Το ποστ αυτό αποτελεί το σχόλιο μου για το ποστ
του φίλου Άμμου
.
.
Αμμόχωστε καλέ μου,
με συγκίνησε αυτή σου η ταλάντευση ανάμεσα στην περσόνα που εσύ θέλεις να βγάζεις, σ αυτήν που εμείς, ο καθένας από εμάς έχει φτιάξει στο μυαλό του (μα και στην καρδιά του ) για σένα και τελικά ανάμεσα σ αυτό που πραγματικά και όσο γίνεται αντικειμενικά, είναι: ένα νέο παιδί, ευαίσθητος παρατηρητής της ζωής που ξετυλίγεται μπροστά στα, έκπληκτα καμιά φορά μάτια σου (μας) και φυσικά χαρισματικός χρήστης μιας γλώσσας που πολλές φορές δεν διστάζει να αποκαλύψει αλήθειες που είθισται να μένουν κρυφές.
Ότι μ αρέσει το γράψιμό σου είναι δεδομένο (περί ορέξεως…), ξέρεις να διηγείσαι, να κορυφώνεις και να ανατρέπεις. Αυτό είναι το τρίπτυχο του… καλού συγγραφέα. Να φτιάχνεις σε λίγες γραμμές την περσόνα των ηρώων σου που τους ακολουθεί με συνέπεια (δεν μ αρέσει ο όρος. θετικά τον χρησιμοποιώ) στα χίλια μύρια κύματα όπου τους ρίχνεις. Και τους αγαπάς τους ήρωες σου, τους συμπονάς. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και για σένα και για μας που σε διαβάζουμε. Μπορούμε να ταυτιστούμε. Μπαρκάρουμε με αγωνία στο καράβι σου κι όπου μας βγάλει και «ξέρουμε» ότι ο κυβερνήτης ξέρει τη ρότα του, ξέρει τις θάλασσες και τις φουρτούνες και ανακαλύπτει μαζί με μας νέα μέρη. (δεν μ αρέσουν τα ακυβέρνητα καράβια που το πο πιθανόν είναι καταλήξουν σε κάποια ξέρα…
Ξέρεις, Κωστή μου; Όταν άρχισα να μπλοκάρω (!) δεν είχα την παραμικρή ιδέα που έμπαινα. Νόμιζα ότι έγραφα το δικό μου ημερολόγιο της ψυχής, που κανένα δεν ενδιέφερε ούτως ή άλλως, ελπίζοντας (και πάλι δεν ξέρω) ότι κάποιος συγκεκριμένος θα με έβρισκε. Και πάλι, τώρα που το ξαναβλέπω από απόσταση, ούτε κι αυτό. Είχα ανάγκη να γράψω, όχι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου αλλά να τα γράψω στον άνεμο, να τα φυσήξει μακριά… κι όπου βγει. Ιδέα δεν είχα απ τις παρέες, απ τα κόμμεντς (μάλιστα στην αρχή όταν με ανακάλυψε ο Μαρξουλίνος, τρόμαξα και θα πρέπει να με περάσανε για πολύ σνομπ ή αγενή γιατί δεν απαντούσα, όμως ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ!).
Σίγουρα, η γραφή μου από κείνη τη στιγμή της «αποκάλυψης» (πώς είναι ν αλλάζεις μαγιώ στην παραλία και να γκρεμιστεί ξαφνικά η παράγκα σου; Ε! κάτι τέτοιο. Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε μια πλαζ… γυμνιστών της καρδιάς και της ψυχής (ξέρω ήμουνα τυχερή, έπεσα σε καλή παρέα). Και η γραφή ταλαντεύτηκε, κι ακόμα ψάχνεται. Καμιά φορά μου λείπει η αίσθηση η παλιά, της απομόνωσης και μπορεί να παλινδρομώ, όμως νιώθω ότι η όλη διαδικασία λειτούργησε σε μένα ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικά και όχι μόνο κι ας «κρύβονται όπως λες, πολλά κάτω από το χαλί και της πιο βαθιάς εξομολόγησης.». Νομίζεις!
Γιατί, η blogo - διάσταση στην οποία λειτουργούμε και «ζούμε», υπακούει στον «φυσικό» νόμο τις διαίσθησης που είναι απαλλαγμένη από αισθήσεις (όραση και ακοή, γεύσις, όσφρηση, αφή -τα θυμάσαι;), και η διαίσθηση βασίζται αφ’ ενός στην ποιότητα της ψυχής και στα βιώματα και τον τρόπο που τα ζήσαμε και τι κρατήσαμε από αυτά.
Η ανταλλαγή, η επαφή, η επικοινωνία, οι ανεβασμένες «απαιτήσεις» που έχετε εσείς οι υπέροχοι bloggers, η «κοινωνικοποίηση» (πάλι δεν μ αρέσει η λέξη, ας την πούμε κινητικότητα) με τις αλληλοδιαδοχικές επισκέψεις- να δούμε τι κάνει (γράφει) ο άλλος, μου ‘δωσαν το μέτρο και μου ανέβασαν τον πήχη.
