Μα πώς είναι δυνατόν, να αναβαθμίζεις /ανακαινίζεις /αποκαθιστάς / αναπλάθεις τον ιστορικό πυρήνα ενός χωριού, και να μην λάβεις υπόψη σου τον παράγοντα άνθρωπο; Όταν μάλιστα είσαι υπόλογος στην ευρωπαϊκή Επιτροπή που συνεισφέρει στην χρηματοδότηση ;
Το υπεύθυνο Τμήμα για τα διατηρητέα (σπίτια και οικισμοί) της Πολεοδομίας έχει τις εμμονές του, αυτό το γνωρίζουμε και ίσως καλά κάνει. Αναπλάθουμε σου λέει, την πλατεία ενός ορεινού χωριού για να την κατασκευάσουμε όπως ακριβώς ήταν (πολύ) παλιά. Με ντόπια υλικά που να συνάδουν με τον χαρακτήρα της περιοχής κλπ
Το σέβομαι συμφωνώ και επαυξάνω.
Όταν όμως, η χρήση του παλιού υλικού έρχεται σε αντίθεση με την άνετη και ασφαλή διακίνηση αναπήρων, ηλικιωμένων, γονιών με παιδάκια και καροτσάκια (για να σημειώσω τις πιο βασικές κατηγορίες εμποδιζόμενων ατόμων), τότε κυρία Πολεοδομία απαιτείται να αναζητήσεις λύσεις που πρώτα θα εξυπηρετήσουν τον καθημερινό χρήστη και όχι απλά να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία του κάθε επισκέπτη.
Το να χρησιμοποιώ το πέτρωμα της περιοχής για την επίστρωση της πλατείας και των γύρω δρόμων δεν σημαίνει αυτόματα ότι η επεξεργασία του υλικού θα είναι η ίδια με πριν 200 χρόνια.
Η τεχνολογία σήμερα δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστείς με τέτοιο τρόπο το υλικό ώστε να έχει ομαλή επιφάνεια και να τοποθετηθεί με μικρούς αρμούς που να διευκολύνουν και όχι να αποκλείουν τα αναπηρικά τροχοκαθισματα.
Είμαστε στον 21ο αιώνα και τα θέματα απρόσκοπτης και ασφαλούς διακίνησης για όλους, είναι ενταγμένα πια σε όλες τις ευρωπαϊκές καλένδες.
Το υπεύθυνο Τμήμα για τα διατηρητέα (σπίτια και οικισμοί) της Πολεοδομίας έχει τις εμμονές του, αυτό το γνωρίζουμε και ίσως καλά κάνει. Αναπλάθουμε σου λέει, την πλατεία ενός ορεινού χωριού για να την κατασκευάσουμε όπως ακριβώς ήταν (πολύ) παλιά. Με ντόπια υλικά που να συνάδουν με τον χαρακτήρα της περιοχής κλπ
Το σέβομαι συμφωνώ και επαυξάνω.
Όταν όμως, η χρήση του παλιού υλικού έρχεται σε αντίθεση με την άνετη και ασφαλή διακίνηση αναπήρων, ηλικιωμένων, γονιών με παιδάκια και καροτσάκια (για να σημειώσω τις πιο βασικές κατηγορίες εμποδιζόμενων ατόμων), τότε κυρία Πολεοδομία απαιτείται να αναζητήσεις λύσεις που πρώτα θα εξυπηρετήσουν τον καθημερινό χρήστη και όχι απλά να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία του κάθε επισκέπτη.
Το να χρησιμοποιώ το πέτρωμα της περιοχής για την επίστρωση της πλατείας και των γύρω δρόμων δεν σημαίνει αυτόματα ότι η επεξεργασία του υλικού θα είναι η ίδια με πριν 200 χρόνια.
Η τεχνολογία σήμερα δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστείς με τέτοιο τρόπο το υλικό ώστε να έχει ομαλή επιφάνεια και να τοποθετηθεί με μικρούς αρμούς που να διευκολύνουν και όχι να αποκλείουν τα αναπηρικά τροχοκαθισματα.
Είμαστε στον 21ο αιώνα και τα θέματα απρόσκοπτης και ασφαλούς διακίνησης για όλους, είναι ενταγμένα πια σε όλες τις ευρωπαϊκές καλένδες.
Mainstream να ένας όρος που δεν έχει επαρκώς μεταφραστεί στα ελληνικά…
3 σχόλια:
Το σκιτσάκι τα λέει όλα...
