Από Πού Πάνε Για Την Άνοιξη;Αρλέτα
Εκδόσεις Καστανιώτης 1997
Η χθεσινή ανοιξιάτικη μέρα μ έκανε να πιστέψω ότι η Άνοιξη έσκασε μύτη, Τέρμα είπα, τα κρύα πρωινά, οι εσάρπες, τα παλτά.
Σήμερα όμως την πάτησα. Ένας ουρανός μουντός κι ο ήλιος ασθενικός μ έκαναν και μένα να διερωτηθώ: «Από πού πάνε για την Άνοιξη;»
Επ’ ευκαιρία ανοίγω το ομώνυμο βιβλίο της Αρλέτας και διαβάζω στίχους και κείμενα, χαζεύω ζωγραφιές και διαπιστώνω γι’ ακόμα μια φορά, πώς μια ευαίσθητη ψυχή βιώνει τους σκοπέλους της ζωής και πως τους ξορκίζει με την τέχνη της, με την ευαισθησία.
Πώς ο χρόνος που περνά μας βουλιάζει ή σαν κύμα μας ξεβγάζει κάθε φορά σε έρημα νησιά και μας καλεί ξανά απ’ την αρχή να τα εξερευνήσουμε χωρίς να τα κατακτήσουμε. (Το μόνο που δικαιούμαστε αλλά και οφείλουμε να «κατακτήσουμε» είναι η αλήθεια της ψυχής μας, τίποτα άλλο δεν μας ανήκει (αυτό οκ το εμπέδωσα καλά).
Η ικανότητά μας να κάνουμε μια νέα αρχή μαζεύοντας τα κομμάτια που έχουν απομείνει απ’¨το μεγάλο ναυάγιο, φτιάχνοντας με αυτά ένα νέο παζλ, μια νέα εικόνα μιας άγνωστης ζωής που ξανοίγεται μπροστά μας.
Είτε ζούμε είτε αφήνουμε πίσω την «εποχή των φόνων» ή «των καταλοίπων», της «high season» ή «της ερήμου» κι ανάλογα με το πού βρίσκεται ο καθένας, αναγνωρίζουμε πτυχές του εαυτού μας και χαρτογραφούμε τη ζωή μας. Γιατί πρόκειται για πορεία ζωής με τις ανατροπές, τις διαψεύσεις της, τις ελπίδες και τα όνειρά που μπλέκουν αργά και σταθερά ένα τοπίο μυστικό και μαγικό, με το νήμα που μας κρατά δέσμιους αυτού που βιώσαμε ή σκεφτήκαμε. ζήσαμε ή αρνηθήκαμε.
Μεγεθύνει ή σμικρύνει τα λάθη μας, απαλύνει ή αγριεύει τη ματιά μας, ξορκίζει ή καταριέται. Αφανίζει ή
προσμετριέται.
Από πού πάνε για την Άνοιξη λοιπόν; Πότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτό που ζήσαμε, ζούμε ή προσμένουμε είναι «η Άνοιξη»; Πόσο κρατά αυτή η Άνοιξη και πόσο μας ανήκει; Πόσα δευτερόλεπτα, πόσες στιγμές ή πόσους αιώνες; Μήπως είναι η γη της επαγγελίας που δεν φτάνουμε ποτέ; Μήπως είναι οι στιγμές που διανθίζουν τη ζωή μας κρατώντας μας δέσμιους σε μια ψευδαίσθηση ότι τις γευτήκαμε, άρα υπάρχουν και υπάρχουμε;
Κι όταν τις χάσουμε, πόσο βαρύ είναι το τίμημα; Αξίζει τηνοδύνη της ανάμνησης;
Μήπως η ανάμνηση μιας, έστω πλασματικής, υποκειμενικής Άνοιξης μας βυθίζει στον πιο βαρύ χειμώνα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου