Καββαδίας+Παπαδόπουλος+Αρλέτα= William George Allum (E)

Δίκιο έχετε, ας αφήσουμε τα τραγούδια να μιλήσουν... Αυτά ξέρουν καλύτερα απ όλους τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο, γιατί η αρμονική συνύπαρξη στίχου-μουσικής-ερμηνείας δεν είναι τίποτε άλλο από μια μαγική στιγμή που αφήνεται να πετάξει ελεύθερα στο χρόνο και να πάρει τη θέση της στο στερέωμα, στο σύμπαν…
Τέτοιες μαγικές στιγμές δε χάνονται ποτέ, δεν αλλοιώνονται κι ούτε φιμώνονται γιατί κανείς δε μπορεί να έχει εξουσία επάνω τους. Είναι τελικά το τραγούδι αντι-εξουσιαστική πράξη που ζητά απόλυτη ελευθερία για να δημιουργηθεί και να φτάσει στην καρδιά μας. Μια ιστορία τριών-τεσσάρων λεπτών που απελευθερώνει μια δυναμική απίστευτη, κάτι σαν την ενέργεια που είναι εγκλεισμένη στους πυρήνες των ατόμων... Νίκος Καββαδίας+Λάκης Παπαδόπουλος+Αρλέτα=William George Allum

Σκέφτομαι καμιά φορά, πως η ερμηνεία ενός τέτοιου τραγουδιού δε μπορεί παρά να είναι μοναδική, απέριττη και άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κόσμο που υφαίνουν οι νότες όταν ακουμπούν με ευαισθησία στις λέξεις.

(Ακολουθεί σε επανάληψη το ποστ της 15ης Φεβρουαρίου, 2007)

στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
ερμηνεία Αρλέτα από το δίσκο "Περίπου"

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενο Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχεν ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες απ το λαιμό ως τα νύχια
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς σπαθιά ζωγραφισμένα
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά που εχόρευε γυμνή
κι απα στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματα ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλονή

Έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ άγριαν αγάπη ακράτητη βαθειά κι αληθινή
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε τόσο βαθειά ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψε ότι δικό της είχε
έμεινε όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές
του κάκου γνώριζεν αυτός, καθώς το ξέρουμε όλοι
ότι του Αννάμ τα στίγματα δεν βγαίνουνε ποτές

Κάποια βραδιά όπως περνούσαμε από το bay of Bisky
μ’ ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί
ο πλοίαρχος είπε θέλησε το στίγμα του να σβήσει
και διάταξε τη θάλασσα την κρύα να ριχτεί

.

Σαν τους παλιούς τροβαδούρους που γυρνάγανε από τόπο σε τόπο, με μια θλιβερή να διηγηθούν ιστορία. Μιαν ιστορία τόσο θλιμμένη, τόσο που τη νιώθεις σαν ένα μικρό στα στήθια σου σπαθί.
Η «διήγηση» της Αρλέτας είναι τόσο ακριβή και ακριβής. Κάθε λέξη, κάθε συναίσθημα χρωματίζονται ανεξίτηλα από τη φωνή της που άλλοτε κυματιστή σαν το κύμα του Ειρηνικού κι άλλοτε σαν αέρας καυτός του Ινδικού ταξιδεύει στις πέντε θάλασσες του Νίκου Καββαδία.

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο πιστή ερμηνεία αλλά και μελοποίηση του ποιητή της θάλασσας. Η μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου ακολουθεί πιστά την πλοκή των στίχων χωρίς να ζητά να την ξεπεράσει. Μόνο την υπηρετεί ταπεινά, τη διηγείται. Ταξιδεύουν μαζί σ ένα κόσμο σκληρό μα κι ευαίσθητο, όσο η θάλασσα το επιτρέπει. όσο η καρδιά μας το αντέχει.