Δυστυχώς, παρά τις αποφάσεις, τις εντολές, τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε και τους νόμους , η μετακίνηση των ευπαθών ομάδων που αναφέρεις, μόνο εύκολη και απρόσκοπτη δεν είναι.
είμαστε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ σ' αυτά...
βάζω στόχους, πάραυτα !
Σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκρισή σας έτσι ακριβώς όπως την δείχνετε.
Ξέρετε τι γίνετε ρε παιδιά; Λέμε κάτι γίνεται σε σχέση με πριν 5 χρόνια και εξωραΐζουμε τα πράγματα, να παίρνουν θάρρος οι ανάπηροι ότι εντάξει, καλύτερα είναι τώρα αφού υπάρχουν κάποιες ράμπες σε κεντρικά πεζοδρόμια (που φορές δεν έχουν ανταπόκριση στο απέναντι πεζοδρόμιο) ή γιατί κτίζονται τα νέα κτίρια με διευκολύνσεις (και τι γίνεται με το υφιστάμενο 80% που δεν είναι προσβάσιμα;), μην κοροϊδευόμαστε. είμαστε τόσο πολύ πίσω και συγχρόνως προχωράμε τόσο αργά που αντί μπρος, πίσω βαδίζουμε.
Είναι θέμα νοοτροπίας του λαού μας που βασίζεται κυρίως στην απουσία δυνατότητας συνύπαρξης των αναπήρων με τον υπόλοιπο πληθυσμό για να μάθουν, να κατανοήσουν τις κινήσεις, τις ανάγκες, τις δυσκολίες που έχει ένας τυφλός, ένας χρήστης τροχοκαθίσματος. Να μάθουν κυρίως να τον κοιτάζουν χωρίς να παίρνουν το πιο περίλυπο ύφος τους (η καλύτερη περίπτωση) και χωρίς να κοιτάζουν λες και βλέπουν UFO.
Εδώ πακέτο πάει και η πολιτεία. Αυτοί που βρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων δεν είναι τίποτα διαφορετικό σαν νοοτροπία από τον μέσο Έλληνα, την ίδια άγνοια κουβαλούν και επιπλέον αυτοί συνήθως στερούνται συνείδησης.
Εκείνο που χρειάζεται πλέον είναι δυναμικές κινητοποιήσεις, δράσεις καθαρά ακτιβιστικές, να τους κάνεις ρεζίλι και εντός και εκτός, να καταγγέλλεις την Μαμά Ευρώπη ότι οι ανάπηροι βρίσκονται στη χώρα μας σε απομόνωση. Μόνο με το αυτοκίνητο κυκλοφορούν και ξέρετε το χειρότερο;
Το ‘χουν αποδεχτεί, τουλάχιστον οι πολιοί. Έχουν «βολευτεί με τα επιδόματα, τα αφορολόγητα αυτοκίνητα, την λύπηση του κόσμου την μοίρα τους. Ακόμα και οι παλιοί συνδικαλιστές έχουν τόσο κουραστεί πια να κτυπάνε πόρτες, να παζαρεύουν για το αυτονόητο και να βρίσκουν μπροστά τους σκληρούς διαπραγματευτές του Υπουργείου Οικονομικών…
Όμως υπάρχει σήμερα μια νέα «φουρνιά» παραπληγικών που είναι νέα παιδιά με απαιτήσεις απ την ζωή τους, με όνειρα που θέλουν να τους δοθεί ν δυνατότητα να δουλέψουν να βγουν να διασκεδάσουν στα καφέ στα εστιατόρια, να ζήσουν…
Τώρα με την Ευρώπη υποτίθεται πως τα πράγματα αλλάζουν, όμως αυτό που βλέπω συνέχεια στις κρατικές υπηρεσίες είναι ότι τείνουν να γίνουν ειδικοί στο να ξεγελούν με νομοθεσίες που ψηφίζονται σωρηδόν, χωρίς όμως τους σχετικούς Κανονισμούς που θα ρυθμίσουν αυτές τις Νομοθεσίες και να τις θέσουν σε εφαρμογή. Θα γίνει κάποτε κι αυτό…
Ε, λοιπόν με αυτούς είναι που θυμώνω. Τους αρμόδιους μηχανικούς αρχιτέκτονες δημόσιους υπάλληλους γιατί έρχεσαι εσύ να τους βάλεις να δουλέψουν το μυαλό τους λίγο παραπάνω, να τους αλλάξεις τις προδιαγραφές για τα πεζοδρόμια, στα κτίρια στον τρόπο που σκέφτονται, αν σκέφτονται!
Δημοσίευση σχολίου