Έτσι μόνο θα προσγειωθώ στην πραγματικότητα: ανεβάζω το τραγούδι του φίλου μου του Ευαγόρα, για την Τζερύνεια.
Ένα τραγούδι απ αυτά που αποτυπώνονται στην ψυχή γιατί είναι αληθινό και τραγουδημένο με τόση τρυφερότητα για μια πόλη, μια αγάπη που έφυγαν νωρίς, που δεν κρατήσαμε στην αγκαλιά μας μα στην καρδιά μας.
Τ’ όνειρον
Ήρτες στ΄ όνειρον μου νύχτα
τζι έφερνες μηνύματα
εψιθύριζες μου κάτι
τζι’ ήμαστεν σ έναν παλάτι
δίπλα που τα κύμματα
Έκαμες την νύχταν μέραν
έθκιωξες τον πόνον μας
είμαστεν εις την Τζερύνεια
στο λιμάνι τζαι στο κύμα
στον παλιόν τον τόπον μας
Είδαμεν τες γειτονιές μας
που επαίζαμεν μιτσιοι
αγρωνίζαν μας οι τοίχοι
τζι έτρεχεν τζαι που τη βρύση
το νερόν κρυό γλυτζύ
Σαν το ποίημα του Λιπέρτη
ζωγραφιά του Κάσιαλου
πας τι κύμα σαν τραγούδιν
εφυσούσεν τα αερούδιν
Αχ! Τζερύνεια μάνα μου
"Τ’ όνειρον" του Ευαγόρα Καραγιώργη είναι απ αυτά τα τραγούδια που γράφτηκαν για να μείνουν. Μόλις πρωτακούστηκε σ ένα διαγωνισμό τραγουδιού εδώ στην Κύπρο, άφησε όλους άφωνους με ένα δάκρυ να καρτερεί κι αμέσως έγινε το «επίσημο» τραγούδι για την αγαπημένη πόλη…
Ο Ευαγόρας είναι μουσικός ευαίσθητος και ταλαντούχος. Οι μουσικές που γράφεί έχουν έντονο το άρωμα της κυπριακής γης. Από μουσική οικογένεια από την Πάφο, έγραψε τον πρώτο του δίσκο συνοδεία με το παλιό λαούτο του πατέρα του. τραγούδια στην κυπριακή διάλεκτο, τα περισσότερα σε δικούς του στίχους, αλλά και κυπρίων ποιητών όπως ο Μιχάλης Πασιαρδής (μαντήλιν ολομέταξον, Στους παλιούς ρυθμούς) και ο Δημήτρης Λιπέρτης (Στην Αννού, βούττημαν ήλιου)), καθώς και κάποια δημοτικά ποιήματα (Μάνα με τους εννιά σου γιούς).
Στους παλιούς ρυθμούς
Φέρτε μου το παλιό βκιολί
τζαι το παλιόν λαούτο
με κόρτες πον ανταχτερές
για το τραούδιν τούτον
Θωρώ τον Πενταδάκτυλον
που στέκει πικραμένος
με τους αλύσους τους χοντρούς
σαν τον ληστή δημμένος
Που την Τζερύνειαν έρκουμουν
εψές εις τ όρομαν μου
οι πέτρες εφωνάζαν μου
εξαίραν τ όνομάν μου
Να πιάω στράτες των πουλιών
να πάω το Καρπάσιν
να δω φίλους τζαι συγγενείς
τζει κάτω πως τα πάσιν
Της Αμμοχώστου θάλασσα
της Μεσαρκάς αλώνια
ζυμώνει ο πόνος το ψουμίν
να φαν παιδιά τζι αγγόνια
Χεριές χεριές επιάσασιν
τα άστρα στον ουρανόν μας
τζι είπαν εν χωριζούμαστιν
στον τόπον τον δικό μας
11 σχόλια:
τρεις φίλους έχω , απ' το Ριζοκάρπασο.
ο ένας, ο Συνέσης, είναι στους αγνοούμενους...
ο δεύτερος, ο Σωτήρης, αιχμάλωτος στα Άδανα, ελευθερώθηκε, έχω χάσει νέα του.
ο τρίτος, ο Δημήτρης, ζει κοντά μου, με την οικογένειά του, και τον καϋμό της προσφυγιάς.
τι να λέμε;...
Κάποτε θέλω να μου διηγηθείς την σχέση σου με την Κύπρο.
Είναι ένα νησί περίεργο, μόνο, εδώ στην εσχατιά της Μεσογείου. Ένα κομμάτι γης με μια τύχη αλλόκοτη, που επιμένει να πηγαίνει κόντρα στους καιρούς και συνάμα να φορά ένα μανδύα που καλύπτει, κρύβει θα ‘λεγα, τη διαφορετικότητά του, μα και την πίκρα του.
Δεν μ’ αρέσει να απουσιάζω αυτές τις συγκεκριμένες μέρες του Ιούλη που ανελλιπώς κάθε χρόνο, για 33 χρόνια τώρα, ηχούνε οι σειρήνες συναγερμό και για λίγα έστω δευτερόλεπτα το αίμα παγώνει για να προσθέσει στην συνέχεια άλλο ένα χρόνο που… «δεν ξεχνώ». Είναι λίγο σαν να την προδίδω, να μαι εκεί στην δεύτερη πατρίδα που αγάπησα τόσο, να είμαι τόσο έντονα φορτισμένη από τις αναμνήσεις του Παρισιού και, σχεδόν να ξεχνώ…
Για να πάμε παρακάτω έπρεπε να σας βάλω ν ακούσετε το τραγούδι από τον δίσκο του Ευαγόρα. Ένας δίσκος με τον οποίο είμαι συναισθηματικά δεμένη για διάφορους λόγους και γιατί τον έζησα… εν τη γενέσει του.
Να σαι καλά, πάντα
Αύριο πάλι, πιο καλά
έχω μιάν απλή αναφορά, την
Δευτέρα, 5 Μαρτίου 2007.
όταν έχεις κέφι, ρίξε μιά ματιά.
Ανατρίχιασα με τα τραγούδια... ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ! Ο Πασιαρδής είναι ο Μιχάλης; Ποιός τραγουδάει;
Πρέπει να ζείτε πολύ δυνατές στιγμές Κλέλια. Μεγάλη φόρτιση κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Πονάνε οι μνήμες. Κι αν κάνει κανείς μια αναδρομή στην ιστορία, είναι να τρελαίνεται. Με το τεράστιο γιατί; Τόσα χρόνια, τόσος πόνος, τόσα παλικάρια, τόσες ζωές...
@Μαριάννα γλυκειά,
Ναι! είναι πανέμορφα τα τραγούδια. Το πρώτο έγραψε εξ ολοκλήρου ο Ευαγόρας και στο δεύτερο ο Μιχάλης ο Πασιαρδής τους στίχους και με ξάφνιασες που τον γνωρίζεις. Είναι ένας από τους λίγους που έχουμε. Τρυφερός και μοναχικός. Κι αν τύχει να τον συναντήσεις το βραδάκι στην παλιά πόλη, θα σου αφιερώσει ένα δίστιχο κυπριακό «χαικου», έτσι για σένα, γιατί χάρηκε που σε είδε…
Οι μνήμες, θες δε θες είναι εκεί, πάντα, να σου δηλητηριάζουν κάθε στιγμή, σαν τριγυρνάς στην παλιά Λευκωσία, την μόνη που λατρεύω. Η εκτός των τειχών δεν
με αφορά παρά μόνο επαγγελματικά…
@Gyteytria kai quartier
Άντε να μου ‘ρθετε επιτέλους να σας την γνωρίσω και να σας δω! Σας γνωρίζω ήδη πολύ καλά κι ας μην έχουμε βρεθεί.
Θα γίνει κι αυτό.
Α και τραγουδάει ο ίδιος ο Συνθέτης και τροβαδούρος ο Ευαγόρας ο Καραγιώργης...
ζυμώνει ο πόνος το ψουμίν...
είχα κάνει κι ένα μικρό αφιέρωμα, δεν ξέρω αν το είδες.
Γύρισες;
@ Σερ Σπύρο, έρχομαι από κει για να σε δω.
Καλώς ήλθες!
το προηγούμενό σου ποστ μου κρατούσε παρέα για πολλές ημέρες...
γι' αυτό σιωπώ.
και θυμάμαι.
μαζί σου.
@en vain encre: Καλώς σας βρήκα, με πολλή χαρά. Μου λείψατε όλοι πολύ.
Αργοοπορημένα απαντώ σε σένα. Σπάνια μου κόβει να κοιτάξω στις πίσω μου σελίδες…
Πέρασα το πρωινό μου καφέ ξεφυλλίζοντας όσα έγραψες όσο καιρό έλειπα. Οι φωτιές κι οι ευθύνες μας, όλων μας.
Συνεχίζω στο δικό σου comment.
Δημοσίευση σχολίου