Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ - Οδυσσέα Ελύτη


Deleded by the author

Το Παράπονο
(δεξί κλικ και νεο παραθυρο)


Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει

Ότι είμαι παραπονιάρκο, δεν το συζητώ. Είμαι, αλλά το παράπονό μου αποφεύγω να το πετάω στα μούτρα του άλλου, τουλάχιστον όχι ακατέργαστο. Κι όταν με πιάσει διαλέγω ένα τραγούδι που να μου πάει και το κρατάω. Ω, ναι υπάρχουν αρκετά στο ελληνικό ρεπερτόριο, πολλά και πανέμορφα που πιστέψτε με, η δράση τους είναι ομοιοπαθητική!

Δεν είναι παρηγορητικά όπως ας πούμε τα «όνειρα ζαχαρωτά» της Αρλέτας ή το μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει με την Μπέλλου που σε παίρνουν από το χέρι, σου σκουπίζουν ένα δάκρυ που κυλάει και σε κοιτάν στα μάτια με κατανόηση.
Και πάλι δεν μιλάω για τα τραγούδια αυτά που δίνουν διέξοδο στο αλκοόλ, στο ζεϊμπέκικο, ή στο σπάσιμο του ποτηριού –και πόσο εκτονωτικό είναι σαν το κάνει ένας Φούντας ή ένας Αλεξανδράκης
Όχι, τα παραπονιάρικα σκοπό έχουν να οξύνουν τον πόνο, να τον φορτίσουν, να μας φορτώσουν περιγράφοντας με στίχους ακριβείς την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, χωρίς να δίνουν κάποια διέξοδο, άντε το πολύ ένα βαθύ αναστεναγμό –κι ένα ΑΧ! Τι να σου κάνει…
Αυτά σκεφτόμουνα σήμερα το πρωί
(πρωί – πρωί τέτοια σκέφτεσαι; θα μου πείτε.
Ε, αφού είμαι παραπονιάρικο…

Παράπονο, λοιπόν ατόφιο σκέτο, σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη και μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου από τον δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη «Τραγούδια για τους μήνες» κι αυτό σκεφτόμουνα κατ ακρίβεια κι αυτό θ ακούσουμε σήμερα.
Ο ποιητής κάνει απολογισμό της δικής τουζωής κι εγώ απλά σκύβω το κεφάλι ακούγοντας πως με τόση ακρίβεια και τόση λιτότητα συμπυκνώνει τη μεγάλη μου αλήθεια:

άλλα είναι εκείνα που αγαπώγι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Όποιος δεν το αντέχει ας μας κάνει πέρα.


Πόσοι όμως ξορκίζουν ένα τέτοιο παράπονο με το κλίκ του ποντικιούς ή μe ένα delete,


ήθελα να ξέρω...


7 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Kαλησπέρα Κλέλια μου.
Σήμερα, όπως έγραφα και στο Νατασάκι, έχω πάθει ένα τέτοιο overdose από τις φιλενάδες του Ραφακίου, που αποφάσισαν ΟΛΕΣ να μας επισκεφθούν ξαφνικά, έχω έναν τέτοιο πονοκέφαλο από τις φωνές τους, έχω τόσες εικόνες τους ντυμένες μπαλαρίνες και "μόδα", ακούω τις φωνές τους στο διπλανό δωμάτιο, έτσι, που νιώθω μια απίστευτη ευγνωμοσύνη, γιατί ειμαστε ολοι καλά, έτσι, που τα παράπονα μένουν (σήμερα) πολύ μακριά από μένα.

Αύριο ίσως.

Σε φιλώ :))))

Cle Petridou είπε...

@Μαριλένα, ξέρεις κάτι; Ούτε εγλω δεν το άντεξα και σκέφτομαι να τι κάνω delete...

Μαριλένα είπε...

Οχι, φυσικά να μη το κάνεις!

Αστο για όταν θα ειμαστε έτοιμοι :)

νατασσΆκι είπε...

Γιατί Κλέλια μου να το σβήσεις;;;;

Και τα παράπονα χρειάζονται....

και όλα....

Μόνο να μην σε βάζουν από κάτω!

Αλλά αν τα "λες" σε φίλους φευγουν, έτσι δεν είναι;;;

Καλημέρα, φιλιά πολλά :)))

Cle Petridou είπε...

@ Μαριλένα και Νατασσάκι,
Αφού ούτε κι γώ δεν το άντεξα σ αυτή τη φάση κι ας πήγα να κάνω την... σκληρή κι ανθεκτική.
Ναι έχεται δίκιο, άστο για άλλη φορά.

Σας ευχαριστώ και τις δυο

o είπε...

μπα..
κανείς μας δεν το ξορκίζει με ένα κλικ.

παραμυθία όμως..βρίσκουμε.

τίποτα να μην σβήσεις.

(άλλη μια που ματαίως παριστάνει την ανθεκτική.)

Cle Petridou είπε...

@en vain encre:
Απ αυτή, όση θες.
Το... μισόσβησα αφού το κλικ δεν το ξορκίζει...

Υ.G.Την αγάπη μου για 'κείνο το "ματαίως"!