Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Μπαρ τα ναυάγια

Μπαρ τα ναυάγια


Επειδή κάποτε σε νεαράν ηλικίαν, έταξα σε παιδί κουλούρι και αυτά τα τάματα δεν σηκώνουν φτύσιμο κι επειδή η διάθεσή μου γουστάρει μπαρότσαρκα σας παίρνω όλους τους αγαπημένους μου bloggers για μια βραδυνή βόλτα σε μπαράκια, καταγώγια και καπηλιά που θα συναντήσουμε στα τραγούδια της Αρλέτας.

Ωραία που θα ’τανε να την είχαμε μαζί μας!

Η Αρλέτα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα μπαράκια αυτά της παρέας, της κραιπάλης, εκεί που ξημερώνεται και ε-ξημερώνεται ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος…
Με οδηγό τα τραγούδια της λοιπόν και με όλες τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση χωνόμαστε στο πρώτο μπαράκι που συναντούμε.





Η ατμόσφαιρα που σ αγκαλιάζει όταν μπαίνεις σ’ ένα μπαράκι είναι καθοριστική για να το υιοθετήσεις, για να μαζέψεις εκεί την παλιοπαρέα ή για να αφεθείς να γνωρίσεις νέα πρόσωπα γιατί όχι;(αν εξακολουθείς να είσαι μόνος).




Η χημεία που υπάρχει στον αέρα είναι αυτή που καθοδηγεί τις κινήσεις, τα βλέμματα, τις ατάκες που ανταλλάζεις, την έλξη που νιώθεις για τα γκρίζα μελαγχολικά μάτια στην άκρη της μπάρας, που κάθε τόσο καρφώνονται στο ποτήρι γυρεύοντας ποιος ξέρει τι;

Τις μουσικές που ταξιδεύουν ή ξεσηκώνουν (σίγουρα όχι στα τραπέζια – μακριά από μας αυτά), τα πιοτά στα ποτήρια ν ακουμπάν στα χείλη τα «ηδονικά και ρόδινα της μέθης» και να κυλάν στον ουρανίσκο αργά αργά. Κι ο μπάρμαν «μέσα στα πιοτά» να καρδιοκτυπά για την μικρή μελαχρινή ομορφιά που...




χορεύει πάντα μοναχή Κορμί λεπτό σαν το σπαθί
Μαύρη η ματιά της
Μαύρα μαλλιά
Μαύρα φτερά
Μαύρη στα χείλη της φωτιά
Μαύρη η καρδιά της …


Αχ αγκοστούρα μου πικρή γιατί χορεύεις μοναχή
Αχ Μπέμπα κάνε παιχνίδι Μπέμπα…

Αγκοστούρα μου πικρή
Bacardi cola kalua Grand Marnier
μαύρο ρούμι και κρασί
Αχ Μπέμπα, κάνε παιχνίδι Μπέμπα 



Κάπου εδώ θα βρούμε και τη Φρίντα μισομεθυσμένη μ ένα ποτήρι Badita de coco, σήμα κατατεθέν- που από τότε που χώρισε απ’ το Γιάννη, γυρνάει τα μπαράκια χωρίς μία στη τσέπη και πνίγει τον πόνο της σε Badita de coco! Έτσι κι εγώ ακολουθώ πιστά τη συμβουλή της γιατί πια τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι. Μαθαίνεις στο τέλος να τα κλείνεις με στόκο, και να το γιορτάζεις με...

Badita de coco… ye ha!



Όταν χώρισε γ Φρίντα απ τον Γιάννη
στα μπαράκια που έπιανε τόκο
όποιος κι αν τη ρωτούσε τι κάνει
απαντούσε Batida de coco

Batida, Batida, Batida de coco
εγώ την καρδιά μου
δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω
στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι
και Batida de coco

Κι αν με άφησες φέτο Batida
και μου τα ‘κανες σάλτσα de coco
όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα
τι να γίνει Batida de coco

Batida, Batida, Batida de coco …

Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι
έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο
και τα λόγια της Φρίντας θυμάμαι
όταν πίνω Batida de coco

Batida, Batida, Batida de coco
 



Είναι και κάποια μπαράκια γεμάτα μνήμες, απαγορευμένα, από όπου νιώθουμε εξόριστοι γιατί τα κάναμε ίσως θάλασσα και το κλίμα δεν μας σηκώνει πια, ή γιατί θυμίζουν εσένα…. Κι αν πας κι εσύ στο μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας δώσε από μένα ένα φιλί. Πες τους πως τίποτα δεν έχω ξεπεράσει Κι η ανάμνηση σου θα πλανιέται πάνω από αυτό το συγκεκριμένο μπαράκι και θα με διώχνει κάθε που γυρνάω τα βράδια και θέλω σαν τρελή να μπω και να πιω μαζί σου ένα ποτό και για τους δυο μας ξεχασμένο.


Και πας κι εσυ στο μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας…




Αν πας στο μπαρ
της Τέτης και της Κατερίνας
χαιρέτησε μου τη Μυρτώ
που πάει εκεί απ’ τις οκτώ
κάποτε ήταν η καλύτερη μου φίλη
αν σ’ οδηγήσουνε χρυσόψαρα και γρύλοι
και πας στο μπαρ
της Τέτης και της Κατερίνας
χαιρέτησε μου τον Κωστή
που ’ρχεται πάντα την Αυγή
ήμασταν κάποτε πολύ καιρό ζευγάρι
αν δεις τη διεύθυνση γραμμένη στο φεγγάρι

και πας κι εσύ στο μπαρ
και πας κι εσύ στο μπαρ

Αν πας στο μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας
δώσε από μένα ένα φιλί
σε όλους όσους βρεις εκεί
πες τους πως τίποτα δεν έχω ξεπεράσει
κανένας όμως δε θα με ξανακεράσει

Αν πας μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας
εσένα θα ’ρχομαι να βρω
μαζί σου θα ’ρχομαι να πιω
ένα πιοτό και για τους δυο μας ξεχασμένο
αν γίνεις άλλο ένα όνειρο χαμένο

και πας κι εσύ στο μπαρ
και πας κι εσύ στο μπαρ
της Τέτης και
της Κατερίνας 





Όμως τα μπαράκια έχουν πάντα τους πιστούς θαμώνες, που τους δένει μια κρυφή λες συνομωσία. Ναυάγια της ζωής, ο καθένας γνωρίζει τα χούγια και τα λούκια του άλλου, ψυχές αμαρτωλές βουτηγμένες στο αλκοόλ, που δεν προλαβαίνουν με τίποτα να μετανοήσουν. Εδώ είν’ φόβος των ανθρώπων και το πάθος. Κι εκεί ανάμεσα στους συνήθεις ύποπτους, μπορεί να σας τύχει να συναντήσετε ένα παππούλη κλασσικό, με γενειάδα και φωτοστέφανο, άγνωστο πως βρέθηκε εκεί, που κοινωνεί με ουίσκι και νερό, μας δίνει άφεση αμαρτιών και πληρώνει στο τέλος και το λογαριασμό…


Μπαρ το ναυάγιο (φυσικά! Μόνο εκεί, πάντα εκεί)



Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο»
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
Μου είπε τέκνον κάνεις μέγα λάθος
Εδώ είν’ ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
Και μου ‘πε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
Αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις
Ε, κι αν προλάβεις ας μετανοήσεις

Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο»
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Στο τέλος πλήρωσε και τον λογαριασμό


Κρατάτε καλά, τα τραγούδια είναι έχουν μεθύσει σαν κι εμάς, μας βγάζουν τις ανασφάλειες μας... πάλι; Τέτοια ώρα;´Ώρα σελήνης, ώρα για πιοτό ώρα που πεθαίνεις κι οι πινακίδες γράφουν στοπ όχι και μη… Τραγούδι μεθυσμένο, αδιέξοδο, για μικρές πρωινές ώρες που τα χέρια δεμένα στα καλώδια των νεύρων σφίγγουν το ποτήρι κι εσύ να πονάς για την απουσία, για την ατολμία για την μαλακία που σε δέρνει...

