Message personnel

Σευχαριστώ που ξανάρθες στη ζωή μου, έστω κι απ αυτή την απόσταση (είν αλήθεια πως μόνο έτσι είμαι ακίνδυνη...).

Κι απ τη χαρά μου σου αφιερώνω μια ιστοριούλα της αυλής!

Μια ιστορία που συμβαίνει εδώ και λίγο καιρό στην «αυλή των μικρών θαυμάτων», κάτω απ τις δυο φοινικιές, με πρωταγωνιστές τον Χίτλερ και τη μία που έζησε από τις δυο δεκοχτούρες…

Ο Χίτλερ είναι ένας γάτος ασπρόμαυρος, σερνικό εφηβικής ηλικίας με ένα αστείο μουστάκι, λίγο στραβό αλλά τόσο αστείο, εξ’ ου και τ’ όνομά του, μα και κυνηγάρης σε βαθμό κακουργήματος- που… «τιμά» το όνομά του. Η αλήθεια είναι πως οι διάφορες ποντίκες μεγέθους αρουραίου που εμφανίζονταν κατά καιρούς στον κήπο, εξαφανίστηκαν σιγά- σιγά ως διά μαγείας και βρίσκαμε κάθε τόσο τα πτώματα τους παρατημένα στην αυλή… Έργο του Χίτλερ, φυσικά! Είναι το μόνο σερνικό που αφήσαμε να μας «υιοθετήσει» και έχει το δικαίωμα να τριγυρνά ανέμελα κάτω απ τις φοινικιές. Ο υπόλοιπος γατήσιος πληθυσμός είναι γένους θηλυκού και στειρωμένου, αλλά γι αυτό θα αφιερώσω άλλο μέιλ γιατί είναι μια ολόκληρη ιστορία…

Με το έμπα της άνοιξης που αρχίσανε τα πουλιά να μαζεύονται, δυο δεκοχτούρες αποφάσισαν να κάνουν το τσαρδί τους στις φοινικιές απάνου και μας ζάλιζαν όλη μέρα μ’ εκείνο το επίμονο, το ιδιαίτερο κι ερωτευμένο… δεκ-ο-ΧΤΩ τους. Φιλικουτούνια τις λέμε εμείς εδώ στο Κύπρος, εξ ου και αποκαλούμε φιλικουτούνια -τιμής ένεκεν, τα ζευγάρια τα ερωτευμένα και τα αυτοκόλλητα, για προφανείς λόγους.

Καθόντουσαν που λες, έξω απ το παράθυρό μου κι όλη μέρα δώς του να μετράνε δεκ-(α)ο-χτΩ, δεκ-(α)ο-χτΩ, δεκ-(α)ο-χτΩ επίμονα κι ασταμάτητα, ,φυλάγοντας την ανάσα τους για κείνο το τελικό ο-Ω
που μαρτυρούσε την τόση αγάπη που τις έδενε και που στ’ αυτιά μου ηχούσε πιο πολύ σαν… Σ’ α-γα-πΩ Σ’ α-γα-πΩ Σ’ α-γα-πΩ! Δεν ήθελα και πολύ για να ταυτιστώ…

Ο Χίτλερ στην άγρια εφηβεία του, με μια τάση να κυνηγάει, εκτός απ’ τα σουρνάμενα της αυλής κι’ όλα τα πετούμενα, μύγες, πεταλούδες- κυρίως αυτές της νύχτας- και ότι άλλο τολμούσε να πετάξει στον αιθέρα, όπως τα Φιλικουτούνια… Άρχισε λοιπόν ν’ ανεβαίνει αιλουροειδώς πάνω στη φοινικιά με κάτι αναβάσεις αυτοκτονίας και διαθέσεις αιμοβόρες κι’ ησυχία δεν μπορούσε να βρεί. Κι όσο τις κυνηγούσε, δως του αυτές Σ’ α-γα-πΩ, Σ’ α-γα-πΩ, Σ’ α-γα-πΩ εις διπλούν!

Μια μέρα, μαύρη μέρα, βρήκε η Ινόκα στον κήπο πεταμένο το άψυχο κουφάρι μια δεκοκτούρας… Η Βουδιστική καταγωγή της επέβαλλε να το θάψει με όλη τη μεγαλοπρέπεια και τον ανάλογο θρήνο, κι από τότε ο Χίτλερ πέρασε σε δυσμένεια. Αυτός βέβαια χέστηκε και συνέχισε απτόητος την ανάρμοστη συμπεριφορά του.

Εγώ καθισμένη μονίμως πίσω απ το παράθυρο της κουζίνας, παρακολουθώ όλα τα τεκταινόμενα. Παρατήρησα λοιπόν και αν θέλεις το πιστεύεις, ότι η δεκοχτούρα που έμεινε πίσω χωρίς το ταίρι της πια, άρχισε να παρουσιάζει παθολογική συμπεριφορά! Το δεκ-(αοκτώ της ακουγόταν αλλιώτικο. Χάθηκε και το σ’ αγαπώ και το δεκαοχτώ, μα ούτε και τόνιζε πια την τελευταία περήφανη ανάσα. Ακουγόταν ένα παράτονο, και θλιμμένο δεκΌο-χτω, δεκΌο-χτω, δεκΌο-χτω… Εκείνο το περήφανο τελικό Ώ χάθηκε, μόνο ένα ξεψυχισμένο δεκ-Όο-χτω… ακουγότανε που μ έκανε ν αναλογίζομαι πόσο πόνο κρύβει ο χαμός του Άλλου, του αγαπημένου, αυτού που έφυγε νωρίς και άδικα, εξ αιτίας της ακαταλόγιστης, αιμοβόρας  συμπεριφοράς του Χίτλερ!...

Αυτό το Οο συνεχιζόταν ένα μήνα τώρα και μ’ έκανε κάθε φορά να σκοτεινιάζω.

Πριν δυο βδομάδες εμφανίστηκε στο ακουστικό πεδίο της αυλής μια άλλη δεκοχτούρα, ανέμελη και παιχνιδιάρα σφυρίζοντας ένα allegro δεκ-(α)οχ-ΤΩ δεκ-(α)οχ-ΤΩ δεκ-(α)οχ-ΤΩ!

Η δικιά μας προσπαθούσε ν ακολουθήσει, έβαζε τα δυνατά της, μα το μόνο που κατάφερνε να βγάλει ήταν το παράτονιάρικο δεκ-Οο-χτω. Η Άλλη δεκοχτούρα επέμεινε για δυο τρεις μέρες, δίνοντας τον τόνο το σωστό. Η δικιά μας πραγματικά προσπαθούσε, δε φαντάζεσαι πόσο προσπαθούσε! Όμως το δεκΟο-χτω παρέμενε το ίδιο παράτονο και παράπονεμένο…

Χθες διαπίστωσα κι άλλη αλλαγή στο ηχητικό τοπίο της αυλής, αλλά όχι για καλό… Η άλλη δεκοχτούρα, η παιχνιδιάρα και τσαχπίνα, προφανώς βαρέθηκε να περιμένει τη δικιά μας να συντονιστεί και πέταξε γι αλλού. Και ΝΑαα πάλι μες το δράμα η δικιά μας, κατεβάζει κι άλλο τον τόνο… Δέ-κ-οχτω Δέ-κ-οχτω

Δε-κ-ο-χτώ…, Άλαξε θρήνο! Την ακούω και μου σκίζεται η ψυχή.

Σαν.. Δέν αγαπω, Δέν αγαπω Δέν αγαπω ακούγεται…

Κι όσο βλέπω τον Χίτλερ ανέμελο και αναίσθητο να πηγαινοέρχεται και να κάνει τον ωραίο μ’ αυτό το μουστάκι το στραβό, μου ‘ρχεται να τον πνίξω…

---

Τώρα που σου γράφω, με 24 ώρες απόσταση από το βράδυ που άρχισα να σου λέω την ιστορία, μου φαίνεται πως ακούω μια άλλη μοναχική, «φυσιολογική» δεκοχτούρα να προσπαθεί να βάλει τη δικιά μας στο δρόμο τον καλό. Για να δούμε… Θέλω να ελπίζω αλλά, χλωμό το βλέπω. Η Δεκοχτούρα η δικιά της, που της στέρησε ο Χίτλερ ήταν της ψυχής της το άλλο το μισό, η ΜΙΑ και μοναδική! Το οχτώ της το καλό, ολοστρόγγυλο και συντροφευμένο.
Το Σ’ αγαπώ της!