Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Στην Πύλη τ' Αδριανού

Ωραία, τώρα που είπαμε τον πόνο μας και ξεχαρμανιάσαμε, και επειδή δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις σ αυτή την ζωή με ένα παϊδάκι σπασμένο, ας
Blogαρουμε.
Θέλω να ακούσουμε μαζί τραγούδια όμορφα και τρυφερά, όπως…

Στην Πύλη τ΄ Αδριανού κοντά σ’ του Μακρυγιάννη κaι στη συνέχεια την πιο όμορφη εκτέλεση του «μαντολίνου» με την «εφηβικά» τρυφερή φωνή της Αλεξάνδρας, μιας τραγουδίστριας που αγαπήσαμε μέσα από κάποιες απρόσμενα όμορφες ερμηνείες του Χατζιδάκι και του Τσιτσάνη. Και μετά, τίποτα. Τι έγινε που χάθηκε η Αλεξάνδρα;



Για να το μάθουμε σας μεταφέρω στο τέλος μια συνέντευξη της στο Βήμα (2003)
γιατί πραγματικά η Αλεξάνδρα έχει για μένα κάποιοες ερμηνίες αξεπέραστες



Στην Πύλη τ’ Αδριανού
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Αλεξάνδρα

04 ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ Τ ΑΔΡ...


(δεξί κλικ στον τίτλο του δίσκου και νέο παράθυρο)


Στην πύλη τ' Αδριανού
κοντά στου Μακρυγιάννη
τα πρώτα τριαντάφυλλα
σου φόρεσα στεφάνι.

Κι όταν σου πήρα το φιλί
κάτω από τις κολώνες
χτυπούσε η σάλπιγγα βραχνά
μέσ' τους παλιούς στρατώνες.

Έγιν' η νύχτα πυρκαγιά
η αγάπη ανατριχίλα
και μεις αρπάξαμε φωτιά
σαν τα ξερά τα φύλλα.

Στην πύλη τ' Αδριανού
κοντά στου Μακρυγιάννη
μέσ' τις φωτιές μας ρίξανε
μια νύχτα τ' ΄Αϊ-Γιάννη.

Σαν ήρθε το πρωί
χειμώνας κι είχε κρύο
σαν τα πουλιά σκορπίσαμε
μακριά από το Θησείο




Το μαντολίνο
(δεξί κλικ και νέο παράθυρο)
Μουσική/ Στίχοι: Χατζιδάκις
05 ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ.wm...



Φέρτε μου ένα μαντολίνο,

για να δείτε πώς πονώ
Κι ύστερα θα γίνω κρίνο


κι ύστερα πια θα χαθώ ΄

Τι με νοιάζει κι αν χαθώ,
αφού θα ’χω γίνει κρίνο 2x
Φέρτε μου ένα μαντολίνο 2x

Το παιδί που μ’ αγαπάει


όλο θέλει να ρωτά
τι σημαίνει Κυριακή


Σκέφτομαι γιατί ρωτάει

και φοβάμαι ότι ξεχνά
πως τον είδα Κυριακή

Φέρτε μου ένα μαντολίνο...

Το παιδί που μ’ αγαπάει


όλο θέλει να ρωτά
πού πηγαίνουν τα πουλιά


Μα το δάκρυ μου κυλάει

και καθώς αυτός κοιτά
τον σκεπάζω με φιλιά

Φέρτε μου ένα μαντολίνο...



Τέλειο...

Αντιγράφω από το «άλλο Βήμα» του 2003,

Την Αλεξάνδρα (Κυριακάκη) πάντως έχουμε να την δούμε και να την ακούσουμε «ζωντανά» από τη δεκαετία του '90 όπου και εμφανιζόταν στο «Cafe Παράσταση» με τον ταμπουρά της. Το 1983 κυκλοφόρησε το τελευταίο της άλμπουμ «Η Αλεξάνδρα τραγουδά Χατζιδάκι - Τσιτσάνη». Και από τότε σιωπή, παρ' όλο που για την ίδια «η τέχνη είναι κραυγή».

Η ίδια μιλώντας στο «Βήμα» με αφορμή την εμφάνισή της στις «Φωνές» (21/3) δείχνει ότι κατ' αρχήν δεν τα πάει καλά ούτε με τη νύχτα ούτε με τις συνεντεύξεις και πολύ περισσότερο με τις φωτογραφίες. «Τι τα θέλεις τώρα όλα αυτά», αναρωτιέται. Χωρίς να είναι απόμακρη, απεναντίας μάλιστα, θεωρεί ότι δεν υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος για να μιλήσει. «Τι τον ενδιαφέρει τον κόσμο τι έχω κάνει, γιατί σταμάτησα να εμφανίζομαι σε κέντρα, γιατί έχω σταματήσει να ηχογραφώ άλμπουμ. Καλά είμαι εδώ που βρίσκομαι» σημειώνει. Πιθανόν να μην έχει άδικο. Από την άλλη πλευρά όμως έχει στη δεκατριάχρονη «επίσημη» παρουσία της στη μουσική συνεργασίες με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Γιάννη Παπαϊωάννου. «Λίγα και καλά», σημειώνει η Αλεξάνδρα σε κάποιο σημείο της συζήτησης. Τις ζητάμε να μας περιγράψει τη συνεργασία της με τον Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη. «Δεν μπορώ να τους περιγράφω, εγώ τους τραγουδάω» ανταπαντά. «Μου αρέσει πολύ η μουσική και το τραγούδι αλλά όχι η νύχτα. Δεν είναι φυσιολογικό να κοιμάσαι το πρωί και να ξυπνάς το βράδυ. Δεν το μπορώ αυτό. Εγώ θέλω κάθε πρωί να ξυπνώ και να βλέπω από το παράθυρό μου τη χαραυγή. Αυτό θεωρώ φυσιολογική ζωή. Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ ότι η νύχτα μου έδωσε χρήματα. Μου αρέσει όμως να κάνω στη ζωή μου ό,τι αγαπώ και ό,τι πιστεύω».
Η Αλεξάνδρα άρχισε την πορεία της στον καλλιτεχνικό χώρο ως ηθοποιός στο πλευρό του Μάνου Κατράκη στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο σε ηλικία 15 ετών. Εγκαταλείπει όμως το θέατρο και πέφτει στην αγκαλιά του τραγουδιού «για βιοποριστικούς λόγους», όπως επισημαίνει η ίδια. Το 1973 κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Τα ωραία του Τσιτσάνη». «Μουσική σημαίνει συνεχής έρευνα» τονίζει η Αλεξάνδρα και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει τέλος στη μουσική. Η μουσική είναι η επιστήμη των επιστημών». «Μαμούνι» χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της «έμπλεξα με τον ταμπουρά μέσα από την επαφή μου με τους ρεμπέτες. Και από τότε συνεχίζω να ψάχνω και να ψάχνομαι με το συγκεκριμένο όργανο. Οσο για το τι θα παίξω στις "Φωνές" δεν το ξέρω ακόμη. Θα παίξω όμως ό,τι γουστάρω και αγαπάω». Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 ο Μάνος Χατζιδάκις της είχε ζητήσει να ηχογραφήσει ένα δίσκο όπου θα παίζει η ίδια ταμπουρά και θα τραγουδά. Αρνήθηκε. «Δεν τόλμησα να το κάνω επειδή δεν ήμουν έτοιμη» λέει. «Δεν μπορώ να αντιμετωπίζω ό,τι κάνω ανεύθυνα. Αλλωστε χωρίς ευγένεια και καλλιέργεια δεν υπάρχει ζωή».

2 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Άρα είσαι καλύτερα! Και μην πεις όχι. Όταν κάποιος πονάει αφόρητα δεν μπλογκάρει! ;) Το μαντολίνο το λατρεύω. Ενδιαφέρον το «Μαμούνι»! Καλά τα λέει...

Cle Petridou είπε...

@Γητεύτρα:
Καλή σου μέρα, όμορφη!
Καλύτερα είμαι σήμερα.
Εν ταξει μωρέ, δεν ήμουν του θανατά, μόνο Πόναγα και πονάω.
Το ποστ ήταν και λίγο αυτοσαρκαστικό, έτσι για να τον ξορκήσουμε τον πόνο.

Ευτυχώς που μπορούσα να μπλοκάρω δε λές!

Καλημέρα!