Ωρα Σελήνης





Τα χέρια σου δεμένα
στα καλώδια των νεύρων
σφίγγουν απόψε το ποτήρι σου
πονάς
Μέσα από κρύσταλλα
κοιτάς τους διπλανούς σου
μέσα από κρύσταλλα κοιτάς
και με κοιτάς


Κόκκινη λάμψη στων ματιών σου τα σκοτάδια
φωνή βραχνή που πάει να βγει και δε μπορεί
θες να μου πεις ψάχνεις να βρεις να μου μιλήσεις
δύσκολο θέμα και πιο δύσκολοι καιροί

Τι να σου πω αυτή την ώρα που σωπαίνεις
απαγορεύονται τα λόγια κι οι καημοί
ώρα σελήνης κάπου μέσα σου πεθαίνεις
κι οι πινακίδες γράφουν στοπ όχι και
μη

Κι η νύχτα η χαρτορίχτρα, ρίχνει μεθυσμένητα τα καμένα χαρτιά μπροστά στα μάτια μας και γελά με γέλιο σαρκαστικό καθώς κερνάει σκέτη φρίκη.. Κι εμείς απόκληροι ή αδάκρυτοι χορεύουμε στο ρυθμό της





Μεθυσμένη πέφτει η νύχτα η χαρτορίχτρα
Με το σκούρο μπλε μαντήλι
τα βαριά βαμμένα χείλη και το βάσανο
κρεμασμένο από το αυτί της σκουλαρίκι

Στην ποδιά της ένα λάγνο πιτσιρίκι
Να κερνάει τους χορτασμένους σκέτη φρίκη
Μεθυσμένη πέφτει η νύχτα η χαρτορίχτρα

Στο λαιμό της αλυσίδα οι απόκληροι
στη βαθιά της τσέπη μέσα οι αδάκρυτοι

κι όλα τα στοιχειά της κάνουν
τσαλιμάκια και χορεύουν
στο ποτήρι της
και το πιο όμορφο απ’ όλα
πέφτει στη φωτιά και λειώνει
για χατίρι της

Μεθυσμένη πέφτει η νύχτα η χαρτορίχτρα
Με τα νύχια τα βαμμένα
Με χαρτιά σημαδεμένα
Και το βάσανο

κι όλα τα στοιχειά της κάνουν
τσαλιμάκια και χορεύουν
το ποτήρι της
και το πιο όμορφο απ’ όλα
πέφτει στη φωτιά και λειώνει
για χατίρι της

Μεθυσμένη πέφτει η νύχτα η χαρτορίχτρα
Και το βάσανο



Τα πράγματα αγριεύουν, πάμε κατά… Βερολίνο μεριά, κατά Σαράγιεβο σ ένα απ αυτά τα κακόφημα μπαράκια όπου συχνάζουν φαντάροι, τώρα πια αμερικάνοι... Η μηχανή του χρόνου μας ξεγελά δεν σηκώνουμε πολλά χασομέρια, Οι καπνοί καίνε και τα μάτια κοιτάζουν σκληρά την στριπτισεζ να κουνά υποτακτικά χέρια και κορμί. Ο φαντάρος χαμένος στην προσταγή τα’ άρχοντά του θέλει σφαίρες να ρίχνει, σφαίρες, σφαίρες…

Ένα ουίσκι κυρά μου άντε κούνα τα χέρια...






Ένα ουίσκι κυρά μου
Άντε, κούνα τα χέρια
Ο φαντάρος δε θέλει
Πολλά χασομέρια

Πρέπει σφαίρες να ρίχνει
Σφαίρες, σφαίρες
Των οχτρών τ’ άρχοντά του
Να κόβει τις μέρες

Δυο στηθάκια μικρή μου
Άντε, κούνα τα χέρια
Ο φαντάρος δε θέλει
Πολλά χασομέρια

Πρέπει να σπέρνει
Θανάτους, θανάτους
Να προσμένει δεν κάνει
Η ορεξιά τ’ άρχοντα του

Την ευλογία σου πάτερ μου
Άντε, κούνα τα χέρια
ο φαντάρος δε θέλει πολλά χασομέρια

πρέπει αυτός να κατέβει
στο μνήμα, στο μνήμα
για να βάλει ο άρχοντάς του
της δόξας το ντύμα

