ΑΡΛΕΤΑ : ΚΡΥΒΕΣΑΙ

Μ αυτά και με τάλλα αποφάσισα να κάνω ένα κατάλογο με τα τραγούδια που μου γδέρνουν την ψυχή και συνάμα την γιατρεύουν, κάτι φαντάζομαι σαν την ομοιοπαθητική. Είναι τόσο βαθιά μέσα σου κι ούτε ξέρεις πότε ακριβώς θρονιάστηκαν εκεί. Απλά το άκουσμά τους σου το επιβεβαιώνει. Έτσι επειδή βαρέθηκα να περιμένω να στείλεις σινιάλο ότι με βρήκες, ότι με αναγνώρισες, ότι σου λείπω, ότι με έχεις πεθυμήσει -τα δύο τελευταία ανάγονται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας αλλά τα άφησα γιατί μου βγαίνει ωραίο το πακέτο. Άρχισα λοιπόν να αναπολώ και να καταγράφω: Αυτό γιατί μου το χάρισες εσύ, το άλλο γιατί θυμίζει εσένα, το παρ’ άλλο γιατί θυμίζει και τους δυο. Κατάλαβα. Βουτιά στην ψυχαναλυτική ανάμνηση γεγονότων που έχουν στοιχειώσει μέσα μου. Και δεν θα μπορούσαν όλα μα όλα να μην έχουν τον ίδιο sender την μόνη και μεγάλη σου αγάπη όπως μου ‘χες τονίσει έτσι για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, μην πάρω και υπερβολικό θάρρος. Όμως το δέχτηκα, με ανακούφιση γιατί μ΄ έβγαλες από τη δύσκολη θέση να το δηλώσω εγώ (έλλειψη αυτοπεποίθησης βλέπεις) Κι έτσι βρεθήκαμε να ζούμε ένα αν-ιερό τρίο: εσύ, εγώ και η Αρλέτα -στο πικ απ τότε, στο CD μετά. Κάθε μας στιγμή είχε συνδεθεί με τα τραγούδια της, με τη φωνή της, με τους στίχους της. «Κρύβεσαι» Είσαι ταξίδι που περνά από παράξενα τοπία Που αλλάζουνε σε μια στιγμή από εφιάλτη σε μαγεία Κρύβεσαι μωρό μου κρύβεσαι Κρύβεσαι Μέσα στη νύχτα σου γλιστράς Χέρι σε γάντι βελουδένιο Πίσω απ τη μάσκα σου κοιτάς Είδωλο σε νερό ασημένιο Κρύβεσαι μωρό μου κρύβεσαι Κρύβεσαι Μα σε προδίνει το σημάδι αυτό που λάμπει στο σκοτάδι Σκόρπια διαμάντια στη ψυχή σου Ξυράφι στο γυμνό κορμί σου Πίσω απ’ αγγίγματα απαλά Νύχια από πάγο και χρυσάφι Πίσω από σκοτεινά φιλιά Γεύση από μέντα κι από θειάφι Μα σε προδίνει το σημάδι αυτό που λάμπει στο σκοτάδι Σκόπια διαμάντια στη ψυχή σου Ξυράφι στο γυμνό κορμί σου Πώς είναι δυνατό να φεύγουν τέτοιες στιγμές απ’ το μυαλό; Πώς γίνεται να συνεχίσεις να ζεις μετά την ολοκλήρωση, να κάνεις τι; Απλά να αναπολείς; Και όταν χάσεις τα πάντα; Να σου μείνουν μόνο οι στιγμές για να κρέμεσαι απ αυτές την υπόλοιπη ζωή σου! Φαντάστηκες να μην τις είχαμε; Να μην είχαμε ζήσει αυτό το θαύμα που μας εξαϋλωσε που μας άνοιξε μια θέση στον παράδεισο της κόλασης… Τότε θα ήμουν πραγματικά δυστυχισμένη. Ναι αλλά δεν θα το ήξερα. Νιώθω λίγο σαν έκπτωτος άγγελος που του κλείσανε κατάμουτρα τις πόρτες του παράδεισου γιατί είχε την αναίδεια (και την κουταμάρα) να αμφισβητήσει, να ψάξει αλλού. Δεν έχει αλλού όμως, δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ’ αυτό. Και το ‘μαθε με τον πιο οδυνηρό τρόπο: Όταν επέστρεψε μετανιωμένος και πιο σίγουρος από ποτέ, βρήκε τις πύλες κλειστές σφραγισμένες. Μόνο ο αυστηρός τόνος μιας φωνής από το τηλέφωνο του υπενθυμίζει πόσο είχε αμαρτήσει.