Η Αρλέτα μέσα από τα Τραγούδια και τη Ποίηση της
Μπάμπη Λάζαρη, Αύγουστος 2010
«Παιδί της Γης τραγουδισμένο , έτσι που σε φαντάζομαι σαν αστραπή ,
μπλέκω τα δάχτυλα, κλείνω τα μάτια μου και σ’ ονομάζω Μουσική.
Παιδί της Γης ,παιδί τραγουδισμένο έτσι που σε φαντάζομαι
με τη φλογέρα και τον αητό ,
στον ώμο σου χαράζεις μια το θάνατο και τον γυρνάς σ΄ ωραίο σκοπό»
Αν θέλει κάποιος να δώσει μια εικόνα της Αρλέτας αρκεί να θυμηθεί τους παραπάνω στίχους του αξέχαστου Μάνου Χατζηδάκι .
Αυτή είναι η Αρλέτα, ένα παιδί της Γης , μια φεγγοβόλα αστραπή, μια ιέρεια της Μουσικής Τέχνης που την υπηρετεί έντιμα , ασυμβίβαστα, μια ολόκληρη ζωή ( πάνω από 40 χρόνια ) ακόμη και σήμερα που «στον ώμο της χαράζει μια το θάνατο» μετά τις περιπέτειες που πέρασε στη υγεία της και εκεί που άλλοι θα είχαν γονατίσει , αυτή με μια γιγάντια δύναμη που την αντλεί μέσα από την Τέχνη και από την αγάπη των απλών ανθρώπων , έρχεται πάλι κοντά στους φίλους της για να τους «γυρίσει σ’ ωραίους σκοπούς» σε μελωδίες με βαθύ και ανθρώπινο περιεχόμενο που όλοι έχουμε αγαπήσει χρόνια τώρα.
Υπάρχουν σταθμοί που σφραγίζουν τη ζωή κάθε ανθρώπου.
11 Φεβρουαρίου 2008.
Η Ελλάδα πάγωσε ακούγοντας τη είδηση στο Β’ Προγραμμα : « σοβαρό εγκεφαλικό στην Αρλέτα. Κρίσιμη η κατάστασή της…….. Η σκέψη όλων μας στο Βόλο.»
Βρισκόταν στο Βόλο και ετοιμαζόταν να δώσει μια προγραμματισμένη συναυλία.
Να πως περιγράφει την περιπέτεια της :
« Μέχρι εκείνη την ώρα το μοναδικό που με ένοιαζε ήταν οι πρόβες και το πώς θα έστηνα κάτι καλό γι’ αυτούς που θα έρχονταν να ακούσουν τα τραγούδια μου.
Ξαφνικά χωρίς καλά καλά να το καταλάβω και εγώ τι συμβαίνει , ένοιωσα ένα περίεργο μούδιασμα σε όλο μου το κορμί.
Έπεσα κάτω ξαφνικά.
Από εκεί και πέρα έχασα τις αισθήσεις μου. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ξύπνησα ύστερα από πολύ καιρό στη εντατική. Για τη ακρίβεια πέρασα από τρεις μονάδες εντατικής. Για διάστημα δύο μηνών δεν είχα την παραμικρή επαφή με το περιβάλλον. Ήμουν παράλυτη.
Όταν άρχισα λίγο να καταλαβαίνω είπα Παναγιά μου !
Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρω να μάθω να περπατάω και πάλι από την αρχή. Όπως τα μικρά παιδιά που κάνουν τα πρώτα βήματα, έτσι φανταστείτε το !
Δεν μπορούσα να ξύσω το μάγουλό μου, που λέει ο λόγος !
Είμαι απλώς τυχερή που ζω ! Αυτό από μόνο του είναι θαύμα!
Ελπίζω ότι σε λίγο καιρό θα βρω τη δύναμη να επιστρέψω και πάλι για κάποιες εμφανίσεις μου περιορισμένες βέβαια.
Είναι το μόνο πράγμα που με κάνει να αισιοδοξώ και να παίρνω δύναμη.»
Και αυτή η δύναμη ήρθε και ανάβλυσε μέσα από μια ψυχή που ποτέ δε δείλιασε !
Γιατί η Αρλέτα μια ζωή έκανε και κάνει το δικό της αγώνα με το κουράγιο και τη τόλμη που διαθέτει.
«Ο καθείς και τα όπλα του» όπως λέει και ο Ελύτης.
Η Αρλέτα είναι ένας απέραντος και αστείρευτος Ωκεανός που πάντα είναι γαλήνιος και επιτρέπει στον καθένα μας να ανοιχτεί , να ταξιδέψει να ανακαλύψει άγνωστες Πολιτείες και Λιμάνια.
Αρλέτα ίσον Μουσική , ίσον ευαισθησία , ίσον μελωδία , ίσον γλυκύτητα , ίσον τρυφερότητα , ίσον ανθρωπιά, ίσον μελαγχολία που σε καθηλώνει.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο «τρίγωνο του Θανάτου». Μεταξουργείο , Αγ. Κωνσταντίνου , Εξάρχεια. Πατρίδα της πάντα θεωρεί τα παρεξηγημένα από πολλούς Εξάρχεια.
Μικρή ήθελε να γίνει λούστρος , μετά άλλαξε γνώμη και για ένα φεγγάρι ήθελε να γίνει άλογο.
« Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά που κρατάνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας ……..
Μες σε κήπους και χώματα με λουλούδια ή λάσπη,
ένα κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο………
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα , ένα τόπι ή μια βέργα γίνονται αυτοκίνητα χαρά κόσμου ζωή….»
Τελικά κατάληξε στη Σχολή Καλών Τεχνών σπουδάζοντας ζωγραφική μια τέχνη με την οποία είναι βιωματικά δεμένη. Είχε την τύχη τότε να γνωρίσει μεγάλες προσωπικότητες και να διδαχτεί πολλά από Δασκάλους σαν τον Μόραλη , τον Σαραφιανό , τον Πρεβελάκη , προσωπικότητες που σημάδεψαν και χάραξαν βαθιά το χαρακτήρα και τις ιδέες της.
Στη δεκαετία του 60 μπαίνει στο μαγικό κόσμο της Μουσικής με τον πρώτο της δίσκο «Τραγουδά η Αρλέτα» που την καταξιώνει αμέσως σαν ένα σημαντικό εκπρόσωπο του «Νέου Κύματος».
Στη συνέχεια όταν το «Νέο Κύμα» σβήνει, ακολουθεί το δικό της προσωπικό μονοπάτι που τη καθιερώνει στο χώρο του Ελληνικού Τραγουδιού.
Σ’ όλη τη μουσική της πορεία το μόνο που επιζήτησε ήταν η ποιότητα του στίχου και της μελωδίας. Πάνω σ’ αυτά δεν έκανε ποτέ κανένα συμβιβασμό.
«Πριν να βγω στον κόσμο, ακόμα το παιχνίδι δεν το γνώριζα και πήρα αυτό το δρόμο, το σπαρμένο πέτρες, με τα πόδια μου γυμνά. Οι φίλοι με προσμέναν σ’ ένα σταυροδρόμι κι οι εχθροί όλο χαμόγελα , καλά έχω μετρήσει πόσο βάθος πιάνει η φιδοφωλιά .»
Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το λεγόμενο «ίματζ» , για την εμφάνισή της , δεν έγραψε ούτε τραγούδησε αβανταδόρικα τραγούδια. Δεν χάϊδεψε αυτιά. Δεν διαφημίστηκε ποτέ !
Ό, τι πέτυχε το πέτυχε με σκληρό αγώνα και επίμονη προσπάθεια.
«Δεν είχα μια ζωή σπαρμένη με ροδοπέταλα , αλλά μπορώ να πω ότι έζησα μια ευλογημένη ζωή. Έκανα αυτό που μου άρεσε και αυτό που μπορούσα να κάνω. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που κάνουν για όλη τους τη ζωή κάτι που δεν τους αρέσει…………
Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο για ένα πράγμα. Ό, τι αγόρασα στη ζωή μου και ό, τι έκανα το πλήρωσα με τραγούδια. Βέβαια το πλήρωσα και με την υγεία μου που καταστράφηκε , δεν ήταν και ποτέ ιδιαίτερα καλή. Τα τελευταία δέκα χρόνια εάν καθίσω και απαριθμήσω τι έχω περάσει…. Είχα τρεις πολύ σοβαρές εγχειρήσεις , ένα σπασμένο χέρι και δύο εγκεφαλικά….. Είχα κυνηγητό με το Χάρο δέκα ολόκληρα χρόνια Ειδικά στο τελευταίο δε με κυνήγησε με έπιασε. Δεν του ξέφυγα. Μου έδωσε μια κλωτσιά και μου είπε : άντε πήγαινε. Κατάλαβε ότι δεν του κάνω…..» .
« Πάλι θα ζήσω για σένα , Θα κλάψω πάλι για σένα ,
παιδί θα γίνω, θα γίνω μωρό . Θα γίνω ό, τι κι αν θες , Σ’ αγαπώ.»
Σαν ποιήτρια η Αρλέτα προβληματίζεται και πονά για το μέλλον του τόπου μας με στίχους που η αξία τους είναι διαχρονική.
«Αχ ωραία μου πατρίδα πάλι τον σέρνεις του Ζαλόγγου το χορό , αχ ωραία μου πατρίδα σου το χω πει κάτι μας ρίχνουν στο νερό».
Σε μια συνέντευξή της παίρνει ξεκάθαρη θέση και λέει :
«Στη Χώρα μας καμιά αλλαγή δεν έγινε σε βάθος , ήταν όλες επιπόλαιες , τελείως επιφανειακές. Για να γίνει αλλαγή είναι θέμα παιδείας. Εδώ η παιδεία είναι πίσω. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο ήρθε το τελικό χτύπημα της εξαθλίωσης και της αδικίας από πάνω, Η αδικία ρίζωσε τόσο βαθιά που δεν θα ξεριζωθεί ποτέ. Κανείς ποτέ δε τιμωρήθηκε, ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες σε κανένα επίπεδο ή βαθμό. Όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν αλλά πήραν και βραβεία . Και εμείς σαπίσαμε και τα χειρότερα μπροστά μας»
Μια αγανάκτηση που εκφράζεται και μέσα από τη Ποίησή της :
«Δε με ρώτησε κανείς αν ήθελα να πλημμυρίσουνε τους δρόμους με θηρία ,
δε με ρώτησε κανείς αν μου άρεσε αυτή η άγρια πολιτεία.
Δε με ρώτησε κανείς αν ήθελα να γεννηθώ
μέσα σ’ ένα πηγάδι με λίγο αέρα και πολύ σκοτάδι.
Δε με ρώτησε κανείς όταν έθαψε μες το κλουβί το τελευταίο αηδόνι.
Δε με ρώτησε κανείς.»
Και σ’ ένα άλλο ποίημά της :
«Τούτη η εποχή σου τάζει δώρα, ψεύτικα μοιράζει,
άχαρη σκληρή , μια καινούργια αρχή πιο πολύ με τέλος μοιάζει.»
Πόσα χαμένα όνειρα πέρασε η γενιά της αλλά και αυτές που ακολούθησαν και το μόνο που έμεινε είναι μια έντονη πικρία , μια απογοήτευση , μια εκτεταμένη λύπη όπως τραγούδαγε σ’ ένα από τα πρώτα της τραγούδια :
« Σφίξε τη λύπη με το δάκρυ τη πείνα σου με το ζωνάρι
φθάσαμε στου γκρεμού την άκρη…….»
Αυτά τα όνειρα και τις προσδοκίες των απλών ανθρώπων συχνά η Αρλέτα θέλει να μας θυμίζει:
« Τα όνειρα αυτών που ταξιδέψανε με τόσες προσδοκίες κάτω απ’ τη βροχή.
Τους πόθους που ποτέ δε ζευγάρωσαν σ’ ένα αστέρι του κάμπου μέσα στη σιγή κι’ ένα πικρό χαμόγελο.
Τίποτε άλλο.
Τις ελπίδες αγέλαστων παιδιών που πέταξαν το πρωί και λίγα μαραμένα χαμολούλουδα . Τίποτα , τίποτα , τίποτα , τιποτ’ άλλο .»
Και κάπου αλλού :
«Αγάπησα τα όνειρα που τά’ πνιξε η ζωή ,
αυτά που δεν πετάξανε και όνειρα θα μείνουν
και εκείνους τους παράξενους του κόσμου ναυαγούς,
που αρνήθηκαν πεισματικά ενήλικες να γίνουν.»
