Η Αγία Καρπασία

.


φωτο από διαδρομή προς Απόστολο Αντρέα.Τα πρόβατα για να προστατευτούν από τον καύσωνα μαζεύτηκαν κάτω από μια ελιά και βάζουν τα κεφάλια τους κάτω από τα σώματα των άλλων προβάτων

Η φίλη μου η Θεοδώρα όποτε πάει στα κατεχόμενα μέρη, στην Κερύνεια, στο Πέλλα πάϊς (belle pays!) στην Καρπασία, στη Γιαλούσα στη Σαλαμίνα… έρχεται πίσω και εκτός από φωτογραφίες μιας γης μονάχης, είναι φορτωμένη με ανάμικτα συναισθήματα οργής, αγάπης, απελπισίας, παρηγοριάς, απαντοχής και κάθε φορά κάθεται και γράφει ένα γραφτό απ αυτά που γράφονται και λειτουργούν σαν δικλείδα ασφάλειας της ψυχής. Μετά έρχεται από εδώ σπίτι μου για να το στείλουμε σε κάποια εφημερίδα…

Της ζήτησα να το βγάλω στο Blog μαζί με τις φωτογραφίες, τις στιγμές που "έκλεψε" από την Καρπασία…

...ένα φιλί της θάλασσας
της αφροστολισμένης...
(δεξι κλικ και νεο περαθυρο)

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για την αγία Καρπασία ;

Μια συγκλονιστική φωτογραφία.Η ομορφιά και η ασχήμια. Οι πανέμορφες παραλίες της Γιαλούσας όπως φαίνονται από τον περίβολο του αρχαγγέλου Μιχαήλ και από κάτω το νεκροταφείο με τους σπασμένους σταυρούς και τους συλημένους τάφους.

Και όμως είναι εκεί αυτή η λουρίδα γης που προεκτείνει ασύμμετρα το τάλαντο της Κύπρου στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι εκεί αυτή η χερσόνησος, που από τη μέρα που άνοιξαν τα οδοφράγματα δεν χορταίναμε να βλέπουμε, γιατί αναγνωρίζαμε την Κύπρο που ξέραμε πριν 33 χρόνια, την Κύπρο που δεν αλλοιώθηκε , δεν καταστράφηκε. Όσο και αν τα χωριά που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και παστροσύνη είναι ερημωμένα, οι εκκλησίες καταστρεμμένες και ερειπωμένες, το τοπίο δεν άλλαξε, οι δρόμοι είναι σχεδόν ίδιοι, οι δαντελωτές παραλίες ίδιες. Η Καρπασία άμωμη, αμόλυντη, αγία. Μέχρι το άκρο της , το ίδιο απέριττο τοπίο, η Κύπρος που αγάπησαν οι ποιητές και οι καλλιτέχνες και στην οποία ζούσε ο αυθεντικός της κόσμος, ο κόσμος του Διαμαντή και του Σεφέρη.

Από τη μέρα που είδαμε αυτή την Κύπρο ζωντανή, αρχίσαμε να ζούμε ταυτόχρονα ένα δεύτερο θάνατο, μια δεύτερη καταστροφή και απώλεια. Ξαφνικά από την Κερύνεια είδαμε να αρχίζει μια άναρχη δόμηση με μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, που ξεδιπλώνεται σαν φίδι στον Αγ. Επίκτητο μέχρι την Καλογραία, την Ακανθού και απειλεί τώρα να φτάσει μέχρι το άκρο της Καρπασίας. Σφίγγεται η ψυχή σου καθώς βλέπεις τα τσιμεντομπλόκς που κουβάλησαν στον Άγιο Θέρισο για να φτιάξουν μια τεραστίων διαστάσεων μαρίνα, τρομάζεις για τους νέους δρόμους που ετοιμάζονται να κατασκευάσουν και το ρεύμα που παίρνουν μέχρι τον Απόστολο Αντρέα, όπως καταγγέλλουν τουρκοκυπριακές περιβαλλοντικές οργανώσεις . Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι αρθρογραφούν για το θέμα, εκφράζουν τους φόβους και τις διαμαρτυρίες τους , αλλά η ανάπτυξη προς την Καρπασία προχωρά.

