Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

ΑΣΕ ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ - Αρλέτα




ΑΣΕ ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ
στιχοι/μουσική Αρλέτα

Άσε τα κρυφά κρυμμένα
Άσε τα κρυφά κρυμμένα
δεν πειράζει
Δεν με νοιάζει πια για σένα
δεν με νοιάζει

Ποιος δεν έχει ιστορίες
περασμένες αμαρτίες στη ζωή του
Μυστικά καλά κρυμμένα
ψέματα σημαδεμένα στην ψυχή του

Άσε τα κρυφά κρυμμένα
δεν με νοιάζει πια για σένα

Τη βιτρίνα δεν σπάω
μη φοβάσαι
Τη ζωή δεν σου χαλάω
μη φοβάσαι

Κι αν σε πίστεψα μικρό μου
λάθος ήτανε δικό μου
μη φοβάσαι
Είσαι πια κι εσύ για μένα
περασμένα ξεχασμένα
πληρωμένα τελειωμένα

Άσε τα κρυφά κρυμμένα
Δεν με νοιάζει πια για σένα





 "Άσε τα κρυφά κρυμμένα") 
κλικ στον δισκο

17 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

τα κρυφά είναι κρυμμένα μόνο στα μάτια. Στο νου είναι φανερά...

Cle Petridou είπε...

Στην καρδιά να δεις Σπύρο μου, στην καρδιά που όλα τα γνωρίζει μα πολλές φορές τα φοβάται...

Ανώνυμος είπε...

Τα κρυφά κρυμμένα, Κλέλια μου...
Αντέχεις πάντα να το πεις;

Cle Petridou είπε...

@Νατασσάκι μου καλό.
Κατ`αρχήν πολύ σ ευχαριστώ για την πληρέστατη ενημέρωση που βρήκα στο blog σου για την εκδήλωση της Κυριακής. Μου λείπει αυτή η εκ των έσω γωνία των γεγονότων.
Σαν να ήμουν εκεί!

Όσο για τα κρυφά που πρέπει κατά πως λέει το τραγούδι, να μένουν κρυμμένα, ίσως έτσι πρέπει να ναι για να κρατούνται κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες.
Όμως... όπως λέει και ο Σπύρος, ο νους (ή η καρδιά)τα γνωρίζει.

Ποιο το όφελος τότε να τα βγάλεις στην επιφάνεια; Καμιά φορά η επιφάνεια συμπεριφέρεται λίγο σαν λίμνη που πετάς ένα βοτσαλάκι στο κέντρο που μπορεί να καταλήξει σε τσουνάμι.
Γι αυτό, ας τα εκεί που πρέπει, στην καρδιά. Εκείνη ξέρει καλύτερα.
Λέμε τώρα...
Μπορεί και να κάνω και λάθος.
Μπορεί τα κρυφά να βρικολακιάζουν κάποια στιγμή και να σε κατασπαράζουν...
Δεν ξέρω, τι λές κι εσύ?

Ανώνυμος είπε...

Αυτό ήθελα να σου πω.
Τα "κρυφά" σε τρώνε από μέσα...
Εγώ δεν τα αντέχω εύκολα...
Προτιμώ να πονέσω, να κλάψω, να "σφαχτώ"
...αλλά στο "φως" όλα φαίνονται πιο μικρά, πιο χλωμά, πιο απλά...
Φυσικά, δεν υπάρχουν κανόνες.Κάποια "κρυφά" ίσως πρέπει να μένουν κρυμμένα.

Μ' αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι.Και μ'αρέσει που είναι αφορμή για σκέψη και κουβέντα....
Φιλιά

Cle Petridou είπε...

Υπάρχει βέβαια, Νατασσάκι μου και το άλλο σοφό τραγούδι "η εκδρομή" (θα το βρεις στα τραγούδια του Blog), όπου όλα μπορούν, επιτέλους να ναι πιο ανάλαφρα, χωρίς, σώνει και καλά να μας τρώνε την ψυχή, γιατί αν το σκεφτείς, όλα από μας εξαρτώνται,. Eμείς τα πνίγουμε, τα ζορίζουμε, ζητούμε αποκλειστικότητες και τίτλους ιδιοκτησίας -να κάτι που απεχθάνομαι. Και σκέφτομαι πόσο πιο όμορφη μπορεί να ναι η ζωή μας, σαν τον αφρό της άγριας θάλασσας, τόσο, όσο αντέχουμε…
Με αυτές τις προϋποθέσεις τίποτα δεν είναι ανάγκη να μένει κρυμμένο.
¨Όμως πόση δύναμη, αυτοσυγκράτηση μα και γνώση ζωής απαιτείται για κάτι τέτοιο, τόσο απλό…

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο.Την θυμήθηκα την εκδρομή, ειδικά το ρεφραίν της

"Εγώ από σένα θέλω μόνο τ’ όνειρο
Σημερινό κι άσε τ' αύριο γι’ αύριο"

Πολύ σοφό.

