Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Για την Χ.


Καμιά φορά η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, πιο πολύ τουλάχιστον απ’ όσο μπορείς να την μετρήσεις, που σε αναγκάζει να στηθείς στα πόδια σου… κι ας σου τα έχει πάρει.
Σχόλιο μου προς τον Σπύρο Σεραφείμ για το ποστ του, που μου έδωσε ώθηση για τα παρακάτω,,,



Η Χ. σε χαιρετά και μου ζητά να σου αφιερώσω ένα ποστ για να μάθεις τα νέα της. Για να ξέρεις λέει, τι θα συναντήσεις όταν κάποτε την ξαναδείς. Σ αγαπάει κι αυτή πάρα πολύ, δεν χάνει ευκαιρία να το εκφράσει, να το πει. Νομίζω το ’χει ανάγκη, ίσως όσο κι εγώ.



Από τότε που μοιράσαμε τις αποστάσεις, η ζωή έγινε κατά τι πιο δύσκολη, για όλους, το Ξέρω. Αλλάξαμε παραστάσεις, ονόματα, διευθύνσεις κι αριθμούς. Αλλάξαμε Ζωή…



Για την Χ. όμως τα πράγματα ζόρισαν ακόμη πιο πολύ, μιας και το πρόβλημα με την σκλήρυνση της άρχισε να βγάζει νύχια και δόντια διεκδικώντας το μερίδιό του.

Πόσο παράξενο και απάνθρωπο τελικά να τρώγεσαι με το κορμί σου το ίδιο. Να ξεκινάς την μέρα σου με κάτι λιγότερο, έτσι ξαφνικά. Δεν την άκουσα μια στιγμή να κλάψει, και ξέρεις πόσες ώρες περνάμε μαζί. Δεν λέω να βουρκώσει, εδώ για μια ακίδα στο δάκτυλο βουρκώνουμε, όχι να κλάψει με… απελπισία με στεναγμό για όσα χάθηκαν, όσα χάνονται με τον καιρό από μπροστά της.

Μια μέρα γυρνάει και με ρωτάει:
- Γιατί ρε συ, την λένε «σκλήρυνση κατά πλάκας»; Τι αποκρουστικό όνομα… Χάθηκε να την πουν με κάτι πιο σύγχρονο; Κάτι πιο ανώδυνο... Αυτό το αρχαιοπρεπές με την πρόθεση, κατά διαόλου σε πάει. Μόνο που το ακούς τα βάφεις μαύρα… Άκου Σκλήρυνση κατά πλάκας!
- Είναι που ’χεις ΕΣΥ πλάκα, της απαντώ σοβαρά.


Αυτό ήταν ξελιγωθήκαμε στο γέλιο. όλο το απόγευμα γελούσαμε φτιάχνοντας ονόματα της πλάκας, σλόγκαν, ιστοριούλες…

Της λείπεις, της λείπει το χιούμορ σου, η φυσικότητα με την οποία την έπαιρνες μπράτσο και βαδίζατε αυτοκρατορικά, με τον κόσμο γύρω να σας κοιτάει περίεργα. Ώρες ώρες «ζήλευα» αυτή την συνομωσία που είχατε μεταξύ σας. Ζήλευα και σας χαιρόμουν. Σας αγαπάω τόσο και τους δυο. Μακάρι να μπορούσα να της προσφέρω αυτά που μόνο εσύ μπορούσες. Τις ιστοριούλες σου, τις ανατροπές και τις ελπίδες σου.

Χειροτερεύει πιο γοργά πια. Νιώθω ότι σε χρειάζεται αλλά αποφεύγει να το λέει για να μην με πληγώνει. Όμως το νιώθω.
Την βοήθησα να φτιάξει το σπίτι της με τρόπο που να την ευκολύνει ώστε να μην έχει σκαλιά ν ανέβοκατεβαίνει. Ψηλώσαμε την αυλή και φτιάξαμε ένα πολύ όμορφο πασιο. Έτσι σταθμεύει το αυτοκίνητο της στο ύψος της βεράντας και μπαίνει κατ’ ευθείαν στο σπίτι της, το οποίο βέβαια, δεν είναι ανάγκη να σου πω πως το κάναμε λίγο κέντρο διερχομένων. Όλοι από κει περνάνε. Η μάνα της μας την σπάει λίγο με τη συμπεριφορά της, θυμάσαι. Ε! ναι. Δεν λέει να το συνειδητοποιήσει ότι η Χ. έχει σκλήρυνση. Φταίει λέει, ο «άσωτος βίος» και η κραιπάλη. Πού να ’ξερε ότι αυτά είναι που την κρατούν, την κάνουν να νιώθει χορτάτη. Έζησε και ζει με μια ορμή, πολύ περισσότερο απ’ ότι οι καθώς πρέπει κόρες της… σειράς της. ΧΑ ΧΑ! Τώρα την φαντάζομαι να διαβάζει αυτά που γράφω γι’ αυτήν και να πεθαίνει στο γέλιο.



Εργάζεται πάντα με το κομπιούτερ σχεδιάζει, γράφει , σερφάρει στο Internet και έχει μια ενεργό δράση στο αναπηρικό κίνημα.
Της πρότεινα να φτιάξει ένα Blog και να γράφει τις σκέψεις της τις εμπειρίες της, έχει τόσα πολλά να δώσει σε άλλους που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα και όχι μόνο. Θυμάσαι πόσο ζωντανή γραφή έχει;
Δεν την ενδιαφέρει προς το παρόν. «Μετά, μου λέει, έχουμε καιρό» Όταν μου λέει για τον καιρό που… (δεν) έχει, που περνά εις βάρος της, νιώθω να πνίγομαι. Σκέφτομαι το τραγούδι των Πυξ Λαξ που τοσο συγκλονιστικά είπε η Σωτηρία Λεονάρδου «Δεν έχω χρόνο μάτια μου»…

Ποιο τραγούδι νομίζεις ότι διάλεξε για το ποστ της; Ε ναι είμαι σίγουρη πως το βρήκες. Το αγαπημένο σας «Εγώ κι εσύ» Αρλέτα – Λάκης Παπαδόπουλος; Εγώ κι εσύ θα ’μαστε πάντα οι καλύτεροι εχθροί…
Πάω πάσο για την αφιέρωση!



09 Εγω κι εσυ.wma


Κάνε δεξί κλικ στον τίτλο πιο πάνω και άνοιξε σε νέο παράθυρο για να μην χαθούμε
Εγώ κι Εσύ
στιχοι μουσική Αρλέτα


Δεν έκανα παρέα αυτούς που πρέπει
Κι αγάπησα ανθρώπους
που δεν γνώριζε κανείς
Στην ίδια γειτονιά τριάντα χρόνια
Στο κέντρο μιας Αθήνας τραγικής
Και μαγικής

Οι φίλοι σου γελάν με το ρυθμό σου
Σου λεν πως είν’ αργός, πολύ αργός
Πως έτσι σπαταλάς τον καιρό σου
Μα πάντα έτσι ήσουν
Ευτυχώς δυστυχώς

Εγώ κι εσύ, εγώ κι εσύ
Θα ‘μαστε πάντα οι καλύτεροι εχθροί
Εγώ θα ‘μια του μύθου η χελώνα
Κι εσύ μωρό μου θα ‘σαι ο λαγός
Ο λαγός

Τρέχα εσύ κι εγώ σε καμαρώνω
Κι όταν φτάσεις στο τέρμα θα ‘μια εκεί
Να πίνω τα ρυζάκια μου στον ήλιο
Κράτα ψηλά, μπορεί και να ‘μαι και ταπί

Εγώ κι εσύ, εγώ κι εσύ
Θα ‘μαστε πάντα οι καλύτεροι εχθροί
Εγώ κι εσύ

Εγώ θα ‘μαι του μύθου η χελώνα
Κι εσύ μωρό μου θα ‘σαι ο λαγός
Ο λαγός

Εγώ κι εσύ, εγώ κι εσύ
Θα ‘μαστε πάντα οι καλύτεροι εχθροί
Εγώ κι εσύ


Μου ζήτησε ακόμη για το τέλος να βάλω για σένα ένα στιχάκι της για την πόλη που αγάπησες μα δεν υιοθέτησες...

Λευκωσία
(Το μελοποίησε ο Μάριος σε αργό τσιφτετέλι!)


Αμανές μέσα στη νύχτα
που ο άνεμος φυσά
Από απέναντι τον στέλνει
προσευχή για να ξυπνά

Σε ανήσυχο τοπίο
το παράπονο γυρνά
Και το σύνοικο στοιχείο
δεν κοιμάται αγρυπνά

Στο λαβύρινθο της μνήμης
μόνο μίσος και σπαθιά
Και βουνό σημαδεμένο
από απέναντι κοιτά

μην ξεχνάς ή ξέχασέ με
ειν’ το δίλημμα πικρό
που η νύχτα προστατεύει,
κουβαλάει στον καιρό

μα η θάλασσα τριγύρω
τσίλιες κάνει σε σκοπιά
και βορρά και νότο βρέχει
όλα άγρια τα κτυπά

9.8.05

Περισσότερα για την Σ.Κ.Π. ΕΔΩ

Σευχαριστώ για το μήνυμά σου ότι διαβάζεις το Blog μου και σου αρέσει. Με γιατρεύει, όπως με γιάτρεψε και το Blogaki αυτό...

12 σχόλια:

αμμος είπε...

Αγαπητή Γιατηναρλέτα, ήρθε η ώρα να γνωριστούμε καλύτερα. Πέρνα μια βόλτα από το μπλογκ μου…

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

Τρέχα εσύ κι εγώ σε καμαρώνω...

Cle Petridou είπε...

@Αμμόχωστος: Θα την κάνω την αμαρτία για σένα. Γιατί αμαρτία;
1ον Έχω αρνηθεί να συμμετάσχω σε παρόμοιο "παιχνίδι" παλιά
9κυρίως γιατί ήμουν στις αρχές που με ανακαλύψατε και σας ανακλαλυψα και λίγο... τρομαγμένη.
Τώρα όπως σου μήνυσα νιώθω πιο χαλαρή.
2ον Πιστεύω πως μέσα από τα ποστ μας, ο καθένας ανοίγει την ψυχή του διάπλατα,άρα πόσο περισσότερο μπορείς να γνωρίσεις κάποιον; Τύφλα να χουν τα καλύτερα μου βιβλία και ηοι αγαπημένες μου ταινίες...
3ον Σε συμπαθώ πάρα πολύ για να σου χαλάσω την εικόνα που σχημάτισες για μένα (χα χα)
Γι αυτό εγώ η αμαρτωλή
ξαναρωτώ:Πού και πότε θές τις απαντήσεις; Θα κάνουμε ειδικό ποστ με τις απαντήσεις;

Cle Petridou είπε...

@Αγαπητέ κύριε Σεραφείμ (ωραίο ακούγετε σαν αγγελάκια ένα πράμα). Θέλω πραγματικά να σ ευχαριστήσω γιατί ουσιαστικά εσύ μου ενέπευσες (sic)αλυσιδωτά αυτό το ποστ με την δική σου ξεχωριστή περιπέτεια.

...Κρατα ψιλά μπορεί και να 'μαι και ταπί
ταπί
καλησπέρα

αμμος είπε...

Αγαπητή ΓιατηνΑρλέτα, έχεις απόλυτο δίκιο για το ξετύλιγμα της ψυχής μας μέσα από το μπλογκ. Το "ερωτηματολόγιο του Προυστ" δεν έχει καμία σχέση με αυτό, αλλά με μια ατακαδόρικη αυτοπαρουσίαση. Δεν είναι η άλλη, αλλά η αποδώ μεριά του καθρέφτη, αν θες. Για αυτό όμως έχει και ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Σε ευχαριστώ πολύ, όσο για τα συναισθήματα συμπάθειας, είναι παραπάνω από αμοιβαία.

μαριάννα είπε...

Ξέρεις, με κάνεις και νιώθω μια απέραντη χαρά, όσο πιο πολύ σε γνωρίζω. Για το σημερινό σου ποστ, θα μπορούσα να έχω γράψει ακριβώς το ίδιο, με τίτλο "Για την Κ."
Έχω ζήσει μια ίδια ιστορία... ολόιδια όμως. Και αυτό που έγραψες είναι υπέροχο. Όσο υπέροχη είσαι κι εσύ. Κι εγώ σε καμαρώνω... ;)

A.F.Marx είπε...

Δυνατό κείμενο, αλλά...εγώ μπερδεύτηκα.
Φταίει που γενικά με τις αρρώστιες δεν είμαι καθόλου ψύχραιμος...
Ποιος είναι άρρωστος;
Ποια είναι η Χ;

Cle Petridou είπε...

Η Χ. είναι η καλύτερη μου φίλη που ζει με την σκλήρυνση κατά πλάκας για 20 χρόνια τώρα, αλλα δεν το έχει βάλει ποτέ κάτω.
Είδες ΑΦΜ όταν φοβάσαι τις αρρώστιες πως μπερδεύεσαι?

@Γητευτρια φιλάκια γλυκά

A.F.Marx είπε...

Δεν τις φοβάμαι για μένα...

Cle Petridou είπε...

@ ΑΦΜ Συγνώμη, δεν το είπα με διάθεση κακή ή αρνητική. Να σε πειράξω λίγο θέλησα... ατυχώς
πΚαλημέρα

μαριάννα είπε...

A.F.Marx said...
Δεν τις φοβάμαι για μένα...

@ Μαρξ, σου 'χω πει πόσο σ' αγαπάω;

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο, το μόνο βέβαια που συγκράτησα είναι η ερώτηση "γιατί να λέγεται σκλήρυνση κατά πλάκας-γιατί τόσο αρχαιοπρεπές όνομα";
Ούτε και μένα μου αρέσει...
Άκου εκεί όνομα...
Ακόμα θυμάμαι την ημέρα όπου η γιατρός μου μου έκανε αυτήν την ανακοίνωση, μόνο από το όνομα ανατρίχιασα, νόμιζα ότι θα πεθάνω...