντέχεις να κάνεις τίποτα άλλο. Μ αρέσουν οι άνθρωποι που βρίσκουν τον προορισμό τους στη ζωή, μονοπάτι δύσβατο σίγουρα, αλλά αυτό θες κι αυτό σου πάει. Εκεί είσαι ευτυχισμένος κι ας λένε οι άλλοι ότι κι αν θέλουν. Εσύ εκεί. Να τρως τα μούτρα σου, να φυτοζωείς για να θρέφεις το πάθος της ψυχής σου, γιατί μόνο εκεί νιώθεις να ανήκεις. Κι ο Christophe είναι απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ένα ποίημα. Μια αυτούσια θετική ενέργεια που ζει στον κόσμο τον δικό μας και μας φωτίζει για να αντέχουμε.



Τι μ έπιασε σήμερα!; Και πού να τρέχω να τον βρω στο Νεπάλ ή στην γη του πυρός...


@Μαριλένα, μην κάνεις έτσι μωρέ, με πληγώνεις. Αυτά είναι τραγούδια ανάτασης της ψυχής. Άσε τα να λειτουργήσουν ομοιοπαθητικά. Άντε επειδή ακριβώς διάλεξες ένα άλλο ωραίο τραγούδι για αντίβαρο θα σου αφιερώνω το σημερινό για να πετάξεις.

@Σπύρο καλέ μου, είσαι λιγάκι υπερβολικός ή μου φαίνεται; Χαίρομαι που επικοινωνούμε στο ίδιο μήκος κύματος, γιατί, ουσιαστικά, αυτό είναι. Δεν είναι καλύτερο το Blog αυτό από οποιοδήποτε άλλο, αλλά απλά, αυτά που βρίσκεις εδώ σου πάνε. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο, εΓώ σ ευχαριστώ.
Ακόμα το ψάχνω το τραγούδι που θα σου αφιερώσω...


@Α.Φ.Μαρχ. Πάντα η σύντομη επίσκεψη σου με χαροποιεί να ξέρεις. Ναι έχεις δίκιο Αυτή είναι η καλύτερη δουλειά και η πιο εμπνευσμένη του Γιάννη Σπανού. Και διερωτώμαι μήπως ο λόγος είναι που η μουσική του έμπνευση χορεύει πάνω σε στίχο - ποίημα, και «απλά» τον υπηρετεί; Και έτσι να ναι, είναι ένας καλός συνθέτης, γιατί δεν είναι εύκολο να μελοποιήσεις ποίηματα που έχουν το διό τους ρυθμό και ατμόσφαιρα και ο Γ.Σπανός το κατάφερε
Τώρα με στίχους του στυλ «Να μ αγαπάς, να ’σαι το φεγγάρι μου να πετάς για χάρη μου στον ουρανό», στίχους αλυσίδας παραγωγής δηλαδή, τι να κάνει ο συνθέτης;
Τι να κάΝει; Ας μην το μελοποιήσει…
Όμως, πώς θα ζήσει κι αυτός ο άνθρωπος του θεού όταν τα καλύτερα του τα έδωσε σε μια εποχή που τα φράγκα ήταν λίγα, και τώρα απλά αναμασά παρωχημένες μελωδιούλες .
Θέλεις την απάντησή μου;
Μα την ξέρεις (ελπίζω, πια)
Και το πιο αστείο είναι πως τα νέα παιδιά που προσπαθούν να βρουν μια θέση στο στερέωμα της νύχτας, νομίζουν πως αν τους δώσει τραγούδι ο Σπανός τέρμα έχουν ποιότητα στην τσέπη…

Όσο για την Αρλέτα… απλά δεν μπορώ να φανταστώ αυτό το τραγούδι με κανέναν άλλο. Το σφράγισε όπως και όλα όσα έχει τραγουδήσει.
Φιλάκια

Quartier, Μην μου είσαι θυμωμένο, ανέβα λίγο, κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει, να λέει, να λέει…

Σπύρο Σεραφείμ μου εσύ… Με σπρώχνεις να θέλω να γίνω καλύτερη. Σ ευχαριστώ.

5 σχόλια:

A.F.Marx είπε...

Πάντα η σύντομη επίσκεψη σου με χαροποιεί να ξέρεις
-------------------------
Ένσταση, κυρία πρόεδρος!
Τα σχόλιά μου,μπορεί να είναι σύντομα... Η επισκέψεις μου όχι.
Έτερον εκάτερον.
:)

A.F.Marx είπε...

Να και τα ορθογραφικά λάθη τώρα!
H επισκέψεις!!!

χαχαχαχαχα

A.F.Marx είπε...

Και εννοείται ότι θα γράψεις α-να-λυ-τι-κά για τον φίλο σου τον Cristophe και την δουλειά του;
Ε;
Ναι!

Cle Petridou είπε...

a.f.marx Σ αγαπώ πολύ πολύ και σ ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις.
Όσο για τον Christophe σίγουρα θα κάμω το αφιέρωμα και θα τον βάλω να στείλει ένα μήνυμα ή κάτι...

A bientot που λεν κι οι Γάλλοι
στα κυπριακά... see you soon

Μαριλένα είπε...

Πετάω λέει μ' αυτό το τραγούδιι.. ούτε να με δεις δε μπορείς.
Σ'ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ.