Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2008

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ -Αρλέτα -Αλκαίος - Ζούδιαρης






Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: ΑρλέταΑπό τον δίσκο "Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου"



Το χώμα ξεδιψά η βροχή
και το θεό η προσευχή 

κι εγώ όσα δίψασα δεν είδα
νιώθω πολλά μα ξέρω λίγα

Περνώ απ τα στέκια τα παλιά
δεσμοί που γίνανε θηλιά
εσύ μια ιστορία φάρσα
κι εγώ μια μελωδία φάλτσα

Στο μπαλκονάκι απόψε βγες
γλυκό φως μου και λυκαυγές
το στεναγμό σου και το γέλιο 

έχω απόκρυφο ευαγγέλιο

Σοφοί το σύμπαν μελετούν
τ’ άστρα εχεμύθεια ζητούν
Κι αυτό το πορφυρό φεγγάρι
στρείδι χωρίς μαργαριτάρι

Θέλω τον κόσμο αλλιώς να δω
μέσα στη νύχτα τραγουδώ
αυτά που λεν τα καλοκαίρια
οι έρωτες κάτω απ’ τ’ αστέρια



Λοιπόν γράφω live και πρωτακούω μαζί σας τον δίσκο-αφιέρωμα στον Άλκη Άλκαίο, «Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου». -Τώρα μπόρεσα να τον εντοπίσω εδώ στην Κύπρο, σ’ ένα νέο δισκάδικο στο shopping mall (τρομάρα μας), μετά από έντονη κι απέλπιδα αναζήτηση στα γνωστά δισκάδικα.

Το βάζω στο κομπιούτερ και το περνώ στο σκληρό και πάω κατ ευθείαν το ζητούμενο: «Εχεμύθεια» που τη μουσική έγραψε ο Νίος ο Ζούδιαρης.
Μια αργόσυρτη blues κιθάρα φέρνει στο νου τοπία της άγριας δύσης και μοναχικούς καβαλάρηδες να κατευθύνονται προς το πουθενά…
Προγραμματίζω να το παίξει άπειρες φορές…

Και μια φωνή μοναδική κι αγαπημένη φέρνει το σκηνικό στα μέτρα μας.


Το χώμα ξεδιψά η βροχή
και το θεό η προσευχή
κι εγώ όσα δίψασα δεν είδα
νιώθω πολλά μα ξέρω λίγα


Η εκφορά της κάθε λέξης περιέχει το ειδικό της βάρος, και την ανεβάζει στο δικό της βάθρο. Το μοναδικό φαλτσέτο της Αρλέτας την περιλούζει με μια γλυκιά οδύνη.

Αγέραστη φωνή, λεπταίσθητη που κουβαλά αιώνες γνώσης και μοναξιάς, χρωματίζει την κάθε νότα με ένα διάφανο σμάλτο που την κάνει να λάμπει σαν μαργαριτάρι.



Περνώ απ τα στέκια τα παλιά
δεσμοί που γίνανε θηλιά
εσύ μια ιστορία φάρσα
κι εγώ μια μελωδία φάλτσα


αυτή η… "μελωδία η φάλτσα" σκίζει το στομάχι σαν μαχαίρι σαμουράι πολεμιστή που αναγνωρίζει την ήττα του...


Στο μπαλκονάκι απόψε βγες
γλυκό φως μου και λυκαυγές

το στεναγμό σου και το γέλιο
έχω απόκρυφο ευαγγέλιο


Το ρεφραίν απλό μα τόσο περιεκτικό! Σε ταξιδεύει σε στιγμές εσωστρέφειας ανάτασης στο ήρεμο φως του δειλινού, την άγια εκείνη ώρα που το λυκόφως τα λούζει όλα με την τελευταία ακτίνα σαν να ναι το τελευταίο της ζωής…

Κι αυτός ο ράθυμος ήχος της κιθάρας παραπέμπει όλο και πιο επιτακτικά σε "δεσμούς που γίνανε θηλιά", χωρίς αύριο, χωρίς σωτηρία, «παρά το στεναγμό σου και το γέλιο»…

Το όμποε παίρνει την πρωτιά με την λυπητερή του ανάσα και με περιλούζει με το φως αυτό της άγιας ώρας που το σκοτάδι κερδίζει την παρτίδα από την κουρασμένη μέρα…

Ο στίχος του Αλκαίου, ποιητικός, εωτερικός, αγκαλιάζεται απ τη μουσική του Ζούδιαρη και την συντροφεύει στο μοναχικό της ταξίδι…

Παρουσίασα αυτό τον δίσκο σε προηγούμενο ποστ, χωρίς να τον έχω ακούσει, όμως οι συντελεστές ήταν αρκετοί για νε με κάνουν να τον ψάχνω απεγνωσμένα αλλά και να σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα.

Τώρα που τον ακούω και ιδιαίτερα το τραγούδι Εχεμύθεια, με την ερμηνεία της Αρλέτας, σας λέω απλά μην τολμήσετενα τον χάσετε.

Καλησπέρα σε όλους τους φίλους.

Καλύτερα να μαστε!

8 σχόλια:

νατασσΆκι είπε...

Καλησπέρα Κλέλια μου
Σήμερα κατάφερα να ακούσω το CD - εξαιρετικό το τραγούδι με την Αρλέτα, μα και το "Μη με φοβάσαι" με το Μπάμπη Στόκα. Μου άρεσε γενικά ο δίσκος, θα τον ακούω νομίζω συχνά..είναι πραγματικά από τους δίσκκους που αξίζει να έχεις
:)
Καλό βράδυ, και καλή εβδομάδα

tsiailisworld είπε...

Κλέλια μ., καλημέρα, διάβαζα όλο το πρωί Άλκη Αλκαίο, καταπληκτικός τραγουδοποιός, συμβολισμός μέσα στο τραγούδι, παρομοίωση στο μέτρο που ο απλός ακροατής θα κάνει εικόνα αμέσως, αλλά και δευτερο επίπεδο μεταφοράς, που παραπ΄μπει σε αξίες και απαξίες της θεώρησης του ιδίου, ένας ποιητής που προσγειώνει την ποίηση στο μέτρο του άμεσα κατανοητού, για να δώσει τη σκυτάλη στο μουσικό να απογειώσει το ποίημα ξανά στον αιθέρα.
Ωραία στιχομυθία, έντεχνη παρήχηση σε κάθε στίχο, σωστές αν και παρακινδυνεύμενες, κάποτε, ομοιοκαταληξίες.
Με ταξίδευσε, κι αυτό μου ήταν αρκετό σήμερα το πρωινό, για να τον θαυμάσω.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Κλέλια...
Πολύ "ραδιοφωνικό" αυτό το ποστ σου.
Ένοιωσα σαν να άκουγα στο ραδιόφωνο κάποια αγαπημένη φωνή, να μου μιλά για ένα καινούργιο δίσκο.
Ακόμα και το κλείσιμο του ποστ, εντελώς ραδιοφωνικό:
«Καλησπέρα σε όλους τους φίλους.
Καλύτερα να μαστε!»

Φιλιά

quartier libre είπε...

2η Φλεβάρη

φιλενάδα,
μου λείπεις

Cle Petridou είπε...

@Νατασάκι, και το μη φοβάσαι βεβαια, ο Στόκας έχει ψυχή

@Tsiailis world, ευτυχώς που σε ταξίδεψε, Χρίστο μου...

@ afmarx: Έκανα παλιά ραδιόφωνο , λες να φταίει γι αυτό;

@ quartier, Και συ ρε φιλενάδα. Πολύ.

habilis είπε...

Θα πρεπει να σου βγαλω το καπελο ,για την συνεπεια σου σε αυτο που μας χαριζεις και στα 2 blogs σου .Το κατεχεις και μας ταξιδευεις παντα .Εχεις τον τροπο και το κολπο και το κανεις με υπεροχο τροπο .Εχω σταθει για αρκετη ωρα και στα 2 blogs σου ...Exω μια δυσκολια με τα σχολια ,μου βγαινουν περιεργα οταν τα βλεπω μετα ...Φιλακια...

Cle Petridou είπε...

@O! habilis καλά μου είσαι; Χαίρομαι που σ αρέσουν blogs και πολύ μου άρεσε το σχόλιο σου, γλυκό και αισιόδοξο!
Το κρατώ.

night blue είπε...

Πολύ ωραίο τραγούδι από κάθε άποψη.