11 Σεπτεμβρίου 2006

Πρωί στο Γραφείο. Καλά μα αυτή πληρώνεται για να γράφει στο Blog τις μαλακίες της ζωής της; Ε, εντάξει απλά έχω την ευχέρεια να κλέβω λίγη ώρα για τα υπαρξιακά μου. Δύσκολο αυτό το Σαββατοκύριακο. ΄Ηταν κι αυτή η πανσέληνος που με ταρακούνησε λιγάκι και παλινδρόμησα άγρια σε μυστικά τοπία που σε συναντούσα. Καλό δεν μου έκανε νομίζω. Νάτο Για τρεις ώρες δεν βρήκα λεπτό να ανασάνω. Μπήκαν διάφοροι, ο ένας το μακρύ του ο άλλος το πιο μακρύ του, τέλειωσα με πονοκέφαλο. Κι ήθελα τόσο πολύ να εκτονωθώ γράφοντας λίγο. Τώρα φύγανε όλα όσα σκεφτόμουνα. Έτσι είναι όταν ο συγγραφέας δεν βρίσκεται σε απομόνωση… Ας δούμε λίγο έτσι σεργιανώντας αν μου κατεβεί τίποτα. Ξέρω ‘γω κάτι διαφορετικό από το ότι μου λείπεις και δεν αντέχω άλλο. Αυτό το επαναλαμβάνω ασταμάτητα τα τελευταία 10 χρόνια… Αν η Αρλέτα έβλεπε αυτό το Blog θα τρόμαζε: Αυτοί είναι οι απόλυτοι φαν της; Αυτά τα διαταραγμένα μυαλά που δεν μπορούν να συμμαζέψουν λίγο τα αισθήματά τους; Που δεν τολμούν να ξεριζώσουν από την ψυχή τους ΜΙΑ στιγμή που τους στοίχισε τα πάντα, (αλλά την εξαργύρωσαν σιγά σιγά και με το παραπάνω!) Γιατί κοπέλα μου, και τις ιστορίες σου τις είχες, και τις περιπέτειες και όλα τα σουρνάμενα. Φαρμακωμένα μεν αλλά τα έζησες ως τα μπούνια. Τώρα τι θες; Άσε που έχεις τώρα μια πολύ όμορφη σχέση που σε ηρεμεί και σου κάνει καλό. Την αγαπάς, το ξέρω και νοιάζεσαι, και νοιάζεται για σένα γνωρίζοντας λίγο την κόλαση από την οποία πέρασες. Αυτό πρέπει να αξιολογήσεις και άσε τα περασμένα και τις ουτοπίες. Εξ άλλου θα ‘πρεπε να νιώθεις τυχερή που έζησες αυτή την στιγμή του παραδείσου μες την κόλαση της ζωής σου Θυμάσαι που το ‘χαμε διαπιστώσει αυτό! Πόσο τυχεροί είμαστε που το ζήσαμε με όλη του την ένταση!!! Λίγοι άνθρωποι το ζούνε μου ‘χες πει!