Αρλέτα: Εγώ δεν έχω φίλους - Στίχοι Σωτηρία Μπαβέλου

Εγώ δεν έχω φίλους

Στίχοι: Σωτηρία Μπαβέλου
Μουσική: Αρλέτα
από το δίσκο "Και πάλι χαίρετε"

Εγώ δεν έχω φίλους
Και μόνη μου μιλώ
Εσύ που έχεις χίλιους για να παίζεις
Για στείλε κι από δω

Περπάτα λίγο δίπλα μου
Ο κόσμος να μας δει
Και όλοι να νομίζουνε αστέρι μου
Πως είμαστε μαζί

Και πάμε αν θέλεις μια βραδιά

Μια βόλτα ως τον Πειραιά
Σαρωνικό αστέρι μου παλάτι μου
Να κάνω το κομμάτι μου

Εγώ δεν έχω φίλους
κι ο χρόνος τιμωρεί
Αυτούς που προσπεράσανε και χάσανε
Μια νύχτα τη ζωή

Περπάτα λίγο δίπλα μου
Ο κόσμος να μας δει
Και όλοι να νομίζουνε αστέρι μου                                                       
Πως είμαστε μαζί

Και πάμε αν θέλεις μια βραδιά
Μια βόλτα ως τον Πειραιά
Σαρωνικό αστέρι μου παλάτι μου
Να κάνω το κομμάτι μου


Τι υπέροχο ζεϊμπέκικο! Απ’ αυτά που λέω «με τσαγανό», στακάτο και πλούσιο με δυο γυρίσματα: «Περπάτα λίγο δίπλα μου…και όλοι να νομίζουνε αστέρι μου πως είμαστε μαζί», κι εκεί που περιμένεις τη συμβατική φόρμα της εισαγωγής, ξαναγυρίζει με μια επί τόπου πιρουέτα «Και πάμε αν θέλεις μια βραδιά…» για να ανοίξει ξανά και να φύγει «…Σαρωνικό αστέρι μου παλάτι μου, να κάνω το κομμάτι μου»


Η μελοποίηση των στίχων από την Αρλέτα μοιάζει να έχει ακολουθήσει μια κι έξω τον στίχο στην περιπέτειά του. Παρηγορητική κι ανήσυχη μαζί, πικρή μα και κυμματιστή.

Οι στίχοι της Σωτηρίας Μπαβέλου εξαιρετικοί, με τη μαγκιά του ανθρώπου που δε διστάζει να κλείσει την τραγικότητα μιας δήλωσης σε ένα τραγούδι, και την επόμενη στιγμή να γυρίσει χορεύοντας με μεγαλοπρέπεια -που κρύβει μιαν αγάπη, κυρίως για τη ζωή- να μαζέψει τα κομμάτια μας, να μας βολτάρει σε Πειραιά, Σαρωνικό και βάλε, ας είναι για να κάνουμε το κομμάτι μας!

Αυτό το… «κι ο χρόνος τιμωρεί/ αυτούς που προσπεράσανε και χάσανε/ μια νύχτα τη ζωή…», μόνο όσοι το ένιωσαν στο πετσί τους μπορούν να αντιληφθούν τις προεκτάσεις του.

Η λιτή ενορχήστρωση υποδειγματική, με την κιθάρα του Βασίλη Ρακόπουλου να κρατά το βάρος της εισαγωγής, διακριτικά και σκόρπιες πινελιές πιάνου σαν για να απαλύνει τις αιχμές και την τραγικότητα της πρώτης δήλωσης: «Εγώ δεν έχω φίλους και μόνη μου μιλώ, συνδέοντας τις αιωρούμενες παύσεις στην εξαίρετη ερμηνεία της Αρλέτας!

Μα στη συνέχεια η κιθάρα γίνεται άγρια, στακάτη απελπισμένη, ζητά συντροφιά, ζητά διέξοδο. Η φωνή της Αρλέτας παρήγορη και συνάμα ορμητική μας στέλνει για μια βόλτα ως τον Πειραιά και πιο πέρα… στο ανείπωτο.

Το σκηνικό συμπληρώνει και συνδέει ένα μικρό, κουδουνιστό κρουστό που κρατά το ρυθμό σ’ ένα μεθυσμένο ζειμπέκικου παραπάτημα…

Η απουσία μπάσου δίνει μια διάσταση τόσο, μα τόσο μοναχική…

Απίστευτο σκηνικό ζωής!


Μετά το νοσταλγικά υπέροχο «Γαλάτσι» του 1992 σε στίχους και πάλι της Σωτηρίας Μπαβέλου από το άλμπουμ «Άσε τα κρυφά κρυμμένα», η Αρλέτα μας χαρίζει ένα ορμητικό τραγούδι- ζειμπέκικο, που θα ξορκίσει τις ώρες της μεθυσμένης μοναξιάς μας.