Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

-1 day after



















Από το βιβλίο της Αρλέτας
"Από που πάνε για την άνοιξη;"
Εκδόσεις Καστανιώτη




















STOP.
Music.
Something really hard !
Something really rock!


Ένα εκτροχιασμένο τραίνο
στίχοι μουσική Αρλέτα
δίσκος: Ένα καπέλο με τραγούδια

















Get this widget Track details eSnips Social DNA




Ένα εκτροχιασμένο τραίνο
να τι είμαι
σε κάποιαν άγνωστη γραμμή
που χάνεται στις ζούγκλες

Κλειδούχοι φύλακες με ξέχασαν
κι έμεινα ακούνητο
γερμένο σε μιαν άκρη
βροχή και ξαστεριά

Ένα εκτροχιασμένο τραίνο
να τι είμαι
διπλά πεσμένο, παραζαλισμένο
κοιτώντας τα χορτάρια ανάποδα
και τα ξασμένα συννεφάκια
αποξεχάστηκα

Πρέπει ν αρχίσω να κινούμαι πάλι
έστω φυτρώνοντας φτερά, όπως παλιά
α, τώρα θυμούμαι
τώρα θυμούμαι

πρώτα πετούσα
μετά γκρεμίστηκα
μετά σουρνόμουν
μετά ευπρεπίστηκα

Μου φαίνεται θα ξαναρχίσω
να πετάω
κι αν ξαναγκρεμιστώ ελπίζω
να μην με ξαναφέρουν πίσω


*

18 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Πρώτα απ' όλα καλώς μας γύρισες :)))

Δεύτερον, διαφωνώ μα τόσο πολύ, με όσα γράφεις.

Η δική μου παιδική ηλικία, η εφηβεία (μου), είναι από τις καλύτερες εποχές στη ζωή μου.

Η απώλεια των γονέων μου, πονάει τόσο πολυ που δεν θέλω καν να την σχολιάσω.

Κι έχω μόνο τον εαυτό μου;
Οχι Κλέλια μου, καθόλου δεν έχω μόνο τον εαυτό μου.
Θα ήμουν αχάριστη εντελώς αν πίστευα πως αληθεύει έστω και ένα μικρό κομματάκι απο αυτη τη φράση.

Ομως, πως τα παιδιά μου, θέλω να τα φορτώσω με δικά μου όνειρα, ισως και να αληθεύει: θέλω να ειναι γερά (στην ψυχή και στο σώμα), χαρούμενα και να έχουν την ευλογία να μοιράζονται αυτή τη χαρά.

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλεις να πεις.
Ισως εγώ να κατάλαβα άλλα αντ' άλλων (το συνηθίζω, δυστυχώς).

Γι' αυτό σταματώ εδώ την ανάλυση-απάντηση, πριν γίνω εντελώς ρεζίλι.

Σε φιλώ
xx

A.F.Marx είπε...

Κλέλια καλησπέρα
Έτσι κι αλλιώς πρέπει να προχωράμε μπροστά.
Αγαπώντας, συγχωρώντας ή αδιαφορώντας... Αρκεί να μη μένουμε αιχμάλωτοι του παρελθόντος.
Από το παρελθόν να παίρνουμε ό,τι μας δίνει δύναμη για να προχωρήσουμε στο μέλλον...

tsiailisworld είπε...

Κλέλια, εδώ tsiailis world!
Σήμερα δεν άκουσα μουσική από τη σελίδα σου, διάβασα μόνο στίχους. Όμως διάβασα κυρίως τα δικά σου γραφόμενα από την αρχή ως το τέλος. Είδα τις εναλλαγές των συναισθημάτων, ένοιωσα πότε τον πόνο, πότε την ανημποριά αλλά ανέκαθεν τη δύναμή σου, που ξεφυτρώνει εκεί που όλα καταρρέουν. Γέλασα με το αιώνιο κόλλημα σου με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) που εξουσιάζουν, και ύστερα ταυτίστηκα με σ΄΄ενα, μετά συγκινήθηκα άμα κατάλαβα το βάθος του πόνου, μετά ξαναθυμήθηκα την ψυχική ισχύ σου επί παντός γήινου και ανακουφίστηκα. Μας δίνεις πιο πολλή δύναμη από ότι μπορείς να φανταστείς, μας κάνεις να αντιληφ΄θούμε πόσο αντιστρόφως ανάλογη είναι η ψυχική δύναμη με την σωματική.
Σε ευχαριστώ όχι γιατί σε αγαπώ, αλλά και σ' αγαπώ όχι γιατί σ' ευχαριστώ.
Ό σπάνια ταπεινός, ο πάντα μέτρια υπεριπτάμενος επισκέπτης.

Ανώνυμος είπε...

Ήρθες και αυτό είναι το σημαντικό. Είσαι πληγωμένη? Μάλλον αυτό κατάλαβα...Μπορεί και να κάνω λάθος...Όμως, ναι, μόνοι μας είμαστε. Μόνοι γεννιώμαστε μόνοι μας πεθαίνουμε. Μια μακριά μοναχική γραμμή βιωματικής ζωής σπάνιων ευτυχισμένων στιγμών και αμέτρητων πόνων. Όμως, σαν αποτέλεσμα, σαν άθροισμα πρέπει να μένει τούτο: Ζούμε! Και σ'αυτή τη λέξη πόσα και πόσα χρώματα και εικόνες, σκέψεις και πράξεις, λάθη και χαμόγελα και τόσα άλλα συναθροίζονται. Μπορεί και μάλλον όσα είπες να ισχύουν. Μοναχικές διαδρομές άλλωστε, είναι οι περισσότερο ασφαλής. Όμως και από την άλλη πλευρά, τα ωραία πράγματα έρχονται εκεί που κάτι συμβαίνει. Και ας είναι λιγότερα, και ας είναι ελάχιστα. Όμως τα μικρά προσδιορίζουν το μεγάλο. Άλλωστε, όλοι μας δεν είμαστε σκόνη αστεριών....?

Μου έλειψες και μας έλειψες.

Ας έρχεσε όποτε θέλεις, αλλά να έρχεσε.

νατασσΆκι είπε...

Καλημέρα Κλέλια μου
Μπροστά προχωράμε - μας πάει η ζωή έτσι κι αλλιώς.. και καλό είναι να τ' αφήνουμε πίσω όσους κι όσα μας πόνεσαν.
Δεν αφήνουμε τους "ίσκιους" να μας βαραίνουν - βγαίνουμε στο φως, και φεύγουν τα "κρυμμένα φαντάσματα".
Η ζωή είναι δική μας, κι ο καθένας μας μοναδικός-μα όχι μόνος. Αποφασίζουμε για τους εαυτούς μας, και δεν φορτωνόμαστε τους μπόγους των άλλων, ούτε τον δικό μας φορτώνουμε εμείς πουθενά(έχεις δίκιο, θέλει προσοχή με τα παιδιά) μα όταν μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και σε καταλαβαίνουν, οι χαρές μεγαλώνουν κι οι λύπες μικραίνουν. Και πάντα υπάρχει κάποιος να σε ακούσει και να σε καταλάβει - φτάνει να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά.
Μη μένεις μόνη, αυτό μονάχα-εκτός κι αν είναι επιλογή σου.
Να προσέχεις - και να ξέρεις ότι σε σκεφτόμαστε.
Φιλιά πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Κλέλια μου, χαίρομαι που σε βλέπω πάλι!
Κάποτε πίστευα πως πρέπει να σβήνουμε τις άσχημες μνήμες και τα λάθη του παρελθόντος. Μετά όμως αναθεώρησα. Κι αυτά δικά μας είναι κι αν δε τα θυμόμαστε, ίσως τα ξανακάνουμε.

Όταν συνειδητοποιήσουμε πως η ευτυχία είναι στιγμές, είμαστε κερδισμένοι! Φιλιάά

quartier libre είπε...

μας έλειψες.
να ξεκουράζεσαι λίγο, και να ξαναμπαίνεις.
όταν δεν είσαι εδώ, μας λείπεις.
όταν μπαίνεις, όλοι είμαστε καλύτερα.

φιλία

BeeHappy είπε...

Τι καλά που είσαι πάλι κοντά μας...

μαριάννα είπε...

Καλώς την! Από χθες περιμένω, να φανείς... :)))
Δεν πρόλαβα να διαβάσω τί έγραψες και πού διαφωνούν οι φίλοι, αλλά ξέρω πως ότι κι αν συμβαίνει, έχεις φίλους εδώ που πραγματικά σ' αγαπάμε και σε θεωρούμε πολύτιμη παρουσία.
Δεν είσαι ένα τυχαίο παιδί καλό μου. Είσαι ένα πλάσμα με μια ψυχούλα διαμάντι, που μας έδωσες πάρα πολλά.
Για να επιμένουμε κάτι ξέρουμε... :)
Προχώρα μπροστά λοιπόν, στην ανάγκη άλλαξε νικ, άλλαξε μπλογκ, άλλαξε όνομα στο μπλογκ, πάντως ανασκουμπώσου γιατί θα έρθουμε να σε πάρουμε από το χεράκι. οκ;
Περιμένουμε λοιπόν το νέο σου ποστ με ανυπομονησία...

Μια αγκαλίτσα σφιχτή σφιχτή σφιχτή!

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά,
πειράζει που περνώ μια πολή δύσκολη περίοδο, ίσως την πιο ζόρικη τη ζωής μου;
Εντάξει, δεν κωλώνουν τ αλάνια αλλά καμία φορά έρχονται μαζεμένα, ακόμη και στα καλύτερα παιδιά (sic!!!)

Σας ευχαριστώ όλους για τα όμορφα μηνύματά σας. Είστε θησαυρός!

A.F.Marx είπε...

Άκου λέει!
Φυσικά και πειράζει!
Να φύγει και να μη ξανάρθει αυτή η ζόρικη περίοδος.
Ορίστε μας...
Άντε, γιατί στην ουρά περιμένουν οι καλύτερες μέρες
:)

μαριάννα είπε...

Όχι γλυκιά μου! Κάθε άλλο. Πάρε το χρόνο σου με την ησυχία σου, να συνέλθεις και οι δυσκολίες θα περάσουν. Τα πάντα περνάνε Κλέλια μου. Τα πάντα.
Και σόρρυ αν το ένιωσες πίεση ε;
Από ενδιαφέρον σε πιέσαμε...

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

@Γητεύτρια καλή μου, ΠΙΕΣΗ;;;;
Οχι καθόλου. Χαρά νιώθω που διαβάζω τα μηνύματά σας και το ξέρεις!
Να ξελασπώσω λίγο και θα δω πως θα προχωρήσω.... γιατί το θέλω, μου λείπει, μου λείπετε!

Cle Petridou είπε...

@Κάτι σύντομο για το φιλαράκι μου τον tsiailis world: Καλώς τονε στην Blogoγειτονιά μας. Κόλλησες βλέπω για καλά την Blogo ιαση!!!
Όλα τα καλά, Χρίστο μου
Σ ΑΓΑΠΩ!

tsiailisworld είπε...

@ Κλελιάκι πονηράκι, μας το ψήνεις το ψάρι στα χείλη, ε?
Κι εγώ σ' αγαπώ πολύ, αλλά sorry, θα σε απογοητεύσω, δεν κόλλησα ακόμη, τρώω πολύ χρόνο επεξεργαζόμενος τα ποιήματα, ξέρεις, μη δω ορθογραφικό, μη δω ασάφεια, χαμένο νόημα κανένα! Τρελαίνομαι λες κι άκουσα παραφωνία σε δίσκο που έγινε ήδη released! Την αλήθεια σου θέλω, εσύ θα άντεχες κάτι τέτοιο? Η Αρλέτα θα το άντεχε? Οι ακροατές του δίσκου θα το άντεχαν? Ε το ίδιο και με τον αναγνώστη ενός ποιήματος!!! Όπως μια λέξη σε ένα ποίημα έχει το βάρος του χρυσού, αντίστοιχα φαντάστου μαζί μου, ένα λάθος θα έχει το βάρος της κολάσεως!
(Κατά τα άλλα δεν κόλλησα στον cyber world των blogomaniacs!!!
Χε χε χε
Τα λέμε σε ένα επόμενο γκριζογαλάζιο ορθωγόνιο κουτάκι.
(πόσο σε ενόχλησε η ανορθογραφία του "ορθογώνιο"? Πολλαπλασίασε το απευκτέο αίσθημα επί πολλώ και θα δεις τι εννοώ για τα ποιητικά λάθη.
See ya :)

tsiailisworld είπε...

@Κλέλια μου, σορρυ για τη φορτικότητα, ξέρεις εσυ, σε πιέζουμε για να επιτίθεσαι με more music!!! Σε ό,τι αφορά το ποίημα "Μουσικά Αναπάντεχα" σου απαντώ στο blog μου.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

ξεκίνα να πετάς, Κλέλια!

quartier libre είπε...

"δεν κωλώνουν τ' αλάνια !"
είναι κάτι που λέω συνέχεια στον εαυτό μου,
και τώρα το λέω και σε σένα...

Σάββατο 10 Νοέμβρη, σου έχω κάτι ποστάρει.

φιλία και την αγάπη μου.