Ναι καιρό είχα ν ασχοληθώ με τα τραγούδια, να τα ψηλαφίσω, να ερωτοτροπήσω μαζί τους, να παίξω να παρηγορηθώ. Κλείστηκα και λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας, κρεμόμουνα από μια κλώστη: τα τραγούδια της Αρλέτας. Αυτά μου έδιδαν αέρα ν αναπνέω, όσο ήμουν στο βυθό μου.
Κι άρχισα ξανά, σιγά σιγά, πολύ δειλά στην αρχή, να βρίσκω την Κλέλια. Κι άρχισα ξανά «να παίζω με τα τραγούδια σαν παιδί», κάτι που έχασα, δεν ήξερα πόσο μου έλειπε. όπως κι εσύ πολύ εύστοχα λες για τον εαυτό σου «ότι εδώ και καιρό τα κείμενά μου γράφονται στην έρημο, με χέρια από άμμο.». Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτό. Γι αυτό σε νιώθω συνοδοιπόρο σ αυτή την ακατάπαυστη αναζήτηση της ψυχής, των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας,κι εσύ διαθέτεις άπλετες και ακόμη είσαι στην αρχή του ταξιδιού σου.
Σ’ αγαπώ πολύ να ξέρεις.
Υ.Γ. Το τραγουδάκι της Αρλέτας «λιμνη για να κολυμπάς» που ακολουθεί στο παρακάτω ποστ, το ανεβάζω για σένα, για μένα, για όλους εμάς…
Υ.Γ. Δεν ξεχνώ αυτό που σου έταξα σχετικά με την θεία Πολύτω…
5 σχόλια:
Η πρώτη μου ζωντανή μουσική μνήμη, είναι να στέκομαι όρθιος μπροστά από το κομοδίνο με το ραδιόφωνο, το κεφάλι μου να είναι στο ύψος του συρταριού και να ακούω τη Σερενάτα της Αρλέτας. Μετά μια οργισμένη, θλιμμένη εφηβεία στην Καλαμάτα, στη Θεσσαλονίκη ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας (που με χίλιες δυο τρικυμίες κι αποχωρισμούς κράτησε εφτά χρόνια) και σε αυτά μόνιμο σάουντρακ.
Βάλε αυτά από τη μια μεριά κι ότι σε βρίσκω το φθινόπωρο μέσω του Μάρξ, σε φάση που δεν είμαι κι εγώ καθόλου στα καλά μου. Δεν ξέρεις πόσο με συγκίνησε τότε το μοναχικό σου ημερολόγιο, και πόσο κοντά ήταν και στη δική μου διάθεση.
Από τότε αλλάξαμε κι οι δυο, ήρθαν οι πέντε άνεμοι του διαδικτύου και ταξίδεψαν μακριά τα κείμενα μας, μαζί με αυτά κι εμάς. Δυναμώσαμε, χαρήκαμε, σκεφτήκαμε κι έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Σε ευχαριστώ πολύ Κλέλια, για όλα.
Το ξέρεις ότι με σπασμένο το 6ο από αριστερά πλευρό, γράφεις υπέροχα; ;)
Καταπληκτικό ποστ! Και συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις για τον αγαπημένο μας Άμμο, αλλά και όλα τα συγκινητικά για την ένταξη και ενσωμάτωσή σου στο μπλογκοχωριό.
Θυμάμαι πάντως πως ήσουν όταν πρωτογνωριστήκαμε και πως είσαι τώρα. Η μέρα με τη νύχτα. Το επίπεδό σου φαινόταν, αλλά ήσουν τόσο διστακτική... Ενώ τώρα βρε αστέρι μας έχεις γίνει το νούμερο ένα στις υπερπαραγωγές και το καλύτερο μουσικό αρχείο! Πολύ σε καμαρώνω! Φιλιά πολλά!!!
ό,τι πιό όμορφο και πιό μεστό έχω διαβάσει για τα μπλογκς.
Χάθηκα για λίγο λόγω υποτάσεως...
να ξέρεις πως σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!
3 φορές έχει σπάσει το ίδιο πλευρό μου...
Περαστικά!
:)
@en vain: Σίγουρα όσα γράφουμμε όλοι μας, δεν είναι en vain!
Ισχύουν και για σένα, "en vain"...
Bon apres midi!
@ Γετύτρα μου, τελικά δεν γράφτηκε η απάντηση μου στο πανέμορφο σχόλιο σου.
Ξέρεις βέβαια ότι Εσύ ειδικά έπαιξες ένα πολύ σημαντικό ρό στην
ένταξη και ενσωμάτωσή μου σ αυτό το υπέροχο χωριο που φτιάχνουμε σιγά σιγά.
Η ζεστή λαι άδολη προσέγγισή σου, το αεράκι που σηκώνεις όταν περνάς, ήταν για μένα απαραίτητα για να λιθώ και να βγω από το καβούκι μου.
Ψήνω ένα ποστ για σένα...
Δημοσίευση σχολίου