ένα ουίσκι κυρά μου
άντε, κούνα α χέρια
ο φαντάρος δεν θέλει
πολλά χασομέρια

Πρέπει σφαίρες να ρίχνει
Σφαίρες, σφαίρες
Των οχτρών τ’ άρχοντά του
Να κόβει τις μέρες



Επιστροφή από εφιάλτη σε μια Αθήνα του κρασιού και της μέθης. Σ’ ένα καπηλειό θα μπούμε να τελειώσουμε τη νύχτα που φεύγει πάντα χωρίς να προλάβουμε να πούμε αυτά που θέλαμε, αυτά που περιμέναμε κι ας μας κακολογούν που πνίγουμε τον πόνο μας κάθε βράδυ στο κρασί. Ε ρε ντουνιά, ποιος σ’ έχει χρήσει ανακριτή για τι κάνω και δεν κάνω;

Ντουνιά ανακριτή γιατί τωτάς, γιατί τι κάνω στη ζωή αυτή;

 



Στίχοι:  Π. Κασαπάκης
Μουσική:  Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι


Σαν μπω στο καπηλειό για κάνα δυο κρασιά
αρχίζει το κουτσομπολίο και η κακογλωσιά
 

Ντουνιά ανακριτή γιατί ρωτάς γιατί,
 
τι κάνω στη ζωή αυτή
τι νοιάζεσαι ρωτώ αν πέθανα ή αν ζω
 
σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό

Αφού δεν ενοχλώ και ξέρω τι μιλώ
πες μου γιατί να μην τα πιω, πες μου για λόγο ποιο

Ντουνιά ανακριτή γιατί ρωτάς γιατί
 
τι κάνω στη ζωή αυτή,
 
τι νοιάζεσαι ρωτώ αν πέθανα ή αν ζω
 
σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό

Ντουνιά ανακριτή γιατί ρωτάς γιατί
 
τι κάνω στη ζωή αυτή,
 
τι νοιάζεσαι ρωτώ αν πέθανα για ζω
 

σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό



Εδώ είμαστεεεε Μεθυσμένοι, αποκαμωμένοι, άδειοι μα και πλήρεις ας τραβήξει ο καθένας για τη γωνιά του μαζί με ότι του πεοέκυψε... Σκεφτόμαστε μες τη ζάλη μας αυτούς που δεν ακολούθησαν το ταξιδι μας, δεν τόλμησαν ή απόκαμαν.Κι εσύ μικρό μου, μόνη, κλεισμένη στην κάμαρά σου, να κοιτάς το τηλέφωνο που δε λέει να κτυπήσει. Δεν θήθελες απόψε να ξοδευτείςάλλο σε μπαρ με φώτα και βουή που κοροϊδεύουν πιο πολύ τη μοναξιά σου, με φίλους της στιγμής, γνωστούς που τους κοιτάς κλεφτά απ τον καθρέφτη αναζητώντας μια ματιά μαχαίρι και κρασί, κάτι σαν χάδι. Μην φοβάσαι άλλο, μην ρωτάς.

Κοιμήσου. Ένα τραγουδάκι θα σου πω για την αγάπη…


Τραγουδάκι- καληνύχτα



Κάμαρη ερημική
ένα τηλέφωνο βουβό
για συντροφιά σου
Μπαρ με φώτα και βουή
να κοροϊδεύουν πιο πολύ
τη μοναξιά σου

Φίλοι της στιγμής, γνωστοί
στον καθρέφτη μέσα εσύ
μια ματιά μαχαίρι και κρασί
κάτι σα χάδι

Άδειοι δρόμοι σκοτεινοί
χαμένες νύχτες μες της πόλης
το πηγάδι
Αλμυρό νερό η ζωή
κι εσύ πηγή γλυκιά κι αδέξια
στο σκοτάδι

Μη φοβάσαι μη ρωτάς
κράτησε με μη μιλάς
ένα τραγουδάκι θα σου πω
για την αγάπη

Έχεις πάντοτε μια σκιά
σκουριά της νύχτας
στα παιδιάστικα σου μάτια
Μάτια θάλασσα βαθιά
άγριες γοργόνες
και κρυστάλλινα παλάτια

Μη φοβάσαι μη ρωτάς
θάλασσα μου μη μιλάς
άλλη αλήθεια δεν υπάρχει πια
απ’ την αγάπη

19 σχόλια:

μαριάννα είπε...

ΔΕ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!!! Αστέρι μου εσύ!!!!
Τι φοβερό ποστ είναι αυτό!!!
Εκπληκτικό δέσιμο... και πραγματικά πολύ ποιητικό. Τα γκρίζα μάτια θέλω εγώ τα καρφωμένα στο ποτό! Σου 'χω πει ότι έχω μια αδυναμία στους αντιάντρες; Πώς είναι οι σημερινοί Έλληνες; Καμία σχέση! Πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα τέτοια... :))))
Εγώ πάντως σ' ακολουθώ στη βόλτα με χίλια! Κανονικά... κι όπου ξημερώσουμε! Αν είναι να έχουμε τέτοια μουσική ειδικά...και τέτοια κείμενα να δένουν με τους πραγματικά, με πολλή μαεστρία, διαλεγμένους στίχους! Μπράβο σου βρε φιλενάδα! Έγραψες σήμερα... Σε καμάρωσα!

Cle Petridou είπε...

Σήμερα φιλενάδα κτύπησα οκτάωρο αλλά ήταν από τα πιο απολαυσρικά που είχα εδώ και χρόνια. Μακάρι να σας αρέσει. ΑΥΤΟ για ΕΣΑΣ το έφτιαξα, όλα τα φιλαράκια που γνώρισα εδώ μαζί σας. Δεν φαντάζεσαι πόσο καλό μου κάνεται...
Τώρα μπορώ να πάρω μια βδομάδα σιακοπές;
Ευχαριστώ, I need it.

A.F.Marx είπε...

Αυτό δεν είναι "κουλούρι" Κλέλια...
Αυτό είναι υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ.
Ή μάλλον θα το ονομάσω "μουσικό ντοκυμαντέρ"
Το ακούω και το διαβάζω και το ευχαριστιέμαι...
Ευχαρι......ΣΤΩΩΩΩΩΩΩ

Cle Petridou είπε...

Χαλάλι σου καμάρι μου.
Κι εγώ μόλις τωρα σεριάνιζα στη Συναυλία στο Κεντρικόν. Υπέροχο αφιέρωμα.

quartier libre είπε...

θα μάθω πως μπορώ να περάσω απ' το κινητό τις φωτογραφίες στο computer.
έπειτα, θα φτιάξω και θα σου αφιερώσω ένα post, με όλα τα φεγγάρια που χω βγάλει φωτογραφία.
φεγγάρι στα σύννεφα, στα κεραμίδια, πανσέληνος, στο κάστρο, στην ταράτσα μου, πολλά φεγγάρια, όμορφα, γεμάτα, μισά, μέσ' στα φυλλώματα.
θα προσπαθήσω να το κάνω σύντομα.

και τη διεύθυνση, δεν την έχασα...

μαριάννα είπε...

Ρε παιδί μου πόσο μοιάζουμε όλες μεταξύ μας τελικά... Δες εδώ ένα άρθρο στους Εκφραστές που το είχα ανοίξει 13 Ιουλίου του 2006.

Μπαρ το Ναυάγιο

Και πες μου αν πιστεύεις στις συμπτώσεις...

quartier libre είπε...

και γιατί καλό μου παιδούδι, αποκαλείς τη ζήλεια "κακή συνήθεια";!
καλή είναι ! (smile)
το αντίθετό της είναι η ξενερωσιά...

elafini είπε...

Δεν έχει σημασία που δεν ακούω Αρλέτα..εκτιμώ την αξία της και τα τραγούδια της κι ας έχω άλλα γούστα...η αλυσίδα που έφτιαφες με αυτό το post μαγική...μπράβο...καλημέρα :)

Cle Petridou είπε...

@Γητεύτρια: Ρε συ φιλενάδα, λίγα λίγα μας τα λες…
Τώρα σε αγαπάω ακόμη πιο πολύ να ξέρεις και νιώθω να σε ξέρω απ’ τα παιδικά μου χρόνια (ίσως και να ‘σουνα αγέννητη αλλά δεν έχει σημμασία). Αυτό το ροκ- μεθυσμένο «γράμμα» σου με συγκίνησε πολύ και τώρα καταλαβαίνω τι μας «κόλλησε» εμάς τις δυο.

