ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ

Απόγευμα Παρασκευής. Η βουή της βδομάδας καταλαγιάζει. Τα πρόσωπα χαλαρώνουν και έχουν μια αίσθηση ανείπωτης κούρασης που αδειάζει σιγά- σιγά. Αντί να πάω να ξεκουραστώ κάθομαι εδώ και σου κάνω παρέα. Έτσι κι αλλιώς, και να ξαπλώσω πάλι μαζί σου θα γυρνώ. Ναι είναι πολύ παράξενο έως πολύ φυσικό Μόλις βρεθώ σε οριζόντια θέση το μαξιλάρι θυμάται, αναδύει το άρωμά σου. Στα κλειστά μου μάτια μπροστά το χαμόγελό σου, τα λαμπερά σου μάτια.. Ακουμπώ τα χείλη μου στο μαξιλάρι, σε σένα. Σε πίνω αχόρταγα. Αυτό που μου λείπει πιο πολύ από σένα, είναι νομίζω το φιλί σου και τ’ άρωμά σου. Πόσο μου πάει! Θυμάσαι πόσο φούντωνα μόλις άγγιζα τα χείλη σου και η ζεστή σου ανάσα με μεθούσε και τη ρούφαγα αχόρταγα. Μόνο η ανάμνηση είναι ικανή να φέρει σε παροξυσμό. ΣΕ ΘΕΛΩ