Η Αρλέτα πικραίνεται και θυμώνει με την αδιαφορία και τον ατομισμό των ανθρώπων της γενιά της , κρατάει όμως ακόμη την ελπίδα της στη νέα γενιά και απευθύνεται στους νέους :
«Τούτη η εποχή σου τάζει δώρα, ψεύτικα μοιράζει ,
μη τη φοβηθείς , μη παραιτηθείς, ξέρεις πως μπορείς ν’ αλλάξει ……..
Έλα επάνω στη κίτρινη μπουλντόζα μου με το πελώριο σπαστό της χέρι ,
ν’ ανοίξουμε ένα δρόμο ίσιο ατελείωτο και μια αλάνα μαγική κι’ απέραντη ,
να παίζουν τα παιδιά της τσιμεντούπολης.»
Πικραίνεται έτσι που βουλιάζουν στη ζωή τους οι άνθρωποι, μέσα στη ζούγκλα του μπετόν , εκεί που είναι αναγκασμένα να ζούνε τα μικρά παιδιά , τα μικρά παιδιά η απέραντη αγάπη της Αρλέτας.
« Έλα να βυθιστούμε στη μιζέρια της , να παίξουμε σκουπιδοπόλεμο ,
παιδιά φυλακισμένα σε μπαλκόνια σκούζουν,
έλα να τους χαρίσουμε ένα παραμύθι κι’ ένα σιδεροπρίονο σ’ ένα καρβέλι.»
Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις της η Αρλέτα ρωτήθηκε από δημοσιογράφο, αν είναι ερωτευμένη.
Να πως σχολιάζει αυτή την ερώτηση :
« Ήμουν 20 χρονών τότε και του απάντησα : Με τι; με άνθρωπο ; Θεωρούμε ότι ο μόνος που μπορούμε να ερωτευτούμε είναι ο άνθρωπος. Εγώ ερωτεύομαι συνέχεια με πράγματα , με ζώα , με τοπία με τα πάντα. Ελπίζω και εύχομαι αυτό να μη σταματήσει ποτέ.»
Και αυτή τη πίστη της την εκφράζει ολοκάθαρα στη ποίησή της :
« Αγάπησα τον άνεμο , τ’ αδέσποτα σκυλιά ,
τους δρόμους που με παίρνουνε για να ξεχνώ τη πίκρα ,
κι’ εκείνα κει τα όμορφα σιωπηλά παιδιά
που βάφουνε τα χείλη τους και χάνονται στη νύχτα.»
Δε ζητάει από τον άλλον το ακατόρθωτο το απλησίαστο το βαρύγδουπο το επιφανειακό :
«Δε θέλω εγώ από σένα τίποτα να ναι πιο βαρύ απ’ το φτεράκι της μέλισσας ,
δε θέλω εγώ από σένα τίποτα πιο βαρύ από τον αφρό της άγριας θάλασσας.»
Όταν η ευαισθησία της Ποίησης συναντάει τη μελωδία και την αρμονία της Μουσικής τότε το αποτέλεσμα γοητεύει, συναρπάζει και οδηγεί σε κόσμους αγάπης , ανθρωπιάς , κατανόησης , στοιχεία που σήμερα δυστυχώς βρίσκονται υπό εξαφάνιση.
« Φύτεψα την αγάπη μου ένα φθινόπωρο , την άνοιξη φυτρώσανε δυο μενεξέδες ,
Ωο ! κόκκινα χείλη μου! Ωο ! Δυο μενεξέδες !»
Η σαραντάχρονη πορεία της Αρλέτας στη Μουσική είναι μοναδική και γενναιόδωρη για το κοινό της. Η μελωδική και ιδιαίτερη εκφραστική φωνή της αγγίζει όποιον ακούει τα τραγούδια της. Διαλέγει πάντα με προσοχή τους στίχους ( δικούς της ή ξένους ) και τους χαϊδεύει με την χαρακτηριστική φωνή της. Είναι από τους λίγους ερμηνευτές που σεβάστηκαν τόσο πολύ τα λόγια της καρδιάς που εκφράζει η αληθινή Ποίηση.
« Μα αν πάλι ήταν να πάρω το δρόμο με τις πέτρες και τα σκληρά γυαλιά, στο σάκο
ένα τραγούδι και δυο κλωνιά θυμάρι θα ξανάβαζα.»
Γενικά η εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος για την Αρλέτα , είναι αυτή μιας εσωστρεφούς τραγουδίστριας που ερμηνεύει χαμηλόφωνα , συνοδευόμενη από την κιθάρα της. Όμως αυτή η εικόνα δεν έχει καμία σχέση μα την πραγματικότητα, όπως όλοι μας διαπιστώσαμε στη πρώτη εμφάνιση που έκαμε πριν μερικά χρόνια στην Αρτηρία.
Στις ζωντανές εμφανίσεις της η Αρλέτα είναι εξωστρεφής , μιλάει στο κοινό της με αμεσότητα και χιούμορ ,αυτοσαρκάζεται και φανερώνει μια προσωπικότητα με πολλά ενδιαφέροντα , βαθιά ευγενής , με αγάπη για τη ζωή και τα ανθρώπινα , με καθαρή πολιτική άποψη και ιδιαίτερο προσωπικό ύφος.
«Εγώ μιλάω με τραγούδια δεν έμαθα άλλη γλώσσα ποτέ …..»
Αυτή την Αρλέτα θα έχουμε τη τύχη και την ευκαιρία να απολαύσουμε στη μοναδική από πλευράς ποιότητας συναυλία που θα μας χαρίσει την Τρίτη 24 Αυγούστου στο φιλόξενο χώρο της Αρτηρίας.
Και φυσικά δεν θα ναι μόνη της θα τη συνοδεύει ένας πολυτάλαντος διεθνούς φήμης κιθαρίστας «ο παλαιός των ημερών» όπως τον χαρακτηρίζει η Αρλέτα , χρησιμοποιώντας τίτλο από βιβλίο του Π. Μάτεσι , ο Βασίλης Ρακόπουλος , που γνωρίζοντας κι’ αυτός σε βάθος τη μαγεία της Μουσικής έχει γράψει :
«Μας τραβάει το άγνωστο, οι χορδές των μουσικών οργάνων, κυρίως οι εσωτερικές και αόρατες χορδές της αγάπης. Δενόμαστε στο κατάρτι του Οδυσσέα προσπαθώντας να ακούσουμε κάτι από το τραγούδι των Σειρήνων...»
Στις μέρες μας που « η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» θα έχουμε την μοναδική ευκαιρία , η δροσερή αύρα των τραγουδιών να δροσίσει έστω για λίγο την αραχνιασμένη τούτο τον καιρό ψυχή μας , με την Αρλέτα και τον Βασίλη να μας κερνάνε «Τσάϊ Γιασεμιού» και μια μελαγχολική φωνή που τόσο έχουμε αποζητήσει να μας λέει :
«Και πάλι χαίρετε ! Μόνο μην κλαις……..»
Έτσι για να χαρούμε όλοι μας ακούγοντας την Αρλέτα να τραγουδάει χαμηλόφωνα γεμάτη όμως δύναμη και ζωντάνια κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι :
«Βρέθηκα πάλι σε τοπία που είχα χάσει , σε χρόνια ανέμελα που τα’ χα πια ξεχάσει,
εκεί στη θάλασσα με τα ψιλά κοχύλια, ρακή, τραγούδια κάτω απ’ τ’ άστρα και σταφύλια.
Βρέθηκα πάλι εκεί που μ’ είχαν παρατήσει,
σε βράχια άγρια που τα’ τρωγε το κύμα, σχήματα εξαίσια βαμμένα από το αντήλιο,
έπνιγε η θάλασσα τον κουρασμένο ήλιο»
Μπάμπης Λάζαρης Αύγουστος 2010
Λευκάδα
Λευκάδα
1 σχόλιο:
Κλελια
Το έφτιαξα το μπλοκ αλλά είναι λίγο έγχρωμο και άχαρο.............. θέλω να πεις τα μυστικά σου ........σου γράφω το link http://furtunastoplintirio.blogspot.com/2010/09/blog-post.html
Πες μου την γνώμη σου
Πολύ ωραία η σημερινή σου ανάρτηση για την Αρλέτα μας
Πέτρος
Δημοσίευση σχολίου