Ο θρήνος της Μάνας - Αρλέτα 3η Ανθολογία

Ο Θρήνος της Μάνας
(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)

Όλη τη μέρα που 'λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σα γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.

Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μου 'φευγε η λαλιά μου.

Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια την κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.

Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα - τι θάμα!-
Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.

Μεγάλωσες. Δε μ' άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μου 'λεγες «Η Λευτεριά μητέρα
Θα ρθεί» μ' άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σα φοβέρα.

Μ' αν μου 'φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το 'ξερα πως θα γύριζες κ' ήταν γλυκός ο πόνος.

Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύω
Τι 'ναι ψηλός ο ανήφορος και δε μπορώ ν' ανέβω.

Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ' εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν' όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα

Στίχοι Ηλία Σιμόπουλου

Μουσική Γ. Σπανού

Ερμηνεία Αρλέτα

Δίσκος Τρίτη Ανθολογία

κλικ στον δίσκο

Περίεργο δεν είναι; Δυο από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια έχουν να κάνουν με τον θρήνο της Μάνας που χάνει το παιδί της. Παιδί που θυσιάστηκε για μια ιδέα για μια στιγμή ελευθερίας.

Το ένα είναι «Να χα τα αθάνατο νερό» από τον «Επιτάφιο» του Γ. Ρίτσου στην Χατζιδακική του όμως προσέγγιση, με την Νάνα Μούσχουρη (την... τότε όχι την τώρα), τουλάχιστον γι αυτό το τραγούδι, με επιπλέον στίχους από το «Ήσουν καλός ήσουν γλυκός».

Το άλλο από την Τρίτη Ανθολογία του Γιάννη Σπανού σε στίχους του ποιητή Ηλία Σιμόπουλου από το έργο «Αρκαδική Ραψωδία», μεγαλόπνοο έργο, γεμάτο ανθρώπινη ευαισθησία και λυρισμό 1958.

Ανάμνηση των εφηβικών χρόνων το τραγούδι αυτό, κλάμα βουβό, εσωστρεφές, κουβαλά μέσα του όλο το δράμα του εμφύλιου σπαραγμού, τον θρήνο της μάνας του παλικαριού που στο κάθε κτύπημα της πόρτας η καρδιά της ράγιζε γνωρίζοντας το μοιραίο. Ο γιος, το παλικάρι με όλη την ορμή και την θέρμη της νιότης αψηφώντας το θάνατο «ξόδευε» τη ζωή του με μια υπόσχεση, ένα όρκο, πως "η Λευτεριά μητέρα θα ’ρθει" μα τα λόγια τ’ άκουγε η Μάνα σαν φοβέρα...