Και εμείς τι κάνουμε; Τι κάνει η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση πέρα από το να αλληλοκατηγορούνται για το σχέδιο Ανάν; Θα παραμείνουμε βουβοί θεατές της τραγωδίας της Καρπασίας και της περιβαλλοντικής καταστροφής που γίνεται στα κατεχόμενα; Θα θρηνούμε σιωπηλά για τον τόπο που καταστρέφεται για άλλη μια φορά; Και τι μηνύματα στέλλει εντός και εκτός αυτή η σιωπή και αδράνεια μας; Την παραίτηση μας , την αδιαφορία μας, την οδύνη, την ανημπόρια ή την κούραση μας; Δεν είναι δικά μας αυτά τα μέρη; Δεν είναι οι τόποι μας ; Δεν έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να διαμαρτυρηθούμε για την καταστροφή; Δεν μπήκε ολόκληρη η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν μπορούμε να καταγγείλουμε στους Ευρωπαίους ότι με ευρωπαϊκά λεφτά καταστρέφουν τον τόπο μας; Γιατί δεν καλούν οι αρμόδιες υπηρεσίες προστασίας του περιβάλλοντος τους πράσινους ευρωβουλευτές, για να δουν την κακογουστιά και τα μεγαλοσυγκροτήματα που κτίζονται τώρα στα κατεχόμενα; Γιατί οι ευρωβουλευτές μας δεν κατάγγειλαν το έγκλημα στην παραλία της Βουκολίδας; Ποιος ευρωπαίος βουλευτής θα συμφωνήσει με αυτό το οικοδομικό έκτρωμα, κακέκτυπο του Παρθενώνα πάνω στην παραλία; Γιατί δεν καλούν ξένους δημοσιογράφους να καταγγείλουν την καταστροφή που πρόκειται να επέλθει στο πανέμορφο ακρωτήρι της Καρπασίας; Γιατί δεν ζητούμε ως χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης να κηρυχθεί εθνικό πάρκο η Καρπασία; Ευαισθητοποιήσαμε και ενημερώσαμε τον έλληνα ευρωπαίο επίτροπο για το περιβάλλον κ. Δήμα; Ενημερώσαμε τις περιβαλλοντικές οργανώσεις της Ευρώπης για την καταστροφή διατηρητέων σπιτιών στην Καρπασία; Δεν χρησιμεύει σε τίποτε εκείνη η συμφωνία της Γ΄ Βιέννης;
Το θέμα δεν αφορά μόνο τις οικολογικές ή τις περιβαλλοντικές κινήσεις της Κύπρου, αλλά όλους μας . Αφορά τα ΜΜΕ , την εκκλησία, τα κόμματα, τους ακαδημαϊκούς, τους πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου, τον κάθε απλό πολίτη από τη θέση που βρίσκεται.

Και παρόλο που οι ελληνοκύπριοι είμαστε οι τελευταίοι που μπορούμε να πείσουμε για την περιβαλλοντική μας ευαισθησία, αφού δεν αποτρέψαμε την οικολογική καταστροφή της ελεύθερης Κύπρου, ως παθόντες, ως πολίτες που γνωρίζουμε τι καταστρέψαμε, ας σώσουμε την άλλη άκρη της Κύπρου από την καταστροφή. Πολλοί ίσως μας ειρωνευτούν για την όψιμη περιβαλλοντική ευαισθησία, αλλά κάποιοι μπορούν να καταλάβουν. Η Καρπασία μπορεί ακόμα να σωθεί, αν παρέμβουμε άμεσα για να απαιτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση να κηρυχθεί σε εθνικό πάρκο. Έτσι περνάει το μήνυμα σε όλους ότι νοιαζόμαστε, ότι δεν παραιτηθήκαμε, ότι τα κατεχόμενα μας αφορούν, είμαστε ακόμα εκεί, αν είμαστε, δεν είμαι πολύ σίγουρη. Τα ψυχολογικά πλέγματα είναι πολλά που βασανίζουν τον καθένα μας και όλες οι στάσεις είναι κατανοητές.
Πιστεύω όμως πως το χρωστάμε στους λίγους εναπομείναντες εγκλωβισμένους της Καρπασίας, ζωντανά μνημεία και προσκυνήματα, που έγιναν ένα με τον τόπο. Το χρωστάμε στην ομορφιά του τοπίου της Παναγίας Ελεούσας της Γιαλούσας που μου είναι αδύνατο να δεχθώ ότι θα καταπατηθεί με μπουλντόζες τούτη τη φορά, αντί με τάνκς. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας που χάσαμε μέσα στην καθημερινότητα και το καταθλιπτικό τοπίο της μίζερης πολιτικής μας πραγματικότητας. Με την ελπίδα ότι δεν θα ακουστεί το άσμα ηρωικό και πένθιμο για τη χαμένη Καρπασία. Δεν αντέχουμε άλλες απώλειες…

Θεοδώρα Παυλίδου

φωτο:Αγία Ελεούσα στην Γαλούσα

... με την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά

και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα

οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια

νεκρά μέσα στων σφουγκαριών τα σεντόνια

αλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμμένα στη θάλασσα...

Αμοργός

Νίκου Γκάτσου