ΑΡΛΕΤΑ : ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Τελικά, ίσως αυτό που με καίει να είναι άλλο Ο τρόπος που το τέλειωσα. Που το σκότωσα. Με μια ασυνειδησία και μια ελαφρότητα και μια χαζομάρα και μια αφέλεια και μια βλακεία. Σαν αγγούρι εμφανίστηκα μπροστά σου, την ώρα που με περίμενες γλυκά, υπομονετικά και σου ανακοίνωσα πως πρέπει να φτιάξω καμιά σχέση της «προκοπής» έτσι όπως εξελίσσεται η ζωή μου… Γι αυτό να σταματήσουμε εδώ, τώρα Εδώ και τώρα! Θεέ μου! Πως και δεν μου ‘ριξες μια μούντζα κι έμεινες να μου τα χρωστάς… Τώρα που το γράφω έτσι όπως μου βγαίνει, τώρα είναι που λίγο συνειδητοποιώ τι πραγματικά έχω κάνει. Έμπηξα μαχαίρι και δεν έτρεξε στάλα. Κι επιμένω να κλαίω με παράπονο πως με ξέχασες. Πως τίποτα δεν είμαι για σένα πια! Μα τι άλλο θα μπορούσα να είμαι μετά από αυτή τη συμπεριφορά, όσα ελαφρυντικά και να είχα. Μια απόκληρη. Αυτό είμαι και αυτό νιώθω. Χωρίς σπίτι χωρίς πατρίδα χωρίς ζωή. Και έχω το θράσος να θυμώνω μαζί σου γιατί μου μιλάς ψυχρά και με τον εαυτό μου γιατί συνεχίζω να σε παίρνω πότε -πότε τηλέφωνο, ελπίζοντας δεν ξέρω κι εγώ τι! ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΩΥΧΤΕΣ Τις άδεις νύχτες που όλοι μιλούσαν με τη βροχή Για μας η ελπίδα και αγάπη είχαν χαθεί Λες και η καρδιά απ’ τον ατέλειωτα τον ουρανό Κράτησε μόνο τη συννεφιά κι ένα καημό Τις άδεις νύχτες που όλοι γελούσαν με τα παιδιά Στα κρύα μας χέρια δεν είχε λύπη μήτε χαρά Κι εγώ τις ώρες που έχουν χαθεί ψάχνω να βτω Σε μια κάμαρη για το ταβάνι για ουρανό Τις άδειες νύχτες βλέπαμε στ όνειρο μια ακρογιαλιά Τον ήλιο ελεύθερο τα μάτια όμορφα και λαμπερά Τώρα τον ήλιο μας όλα τα σύννεφα τον κυνηγούν Τώρα τα μάτια μας βλέπουν τη θάλασσα και δε μιλούν Τις άδεις νύχτες ονειρευόμαστε μια ακρογιαλιά Τον ήλιο ελεύθερο τα μάτια όμορφα και λαμπερά