Και έχεις δίκιο, θέλει δύναμη.Αλλά μήπως και η ζωή η ίδια δεν θέλει;...

Cle Petridou είπε...

Άσ' το μην το ψάχνεις Νατασσάκι μου γιατί τελευταία τόχει παρακάνει. Εντάξει κυρά ζωή, δύναμη θες; Πόση; Κι άλλη; Κι άλλη; Ε φτάνει πια φτάνει...

Τι σου λέω τώρα νυχτιάτικα.
Καλή νύχτα να χεις και όνειρα γλυκά κι ανάλαφρα σαν την ...εκδρομή.

Ανώνυμος είπε...

Καληνύχτα... :)

Ανώνυμος είπε...

Τα κρυφά κρυμμένα κρατώ, γιατί φοβάμαι νσ τα πω σ' αυτούς που τάχα έχουν ανοιχτό μυαλό. Κάνουν ότι σε δέχονται κι ανοίγεις την ψυχή διάπλατα με ενθουσιασμό. Μα χωρίς προειδοποίση και χωρίς να ξέρεις το γιατί με βάρβαρο τρόπο, με τις κλωτσιές σε πετάνε. Άσε τα κρυφά κρυμμένα κι αν μπορείς προχώρα, λέω, κι αν όχι ματωμένα όπως είναι τα κρατάς απαλά και τα ξεπλένεις στο φως της αυγής.
Αγαπητή Κλέλια, ίσως καταλαβαίνεις τώρα γιατί "ανώνυμο". Φιλιά.

μαριάννα είπε...

Όμορφος τίτλος. Και πολλαπλά ερμηνεύσιμος ε;
Κρυφά κρυμμένα τα πολύτιμα. Όπως αναμνήσεις γλυκές, στιγμές τρυφερές, λόγια διαμάντια, ματιές μαχαίρια, ματιές μέλια... όλα αυτά που θέλει κάποιος να κρατήσει ως πολύτιμο θησαυρό, στην καρδιά του.
Κρυφά κρυμμένα όμως είναι και τ' ανομολόγητα. Απαγορευτικοί έρωτες, άρρωστα πάθη, τρελές αγάπες, μυστικά ντροπής, ενοχές, ανασφάλειες...
Ευγνωμονώ την ζωή που μου φύλαξε μόνο από τα πρώτα...
Σε φιλώ Κλελιάκι μου, τρυφεραδάκι!

o είπε...

"Εντάξει κυρά ζωή, δύναμη θες; Πόση; Κι άλλη; Κι άλλη; Ε φτάνει πια φτάνει..."

πες της τα!!!!
το έχει όντως παρακάνει...

το πλευρό καλά;

και μιας και τώρα ήρθα επίσκεψη να συνηγορήσω πως το ποστ του νατασσακίου ήταν το πιό αυθόρμητο και ειλικρινές!

όσο για τα κρυφά...
ξέρεις,
μια τάση που έχει το μεγάλωμα μας είναι αλλά δεν κάνει.
με κάποιον - όποιον τρόπο άφησέ τα σε μια γωνιά με φως.
και αν είναι επώδυνα εκεί "μαραίνονται".

Καλώς σε βρήκα.

σα είπε...

Υπάρχουν όντως πράγματα που θέλει κανείς να κρατά κρυμμένα βαθιά μες την καρδούλα του... ο μικρός κρυφός μας θησαυρός, μια γλυκιά παρακαταθήκη από στιγμές ευχάριστες ή επώδυνες, στιγμές που μας ορίζουν, σμιλεύουν την ψυχή μας και μας βοηθούν να προχωράμε.

Χάρηκα πολύ που ανακάλυψα αυτήν την υπέροχη (κρυμμένη ως τώρα...) γωνιά. Νάσαι καλά!

Cle Petridou είπε...

