Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

15.9.2006

Σε πήρα τηλέφωνο, εσύ κρατώντας αποστάσεις με ρωτάς αν είμαι καλά και αν προσέχω τον εαυτό μου. Χέστηκα για τον εαυτό μου. Εσένα θέλω, να μου πεις αν είσαι καλά, αν με σκέφτεσαι καθόλου (άκου θράσος)! Ξέρεις να κρατάς τις νόμιμες αποστάσεις για να μην με πετάξεις κι έχεις τύψεις απ’ τη μια αλλά κυρίως να μου υπενθυμίζεις τη θέση μου απ’ την άλλη. Έχεις ταλέντο σ’ αυτό. Οι ισορροπίες… Κι εγώ έχω ταλέντο στο να τις διαταράζω… Πάντα ήμασταν συμπληρωματικοί τύποι εσύ κι εγώ. Τα δυνατά σου σημεία ήταν τα δικά μου αδύνατα και τα δικά μου δυνατά (δυνατά; τέλος πάντων) ήταν κουραστικά για σένα. Όμως μ’ αγαπούσες, το ξέρω. Ξαναδιαβάζω γράμματά σου, 10 χρόνια μετά και διαπιστώνω αυτό που δεν μπορούσα τότε να πιστέψω: Ότι μ’ αγαπούσες κι εσύ. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ΕΣΥ μ’ αγαπούσες. Εγώ ήμουν μια ζωή ερωτευμένη και καθηλωμένη απ’ αυτό. Κι άμα είσαι ερωτευμένος είσαι μόνιμα σε θέση μάχης. Τι ανωριμότητα θεέ μου! Και πως με κοίταξες και μου ‘πες «Τελικά είσαι πολύ παιδί»

Δεν υπάρχουν σχόλια: