Τρίτη 12.9.06

Ωραία, εκτονώθηκα καλά. Έγραψα τους στίχους δυο πολύ μεγάλων τραγουδιών της Μεγάλης: Το καφενείο, ένα τραγούδι δικό της γιατί, μου ‘πες, περιγράφει τόσο ποιητικά και απλά, με λίγες λέξεις, ατμόσφαιρα εποχής και συνάμα ατμόσφαιρα συναισθημάτων. Και τον εθνικό της ύμνο: «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» Αυτό βέβαια θα μπορούσε να ‘ταν το δικό μου «εθνικό ρεζίλι» αλλά το προσπερνάω. Με πονά. Πώς τα τραγούδια τα αγαπημένα καταφέρνουν να μπουν κατ’ ευθεία στη ψυχή σου και να σου παροπλίσουν όλες τις άμυνες. Κι έχουν κάτι μαγικό όταν τα τραγουδάει η αγαπημένη φωνή της Αρλέτας. Κάτι στο ηχόχρωμά της φωνής της, στις αναπνοές, κάτι στην εκφορά του λόγου, στην άρθρωση στο βλέμμα, στο γλυκόπικρο χαμόγελο που όταν ανθίζει ξεχύνεται ένα γέλιο άφθονο. Θυμάμαι σε μια συναυλία (μαζί σου φυσικά) που άρχισε να μας διηγείται τις μικρές νόστιμες ιστοριούλες του κάθε τραγουδιού, είχαμε σκάσει στα γέλια και θέλαμε περισσότερο, εκείνο τα βράδυ να την ακούμε να μιλά. Τι χιούμορ! ‘Όπως τα τραγούδια της, λέξεις διαλεγμένες, σύνθετα μηνύματα. Και πόσο μοιάζει η ομιλία της και ο τρόπος που τραγουδά! Απλά χωρίς μεγάλες προσπάθειες και υστερικές κορόνες.