@Γητεύτρα, χείμαρρε μου εσύ!
Έτσι είναι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και για όσα ο καθείς μετρά ως δικά του κρυφά που πρέπει (ίσως για κάποια φάση της ζωής του, ίσως για πάντα) να μένουν κρυμμένα. Ίσως να περιμένει την αδελφή ψυχή για να τα βγάλει δειλά και με χίλιες προσοχές. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να κρίνει; ποιος μπορεί να καταλάβει και να τα λευτερώσει από κει που κρύβονται, στα βάθη του μυαλού…

Τα πρώτα, όπως λες, είναι σαν τον αέρα, ότι και να κάνεις βγαίνουν φαίνονται, δεν έχουν λόγο και δεν μπορείς να τα κρύψεις, ακόμη κι αν το θες. Είναι χαρά θεού.
Τα δεύτερα είναι πικρά και ματωμένα από τη γέννα τους. Είναι όμως ασκήσεις ζωής και ψυχής που είτε σε δυναμώνουν είτε σε από-δυναμώνουν, εξαρτάται από την κράση και την ταπεινότητα που κρύβεται (ή όχι) στην ψυχή σου. Είναι ένας τρόπος να την ανακαλύψεις, κρατώντας με αγάπη, όσο κι αν σε πληγώνουν, στιγμές αγαπημένες που γίνανε μετά μαχαίρια φονικά. Αυτά προτιμώ να τα στρέφω στο εαυτό μου. Για κείνον προορίζονται και όχι για κανέναν άλλο, όσο κι αν σε πλήγωσε, ή σου έφταιξε, ή σε αδίκησε το έτερον ίμησι.
Όλοι ξέρεις, θέλουν να ζήσουν μια ιδανική ιστορία αγάπης, όποια απόκλιση κι αν έχει αυτή. Κανένας δεν υποσκάπτει συνειδητά μια σχέση (μιλάμε τώρα για μη παθολογικές καταστάσεις) . Η αδεξιότητα, τα διαφορετικά μήκη κύματος, η φοβία να βάλεις τέρμα σε κάτι που φθίνει, ο φόβος της μοναξιάς, σπρώχνουν τα πράγματα μπρος την σκοτεινή πλευρά της ψυχής και αφήνονται έρμαια και οι δυο ενός κατήφορου χωρίς εξόδους διαφυγής και παρασύρουν σαν τρελά φορτηγά ότι βρεθεί στην πορεία τους. Και πάλι όχι γιατί το θέλουν, λόγω κακίας ας πούμε. Λόγω αδυναμίας.

Κι εδώ βρίσκεται η σοφία του τραγουδιού αυτού: Ακόμα κι αν έχει αρχίσει η ανεξέλεγκτη πορεία, βρίσκεις τη δύναμη, και μιλάμε για ΔΥΝΑΜΗ να τα κρατήσεις κρυμμένα, να κρατήσεις φρένα με πόδια ματωμένα. Ούτε για ν αποδείξεις, ούτε για να εντυπωσιάσεις, ούτε για να… πας στον παράδεισο.
Όχι. Για να σε κάνει πιο «δυνατό» (αυτό το ανακαλύπτεις εκ των υστέρων) γιατί αυτή είναι η πορεία της ψυχής σου, τα βιώματα τα δικά σου και δεν τα ξεγράφεις με τίποτα, ούτε τα ξαναγράφεις. Είναι εκεί για να κρατούν ισορροπίες συμπαντικές. Για να σου δείχνουν την κατεύθυνση. Και ίσως τελικά να αγαπήσεις τον άλλο που «η μαχαιριά» του σε έσωσε.

Όμορφα πάντα!

Cle Petridou είπε...

@en vain encre: Πολύ σοβαρά το πήραμε το πράμα.
Αυτό που λες είναι ένα σκαλί πιο πάνω.
Να το φτάσω προσπαθώ.
Τα σέβη μου.

Υ.Γ. Το ποστ του Νατασσακίου ήτανε για μένα πολύτιμο γιατί τα περίγραψε όπως θα τα ζούσα, αν μπορούσα να ήμουνα εκεί!

Cle Petridou είπε...

@Καλέ μου SA, η χαρά είναι η δική μου πιο μεγάλη που είσαι εδώ μαζί μας.
Αυτά τα κρυμμένα που λες είναι άνθη που μοσχοβολούν κι άντε να τα κρύψεις, κρύβονται; Μακάρι όλα να ναι πάντα ευωδιαστά και τα καλά και τα κακά που ζούμε. Εκεί βρίσκεται η μαγκιά!

Cle Petridou είπε...

@Ανώνυμε, Καταλαβαίνω ΄όσα λες για όσα σε προβλημτίζουν, όμως δεν είμαι σίγουρη αν είσαι αυτός που κατάλαβα.

Σου στέλνω την καλημέρα μου και αν έχεις το μειλ, γράψε μου.