Πώς ήταν η συναυλία στο Παλλάς;

Να τη λοιπόν και η πρώτη ανταπόκριση, μοίρασμα θα ‘λεγα της υπέροχης βραδιάς στο Παλλάς!

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη φίλη Ιωάννα Τσιφετάκη SOUNDMAG.GR που μοιράζεται μαζί μας την τόσο όμορφη και απλή περιγραφή της βραδιάς την τόσο σημαντική και για την Αρλέτα και για μας.

Αν έχετε κι εσείς καταγράψει κάτι... στείλτε το ντε, ή γράψτε το εδώ για το αρχείο...












Οι φωτογραφίες είναι από τη βραδιά στο γυάλινο αλλά σεν έχω αλλες...
10/11/2009 Live @ Θέατρο Παλλάς Η ατμόσφαιρα στο σχεδόν κατάμεστο Θέατρο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου, θαρρείς πως ζήλεψε λίγη από τη μελαγχολία του βροχερού καιρού. Οι αραιές σταγόνες της βροχής μοιάζαν με δάκρυα συγκίνησης για την επανεμφάνιση της Αρλέτας που αγάπησε πολύς κόσμος σε όλα τα χρόνια της καριέρας της. Η πριν από κοντά δυο χρόνια περιπέτεια της υγείας της δεν αφήνουν - προς το παρόν τουλάχιστον - περιθώρια για συχνές εμφανίσεις.

Το βράδυ της Τρίτης ήταν ουσιαστικά η δεύτερη φορά που εμφανιζόταν μόνη της φέτος και τέταρτη συνολική αφού τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους συμμετείχε ως πολύτιμος guest σε δύο από τις «πρεμιέρες» του Φοίβου Δεληβοριά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Κατά την είσοδό μας στο χώρο κι εφόσον η αυλαία ήταν τραβηγμένη, μπορούσαμε να δούμε την σκηνή. Εκεί περίμεναν υπομονετικά τα όργανα των μουσικών αλλά και το γνωστό ηλιοτρόπιο που είχε τυλιχτεί στο μικρόφωνο της Αρλέτας και περίμενε να πάρει πνοή από τη φωνή της.

Μόνο είκοσι λεπτά καθυστέρησε η έναρξη της παράστασης και ήταν απολύτως δικαιολογημένη αφού μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο έμπαινε κόσμος στην αίθουσα.

Όταν εμφανίστηκε η Αρλέτα στην σκηνή ο κόσμος χειροκροτούσε τόσο δυνατά που την έκαναν να πλησιάσει μπροστά μπροστά, να υποκλιθεί, να μας καλωσορίσει και κατόπιν να πάρει τη θέση της. Ο τίτλος της παράστασης ήταν «Και πάλι χαίρετε» γεγονός που παρέπεμπε στην κυκλοφορία του νέου (μετά από 13 χρόνια!) διπλού δίσκου της Αρλέτας που περιλαμβάνει επανεκτελέσεις αγαπημένων επιτυχιών της σε συνδυασμό με νέο υλικό και απρόβλεπτες ερμηνείες.

Το πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε δυο 60λεπτα μέρη - ανάμεσά τους ένα 15λεπτο διάλειμμα, απαραίτητο για να πάρουμε όλοι μια ανάσα και κυρίως η αγαπημένη τραγουδοποιός.
Από πολύ νωρίς ξεκίνησε με τα πιο γνωστά τραγούδια της. «Τσάι Γιασεμιού» και «Τα μικρά παιδιά» το οποίο αφιέρωσε σε όλα τα μικρά παιδιά... πάσης ηλικίας! Έτσι, χαμογέλασαν όλοι, -άρηδες, -αντάρηδες και -ηντάρηδες, αφού η ηλικία πλέον δεν προσδιορίζει αυτό που λέμε και θέλουμε να εννοήσουμε με τη λέξη «παιδί».

Στα «Ήσυχα Βράδια» που ακολούθησαν, με μια γρήγορη ματιά γύρω μου, είδα δεκάδες ζευγάρια να έρχονται πιο κοντά, να γέρνει ο ένας στο κεφάλι του άλλου και να σιγοτραγουδούν τους στίχους. Το ίδιο και στην «Εκδρομή».

Η Αρλέτα προλόγισε όλα τα τραγούδια του προγράμματος με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Απεύθυνε πειράγματα στο κοινό και τους μουσικούς, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει για άλλη μια φορά τους γιατρούς της που την έσωσαν. Άλλοτε καυστική, μα πάντα αυτοσαρκαστική και επίκαιρη, με ένα ιδιαίτερο humor που μας έκανε να νιώθουμε πολύ πιο άνετα. Για παράδειγμα στη «Σερενάτα» που αναρωτήθηκε αν ισχύουν οι στίχοι («μα καλά τρία χρόνια έμεινε χωρίς ψυγείο;;;;»). Κατά τη διάρκεια του προγράμματος προσπαθούσε να βρει αρκετούς από τους φίλους της ανάμεσα στο κοινό, και συχνά πυκνά μάς ανακοίνωνε την παρουσία τους.

Η βραδιά κύλησε πολύ ήρεμα αφού η πλειοψηφία των τραγουδιών ήταν χαμηλών τόνων με απαλές ενορχηστρώσεις και την φωνή της Αρλέτας να απογειώνει τα συναισθήματά μας. Γλυκές παρεμβάσεις από τα πνευστά έδιναν περισσότερο χρώμα στη βραδιά. «Το πέτρινο χαμόγελο» (που της έδωσε το πρώτο της παρατσούκλι), «Χάρτινο το φεγγαράκι», «Δρόμοι παλιοί» (των Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Αναγνωστάκη από την ταινία «Σέρπικο»), «Μια φορά θυμάμαι», «Τσιμεντούπολη», «Η σχιζοφρένεια» (με κάποια προηχογραφημένα samples) μα και ο Άγιος στο «Μπαρ Το Ναυάγιο» μαζί με τον «Λύκο» ήταν μερικά από τα τραγούδια του παρελθόντος.
Στον «Λύκο» τελείωσε με το λογοπαίγνιο: «Κάπου θα σε βρω - Κάπου θα'σαι Ευρώ»!!

Από το νέο υλικό ξεχώρισαν «Αχ ωραία μου πατρίδα» και τα «Εξάρχεια» της Σάννυ Μπαλτζή. Βαδίζοντας σε πιο.. λαϊκά μονοπάτια ερμήνευσε το ζεϊμπεκικοειδές «Εγώ δεν έχω φίλους» και έδωσε το λόγο και το μικρόφωνο στον Ηλία Κατελάνο για να πει τον «Γιάννη το φονιά».

Όλοι οι μουσικοί (Ηλίας Κατελάνος: κιθάρα - φωνή, Βασίλης Ρακόπουλος: κιθάρα, Ντίνος Αποστόλου: σαξόφωνο, Γιάννης Δημητριάδης: πλήκτρα, Σταμάτης Σταματάκης: κοντρα-μπάσο, Μιχάλης Ορφανίδης: τύμπανα) ήταν εξαιρετικοί και συγκρατημένοι. Η Αρλέτα τους παρούσιασε με μια μικρή ιστορία για τον καθένα.

Encore στην παράσταση δεν υπήρξε. Όχι τουλάχιστον με το στυλ που το έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή να φεύγει ο καλλιτέχνης και να επιστρέφει από τα... θορυβώδη χειροκροτήματα του κόσμου. Απλά όταν η Αρλέτα ελαφρώς κουρασμένη σηκώθηκε για να μας χαιρετίσει και να μας πει ότι τελείωσε ό,τι είχαν ετοιμάσει, κατέφυγε σε μια μικρή παράταση ενός μόνο τραγουδιού με τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι.

Το μόνο που έχω να σχολιάσω μετά λύπης μου είναι η ισχύς της φράσης «πρέπει να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε». Αυτό πιστεύω ότι ισχύει στην περίπτωση της Αρλέτας. Θαρρώ πως γενικά σαν καλλιτέχνης, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει εισπράξει την αγάπη και την αναγνώριση που της αξίζει. Ποτέ δεν της είχε δοθεί ένας χώρος τόσο μεγάλος και επιβλητικός όπως το Παλλάς. Η φωνή της περιοριζόταν μέσα σε μικρούς χώρους, μπουάτ, με κλίμα πιο.. οικογενειακό. Έπρεπε να συμβεί κάτι τόσο θλιβερό όσο η περιπέτεια της υγείας της για να σπεύσει ο κόσμος να της εκφράσει την αγάπη του.

Εμείς ευχόμαστε υγεία και καλή συνέχεια! Ιωάννα Τσιφετάκη Σημείωση: Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από την guest εμφάνιση της Αρλέτας στην «πρεμιέρα» του Φοίβου Δεληβοριά (20/02/2009 - Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Αθήνα)