Υ.Γ.1:Α, και πες σ αυτό το χαμένο, το ελαφίνι ν ακούει περισσότερη Αρλέτα. Κάνει καλό παντού.
Υ..Γ.2: Τι πράμα κι αυτό να «θές να τα πεις» και να κάνεις τελικά εσύ τον ψυχαναλυτή… Ξέρω άσε. Γι αυτό κι εγώ με το Blog βρήκα τον… μπάρμαν μου.
Υ.Γ.3: Σου xω όμως μια ΕΚΠΛΗΞΗ που θα τρελαθείς. Η γαλλική απάντηση στις Ιταλικές παροιμίες. Κάτσε να το μεταφράσω και θα στο στείλω.
(Οχ πάλι δουλειά έβαλα στο πρόγραμμα μου. Άντε χαλάλι…)

Cle Petridou είπε...

@Ελαφίνι ευαίσθητο και σοβαρό. Σ’ ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου. Σε ξέρω περισσότερο από τα comments που αφήνεις σε κοινούς γνωστούς, εύστοχα, έξυπνα και καταλυτικά μ’ ένα υποβόσκον χιούμορ που μ αρέσει πολύ.
Α, και κοίτα ν ακούς και λίγη Αρλέτα, μην τα πάρω δηλαδή…

Cle Petridou είπε...

@quartier libre: Κι εγώ έτσι την έπαθα μ αυτό το αφιέρωμα. Έταξα σε παιδί κουλούρι και στον Αλλουφάνιο αφιέρωμα και παιδευόμουνα δυο μέρες….
Γι αυτό κι εγώ σαν παιδάκι θέλω τα φεγγάρια μου….(όταν μπορέσεις βέβαια , αυτό είναι ευκόλως εννοούμενο.)
Υ.Γ.1. Δεν ξέρω (πια) αν η ζήλεια είναι το αντίθετο της ξενερωσιάς. είναι όμως συνώνυμο της καταστροφής. Στο λέω και στο υπογράφω.
φιλάκια

enteka είπε...

τέλειο ποστ...

μαριάννα είπε...

Ααααχ! Είναι γραφτό να σμίγουνε οι σαλεμένοι αυτού του κόσμου...
Όμορφα που είειειειναι....
Φιλάκια άπειρα!!!

Cle Petridou είπε...

@enteka: Σε χάσαμε, πόυ γυρνάς;
Σευχαριστώ για το, σύντομο μεν, γλυκήτατο δε σχόλιο σου

@fgteytria:M αρέσουν οι σαλεμένοι πολύ. Χτες μάλιστα μιλούσαμε με ένα φίλο για τον Αγ. Μάρκο τον Σαλό (ούτε Ευαγγελιστής ούτε Πολιτικός)Αυτός συνέτρεχε λέει, τους πονεμένους και καταφρονεμένους. Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να δείτε ακόμη κι εμένα στην εκκλησία...
Λέμε τώρα...

μαριάννα είπε...

Καλό μήνα λουλουδιασμένο και μοσχομυριστό! Εχθές πάνω που σου έγραψα ένα κατεβατό για τους σαλεμένους, πήγα να σου βάλω και το τραγούδι των σαλεμένων εραστών, έγινε κάποια στραβή με το λινκ τα χασε όλα, κατέβασα τα σχετικά μπινελίκι-α και πήγα για ύπνο.:))))
Φιλάκια!

quartier libre είπε...

Καλό Μήνα Μάη!

αμμος είπε...

Καλό μήνα και από μένα! Το ποστ είναι όντως εξαιρετικό.

Cle Petridou είπε...

Παιδια,
Γητεύτρια, ;θαρτιερ λιβρε, Αμμος αλλά και όσοι περάσατε από δω εύχομαι από καρδιάς ένα όμορφο Μάη. Τον χρειαζόμαστε...

Ανώνυμος είπε...

http://feyerabend.pblogs.gr/2007/06/arleta-12-1-tragoydia-toy-manoy-hatzidaki-1969.html