Κυριακή, Οκτωβρίου 18, 2009

Συνέντευξη στην "Καθημερινή" 6.11.09


«Με αγαπούν περισσότερο απ’ όσο νόμιζα...»
Η Αρλέτα επιστρέφει και μιλάει στην «Κ»
Της Γιωτας Συκκα

ΜΟΥΣΙΚΗ. «Θα ήθελα ένα ωραίο ταξίδι. Ακόμη δεν μπορώ. Ισως τα καταφέρω. Θα ήθελα επίσης να κάνω πράγματα που να αρέσουν σε αυτούς που αγαπάω και αισθάνομαι υποχρέωση απέναντί τους. Στο κοινό και τους φίλους. Σε αυτούς που τους χρωστάω. Εχω πολλά χρωστούμενα, ίσως γι’ αυτό ζω». Κάθε κουβέντα της Αρλέτας είναι ζυγισμένη.

Κι αν ακούγονται λίγο δυσάρεστα όσα λέει, έχει τον λόγο της. Ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν προσπάθησε να γλυκάνει τα πράγματα για να ’ναι αρεστή.

Αυτά που πέρασε με την υγεία της δεν ήταν λίγα, ούτε εκείνα για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της: «Το δυσκολότερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι καλά», λέει αυστηρά. Μεγάλωσα με δημοτικά «Και πάλι Χαίρετε», λοιπόν, από την τραγουδοποιό που επανήλθε με ένα χορταστικό άλμπουμ και τώρα με μια μεγάλη συναυλία την Τρίτη στο «Παλλάς». Μια συναυλία εφ’ όλης της ύλης, μια «σαλάτα», όπως λέει, αν και με τη μαγειρική δεν έχει καλή σχέση. «Εξαίρεση οι σαλάτες».

– Tα παλιά τραγούδια που θα πείτε θα τα «πειράξετε», όπως συνηθίζεται τελευταία;

 – Για μένα κάθε φορά που λέω ένα τραγούδι είναι σαν την πρώτη, αλλιώς δεν μπορώ να το πω.

– Αυτές τις τέσσερις δεκαετίες στον χώρο ποιες αλλαγές σάς ενοχλούν στο κοινό;

– Περισσότερο ενοχλήθηκα όταν πρωτοξεκίνησα κι αυτό γιατί ήμουν άσχετη. Και τώρα ενοχλούμαι από κάποια πράγματα, αλλά λιγότερο. Περισσότερο με τον εαυτό μου.

 – Η βιασύνη του κοινού σάς πειράζει;

 – Εγώ βλέπω μια συνεχή εναλλαγή. Οι νεότεροι πάντα ψάχνονται περισσότερο από τους παλαιότερους.

– Εσείς;

– Νομίζω πως ό,τι ψάχνω το περιέχω. Μου αρέσει να ανακαλύπτω.

– Στον καινούργιο σας δίσκο έχετε και εκτελέσεις παραδοσιακών τραγουδιών.

– Μεγάλωσα με δημοτικά τραγούδια που τα έλεγε ο πατέρας μου και οπερέτες. Από τα πρώτα κομμάτια που είχα πει ήταν η «Ρούσσα παπαδιά». Είμαι Ρουμελιώτισσα, αλλά τραγουδούσαμε και ηπειρώτικα. Αυτά τα τραγούδια τα έχω μέσα μου από παιδί. Περισσότερο από τα λαϊκά.

– Πιστεύετε στην αναδημιουργία του παλιού υλικού με τη χρήση της τεχνολογίας;

– Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι αναδημιουργία, αλλά σπάνια. Εξαρτάται πώς θα τα προσέξει κανείς τα πράγματα που κάνει είτε είναι ηλεκτρονικά είτε φυσικά.

– Το τραγούδι σήμερα πώς σας φαίνεται; Προχωράει, μένει στάσιμο, κανιβαλίζεται, όπως λένε κάποιοι;

– Και τα τρία. Ολα εξαρτώνται απ’ αυτόν που το κάνει. Η τέχνη είναι υπόθεση του καλλιτέχνη. Φυσικά και του αποδέκτη. Αυτά τα δύο συνυπάρχουν και συνεργάζονται κατά κάποιο τρόπο.

– Τι σας ενοχλεί στους νέους καλλιτέχνες;

– Πράγματα που δεν είναι δοκιμασμένα παίρνουν μια έκθεση και μια έκταση που για μένα είναι υπερβολική και φάλτσα. Ξαφνικά κάτι που θεωρείται καινούργιο παίρνει διαστάσεις απίστευτες και ύστερα από λίγο ξεφουσκώνει.

– Φταίει η ταχύτητα της εποχής;

– Οι άνθρωποι πάντα είναι βιαστικοί, αλλά η τέχνη είναι μάλλον τεμπελούλα. Μπορεί να χρειαστεί να χωνευτούν πράγματα και να γίνουν αποδεκτά πάρα πολλά χρόνια. Η τέχνη ωριμάζει με τους δικούς της ρυθμούς. Δεν μπορεί να ακολουθήσει ρυθμούς προκάτ.

– Πριν από 15 χρόνια μού είχατε πει πως στο τραγούδι μπήκατε κατά λάθος και μείνατε από αφηρημάδα;

– Εξακολουθώ να το πιστεύω. Απλώς τώρα το ευχαριστιέμαι περισσότερο. Παλιά φοβόμουν όταν ήμουν στη σκηνή, τώρα φοβάμαι πριν βγω.

 – Εστιάζετε σε ένα βλέμμα ή σε κάποιο θεατή;

– Είμαι τόσο στραβή που αποκλείεται να βλέπω οτιδήποτε. Οι προβολείς με αποτελειώνουν. Είναι κυρίως η αίσθηση με τους μουσικούς και το κοινό. Η σχέση με το τραγούδι παραμένει ερωτική, αλλιώς δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω.

– Εχετε σκεφτεί ότι μπορεί να διακοπεί;

– Πολλές φορές είπα ότι δεν θα ξανατραγουδήσω, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε. Τελευταία με παρακινεί ο κόσμος. Διαπιστώνω ότι με αγαπούν τελικά περισσότεροι απ’ ό,τι νόμιζα.

– Η μέρα σας πώς περνάει;

– Δεν μπορώ να είμαι δραστήρια, δεν έχω συνέλθει από την περιπέτεια που πέρασα. Είμαι βέβαια καλύτερα, αλλά δεν μπορώ να βγω μόνη έξω.

– Τους πίνακες που ζωγραφίζετε τι τους κάνετε;

– Επειτα από έξι χρόνια που ήρθα στην Κυψέλη προχθές κρέμασα κάτι. Εχω κάνει δύο εκθέσεις, ίσως ετοιμάσω κι άλλη. Εκανα και το διπλό cd. Δεν σας φτάνουν αυτά; Κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και να περπατήσω. Αυτό είναι το κατόρθωμα. Αλλιώς θα έπρεπε βγω στη σκηνή με καροτσάκι.

– Αναθεωρήσατε πράγματα;

– Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τον θάνατο. Δεν φοβάμαι το δικό μου θάνατο, αλλά αυτών που αγαπάω, και το δικό μου εκείνοι που με αγαπούν.

 – Οι φίλοι σας είναι σταθεροί.

– Πάντα ήταν λίγοι.

– Σκεφτήκατε να γράψετε τη ζωή σας;

– Δεν μπορώ να υπάρξω από μόνη μου, είμαι πολύ βαρετή. Είμαι συνάρτηση των ανθρώπων που με έχουν επηρεάσει, που τους έχω αγαπήσει, τους έχω αντιπαθήσει, τους έχω παραπετάξει, το ίδιο κι εγώ γι’ αυτούς. Εγώ από μόνη μου είμαι ένα πυρήνας κι όχι και πολύ σπουδαίος. Ολα τα άλλα είναι επικαθίσεις των άλλων επάνω μου. Επίσης εμένα μου αρέσουν τα παραμύθια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: