Μια "λεπταίσθητη" παρουσίαση του Γιάννη Αλαγιάννη που πολύ μου άρεσε Από το Ηλεκτρονικό Περιοδικό Ηριδανός
με την ευκαιρία των εμφανίσεων της Αρλέτας το Χαμάμ πέρσι, την οποια αντιγράφω εδώ για σας και για το αρχείο του Blog...
Ανεβάζω για σας το ομώνυμο τραγούδι της Αρλέτας "Νησί μέσα στην πόλη" από το δίσκο "Άσε τα κρυφά κρυμμένα", ένα τραγόύδι αυτοβιογραφικό μοναχικό μα και υπέροχο. Ο "εσωτερικός εθνικός ύμνος" της Αρλέτας, όπως η ίδια το χαρακτήρισε, σε αντιπαράθεση στους "επίσημους εθνικούς ύμνους" που το κοινό τμε αγάπη ης απέδωσε κατά καιρούς όπως το "μια φορά θυμάμαι" "το πέτρινο χαμόγελο", τη "Σερενάτα", "Μπαρ το ναυάγιο"...
ΝΗΣΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
(στ. μουσ. Αρλέτα)
Παίζω με τη ζωή χορεύω το χορό μου
Κοιμάμαι αγκαλιά μαζί με τ’ όνειρό μου
κι η μέρα μου γελάει και με χαϊδεύει η νύχτα
κι ο έρωτας μου λέει παραμύθια
Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη
Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι
Παίζω με τη ζωή στα δίχτυα της αράχνης
Γελάω με τον καιρό πίνω νερό της πάχνης
Κι εσένα π’ αγαπάω πάντα θα σε παιδεύω
Σαν ψάρι θα γλιστράω θα δραπετεύω
Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη
Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι
Παίζω με τη ζωή παίζει κι αυτή με μένα
Κρατάω μυστικά στον άνεμο κρυμμένα
Κι η άγρια μοναξιά άνοιξε σαν λουλούδι
Και τα’ άρωμα της το ‘κανα τραγούδι
Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη
Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι
Σ αυτό το υπέροχο τραγούδι δεν χωράνε προσωπικά σχόλια ούτε μνήμες ούτε τίποτα. Είναι δικό της και την εκφράζει και της το αφιερώνουμε αποκλειστικά.
ΑΡΛΕΤΑ
«Νησί μέσα στην πόλη»...Λεπταίσθητηκαι αειθαλής
Μια "λεπταίσθητη" παρουσίαση του Γιάννη Αλαγιάννη
Φεβρουάριος 2006
τροβαδούρος μέσα στην πόλη… μετά από περιπλάνηση 40 χρόνων
στου τραγουδιού τις αυλές. Η Αρλέτα επιστρέφει με την κιθάρα της και την συντροφιά δυο ενδιαφερόντων μουσικών, «την εθνική Βαλκανίων» όπως τους αποκαλεί, στο Χαμάμ των Άνω Πετραλώνων για λίγες παραστάσεις.
Φωνή απαράλλακτη, πρόσωπο αρυτίδωτο, βλέμμα παιδικό, ομιλία κουρασμένη, χιούμορ δηκτικό. Κυρίες και κύριοι η Αρλέτα.
Η καλλιτέχνης που συναντά το κοινό της κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Κοινό αξιοσημείωτα ήσυχο, δεκτικό, προσηλωμένο, κοινό καλό στις
…δεύτερες φωνές, που σιγόκαιγαν συνοδευτικά όλο το βράδυ σαν σε νύχτες των μπουάτ. Λίγες ευκαιρίες παρουσιάζονται ή λίγες φορές επιδιώκει η ίδια η Αρλέτα να εμφανιστεί ζωντανά. Εκείνη την Παρασκευή που είδαμε εμείς το πρόγραμμα στο Χαμάμ- φάνηκε να κρατά απαλά στα χέρια της, αυτές τις «ακριβές» στιγμές εμπρός στα ονειροπόλα πάλαι ποτέ «Μικρά Παιδιά».
Το αυθεντικό πέτρινο Χαμάμ των Άνω Πετραλώνων γέμισε. Στη μικρή σκηνή του, ανέβηκαν πλάι στην Αρλέτα ο Κένυ Γιάνεφ με την κλασσική του κιθάρα και ο Βαλεντίνο Μπέικοφ με βιολί και ηλεκτρικό πιάνο.
Όπως αναμενόταν η Αρλέτα κρατούσε στην κιθάρα της τις νεοκυματικές μπαλάντες του Κοντογιώργου, του Χουλιαρά, του Σπανού, του Παπαστεφάνου: «Άδειες νύχτες», «Το Πέτρινο Χαμόγελο», «Τα Μικρά Παιδιά». Μπορεί εσείς κάποιο άλλο βράδυ να ακούσετε και το «Φώναξέ με» των Μαυρουδή/Δασκαλόπουλου αν εκείνη το θελήσει.
Ανάμεσα στις εύθραυστες νότες των παραπάνω να και η αντιστοίχηση στο σήμερα, που προσομοιάζει βέβαια στο χθες του νέου κύματος ως προς την βία των δύο εποχών (με την διαφορά ότι σήμερα βιώνουμε κυρίως την βία των Μέσων). Ένα τραγούδι για την showbiz, την φάμπρικα των Miss, των Barbie, των ιδιότυπων εραστών που περιτυλίγονται με λαμπρότητα στον κενόδοξο κόσμο τους. Δίχως να προλάβει η στιγμή να αφεθεί πλήρως στην μελαγχολία του κιθαριστικού μουρμουρητού, ρυθμός στην αίθουσα με το «Αδέσποτο σκυλάκι», Το «τσάι γιασεμιού», τη «Σερενάτα», τον «Λύκο» «…Είναι δώδεκα η ώρα ειν' η ώρα των τρελών…». Εναπόθεσε και ένα «κρυμμένο» από το δίσκο «Έμπορος Ονείρων»,το «Τσιφτετέλι Ξιδάτο».
Το ρεπερτόριο του Χατζιδάκι αποτέλεσε σημείο αναφοράς στη βραδιά.
Το «Μια φορά Θυμάμαι» στηριγμένο στο βιολί ήταν στιγμή βαθιάς ανάσας, σαν μια εξάρτηση να μας έχει δεμένους με το τραγούδι αυτό αποζητώντας επανεκτέλεση στο σήμερα δίχως κιθάρα (καλή η ιδέα του βιολιού!) και με την τωρινή φωνή της Αρλέτας. Είκοσι χρόνια πέρασαν μα εκεί: «Batida de Coco» -φρεσκάδα που την έχει!Το «Μπάρ το Ναυάγιο» έχει κι αυτό την δική του ιστορία. Την διηγείται η Αρλέτα αποδεχόμενη τη μανία της να γράφει τραγούδια για μπαρ.
Η μελωδία από το Serpico ως «Δρόμοι Παλιοί» σε ποίηση Αναγνωστάκη και ο Θεοδωράκης παίρνει θέση στο πρόγραμμα αν και λείπει από μια βραδιά Αρλέτας ένα απόσπασμα από το Romancero Gitano του Lorca σε απόδοση Ελύτη, ερμηνεία που τόσο την καταξίωσε.
Στις «ελλείψεις» επίσης καταγράφεται το ότι μοναχά ένα τραγούδι πέρασε από την βραδιά, προερχόμενο απ' το υλικό της belle epoque που ανέδειξε η ίδια στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Οι μουσικοί που την πλαισιώνουν αρκετά καλοί, μα τα όργανα λίγα για να αποδώσουν το εύρος των νεότερων τραγουδιών που καθιστούν σχεδόν αναγκαία την ύπαρξη μικρής ορχήστρας.
Στη νοερή και φυσική ζεστασιά του Χαμάμ οι θεατές έδειχναν να νοιώθουν πληρότητα, να λικνίζονται ενσωματώνοντας την αποπνέουσα τρυφερότητα της Αρλέτας. Δεν ήταν εύκολο να επαναφέρει η τραγουδοποιός εμπρός στο κοινό τις ωχρές νεοκυματικές μπαλάντες με νέα υφή, νέο δέρμα ηλικίας 40 χρόνων. Ειδικά σε αυτό το ρεπερτόριο της αμφιλεγόμενης εποχής του ελληνικού τραγουδιού που όμως άνοιξε ορίζοντα στον Σπανό, τον Μαυρουδή τον Σαββόπουλο και την ίδια, η Αρλέτα δοκίμασε την αντοχή της ευαισθησίας της και πέτυχε.
Κοιτώντας πίσω έως το 1985 και ακούγοντας ξανά σε ένα κλίμα παρέας, τους καρπούς των σύγχρονων συνεργασιών της και της ιδίας τραγουδοποιίας η Αρλέτα ως καλλιτεχνική προσωπικότητα ενέχει και εκπέμπει τελικώς το στοιχείο της πρωτοπορίας. Μια επαλήθευση που καλό είναι να την κάνουμε δοθείσης ευκαιρίας. Άφαντη εδώ η αίσθηση των κλισέ που νοιώθουμε συχνά για την πρώτη γενιά τραγουδοποιών της δεκαετίας του 1980. Η Αρλέτα δεν είναι η μοναχική κιθαρωδός που ξεχάστηκε στο παρελθόν και γρατζουνάει εμπρός σε ξεχασμένο κοινό όπως πιθανώς κάποιοι θεωρούν.
Ευφυής μουσικός με ευθύβολη στιχουργική γραφή. Μουσικά βαδίζει με ευκολία σε ποικιλόμορφους δρόμους παίρνοντας στα χέρια της ακόμα και την άποψη για την παραγωγή των τραγουδιών της.
Όλα τούτα την κάνουν σημερινή και αυριανή. Βιώνει ευαίσθητα το σήμερα επί σκηνής σύμφωνα με τον λόγο και τις μουσικές της πράξεις.
Αντέχει η ευαισθησία της Αρλέτας. Άλλωστε είναι παιδί της Άνοιξης*
(* Απ' τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το βιβλίο της "Από πού πάνε για την άνοιξη;" με κείμενα πεζά, ποιητικά και με ζωγραφικά σχέδια της ίδιας.)
Κώστας Αλαγιάννης
kalagiannis@Hridanos.gr
Φεβρουάριος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου