Ακόμη μια περιγραφή της μοναδικής, από κάθε άποψη Συναυλίας. από το site avopolisgreek (ελπίζω να με συγχωρήσουν την κλοπή). Ο Μάκης Καλημέρης, μ' ένα κείμενο συγκινητικό μοιράζεται μαζί μας, στιγμές, τραγούδια και συναισθήματα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη μαγευτική εκείνη βραδιά...
avopolisgreek
Κείμενο: Μάκης Καλαμάρης
Φτάνοντας στο Παλλάς για τη μοναδική φετινή εμφάνιση της Αρλέτας, ήμουν γεμάτος ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια αισθανόμουν άπλετη χαρά για την επιστροφή της σπουδαίας αυτής καλλιτέχνιδας, ειδικά μετά από την πρόσφατη σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της. Από την άλλη δεν μπορούσα να αποβάλω διάφορα, επαγγελματικής διαστροφής, ερωτηματικά για το αν μπορεί πια να ανταποκριθεί με την ίδια αποτελεσματικότητα στις ανάγκες ενός live, και μάλιστα σε ένα χώρο τόσο μεγάλο και πολλές φορές ψυχρό όπως το Παλλάς. Αφέλεια που φτάνει στα όρια του θράσους εκ μέρους μου, καθώς τόλμησα να αμφισβητήσω, έστω και άθελά μου, τον επαγγελματισμό, την αξιοπρέπεια και τη συνέπεια ενός τέτοιου ανθρώπου.
Από την πρώτη νότα που ακούστηκε λίγο μετά τις εννέα και για ένα δίωρο ξεκίνησε ένα μαγευτικό ταξίδι σε εκλεκτές στιγμές από την πολύχρονη πορεία της, αλλά και σε κάποια κομμάτια από το νέο της άλμπουμ με τίτλο Και Πάλι Χαίρετε!. Με όχημα το αυτοσαρκαστικό και αφοπλιστικό της χιούμορ, το σπουδαίο ρεπερτόριο, αλλά, κυρίως, τη συγκλονιστική της ερμηνεία, η Αρλέτα γέμισε με ζεστασιά και οικειότητα τον χώρο, εξάλειψε κάθε απόσταση και δημιούργησε μια αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα, θυμίζοντας μπουάτ.
Το κοινό από τη μεριά του ανταποκρίθηκε πλήρως, μπήκε αμέσως στην παρέα, συγκινημένο σιγοτραγουδούσε και έντονα φορτισμένο ξεσπούσε σε εκδηλώσεις ενθουσιασμού σε πολλά σημεία: “Τσάι Γιασεμιού”, “Τα Μικρά Παιδιά”, “Τα Ήσυχα Βράδια”, “Η Ομίχλη Μπαίνει Από Παντού Στο Σπίτι”, “Το Πέτρινο Χαμόγελο”, “Εκδρομή”, “Νησί Μέσα Στην Πόλη”, “Μια Φορά Θυμάμαι Μ’ Αγαπούσες, “Σερενάτα”, “Λύκος”, “Το Μπαρ Το Ναυάγιο”.
Ιδιαίτερα θετικές οι εντυπώσεις που άφησαν και κάποια από τα καινούργια τραγούδια, όπως τα “Εγώ Δεν Έχω Φίλους”, “Εξάρχεια (Τέλος Εποχής)”, “Αχ, Ωραία Μου Πατρίδα”. Αλλά και τα δάνειά της για τη βραδιά – “Χάρτινο Το Φεγγαράκι”, “Δρόμοι Παλιοί”, “Κεμάλ” – ήταν πολύτιμα και αγαπημένα, η ίδια, απλά, ανατριχιαστική!
Στο άψογο αποτέλεσμα βοήθησαν και οι αξιόλογοι μουσικοί που συνόδευσαν την Αρλέτα, συμβάλλοντας στις ξεχωριστές και πολύ όμορφες ενορχηστρώσεις: ο Ηλίας Κατελάνος και ο Βασίλης Ρακόπουλος στην κιθάρα, ο Ντίνος Αποστόλου στο σαξόφωνο, ο Γιάννης Δημητριάδης στα πλήκτρα, ο Σταμάτης Σταματάκης στο κοντραμπάσο και ο Μιχάλης Ορφανίδης στα τύμπανα. Και φυσικά η ίδια η Αρλέτα, με μια ξεχωριστή ομορφιά και λάμψη, η οποία οφείλεται όχι σε τεχνητά και ψευτοεντυπωσιακά φτιασιδώματα, αλλά στην ουσία και στην αυθεντικότητα της τέχνης της. Γι’ αυτό και η αποθέωση ήρθε αυθόρμητα από το κοινό, με ειλικρινή και αγνά κίνητρα.
Tελειώνοντας η βραδιά, θυμήθηκα την παγωμάρα εκείνο το πρωί του Φεβρουαρίου του 2008, ακούγοντας τα λόγια της Μαργαρίτας Μυτιληναίου στο 2ο Πρόγραμμα: «Σοβαρό εγκεφαλικό…κρίσιμη κατάσταση…η σκέψη και η καρδιά όλων μας είναι στο Βόλο…» – και η σκέψη μας έμεινε πράγματι εκεί για πολύ καιρό, μαζί με περισσή αγωνία. Και, όμως, η μία και μοναδική Αρλέτα, ανατρέποντας όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, βρέθηκε ξανά μαζί μας, δυνατή και δημιουργική, και μας προσέφερε μια νέα εκδρομή, στο φως μια διαδρομή, γεμάτη αγάπη και αλήθεια. Και πάλι χαίρετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου