Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

ΠΑΡΑΠΟΝΟ - Αρλέτα 10+1 νύχτες

Δε θέλω κουβέντα. Δούλεψα πολύ σήμερα, σκυλίσια, παλικαρίσια, καθάρισα! Ξεχάστηκα…
Δεν έχω τίποτα σημαντικό να γράψω μόνο… να, η απουσία φίλων βαραίνει λίγο σαν βράχος ασήκωτος που σου κατσε στο στομάχι.




Δεν έχει ποστ για σήμερα γιατί
ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ στα comments


Παράπονο
(δεξί κλικ και νέο παράθυρο για ακρόαση)


Τι θέλεις απ τα νιάτα μου
που είναι πικραμένα
δεν ξέρεις τι θα πει καημός
τι θέλεις από μένα

Εγώ περπάτησα γυμνός
εγώ βαδίζω μόνος
μου ’γινε ρούχο ο σπαραγμός
και σπίτι μου ο πόνος

Δεν ξέρεις τι είναι παγωνιά
καρδιά που κλαίει τη νύχτα
όσα τραγούδια σου ’γραψα
στην κρύα νύχτα ρίχ’ τα

Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη από την Πολιτεία σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, που πρωτοτραγούδισε ο Καζαντζίδης, σαν λυγμός που βγαίνει σαν φωτιά απ τα σωθικά


Εδώ η Αρλέτα του δίνει μια διαφορετική, φοβερή ερμηνεία, πιο εσωτερική, σαν λυγμός αλλά βουβός... με μια κιθάρα και μόνο.

Είναι τρελό και σχιζοφρενικό. Πως δένεσαι μέσα από μια οθόνη που το μόνο που σου δείχνει είναι ιερογλυφικά που ο καθένας τα γράφει και τα εννοεί όπως θέλει και ο καθένας τα διαβάζει και τα νιώθει όπως του γουστάρει…
Φοβερή η εποχή μας. Φοβερή και η δίνη που μας σέρνει και μας παρασέρνει και μας παραδέρνει. Πότε στα άγρια κύματα μιας λέξης, άτοπα ή άστοχα, ή και εύστοχα (τι το ψάχνω) ειπωμένης και πότε μας ξεβγάζει σε έρημη ακρογιαλιά μ’ ένα τραγούδι αγκαλιά.


Καλά ντε, μην πιάνεστε, έτσι για το κλίμα του τραγουδιού τα έγραψα.

Λέμε τώρα...

18 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

πού είναι το ποστ με τα "καπνισμένα τραγούδια" που μου έταξες; οέο?

quartier libre είπε...

γιατί ξεχάσαμε τις αλήθειες των παλιών :
"για να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι ο άλλος,
πρέπει να δεις αν σε κοιτάζει στα μάτια
και πως σφίγγει το χέρι"
.................................

η οθόνη,
όπου ο καθείς, ό, τι θέλει σου λέει,όπως θέλει στα λέει, όπως θέλει στα εννοεί, κι άντε η ψυχή σου να βρει τις αλήθειες...
πήραμε τη ζωή μας λάθος;
ν' αλλάξουμε ζωή;
οριακά κινούμαστε...

με βρήκες σε μέρα,
που συνυπογράφω το post σου, όχι για τις ανάγκες του τραγουδιού...

Cle Petridou είπε...

@ Σπύρο, Εγώ φταίω καλέ μου αν έχεις ανάψει τοοοοσα τσιγάρα στα γραφτά σου; Χειρότερος κι από μένα είσαι. Drum στριφτό ε; Εγώ Old Holborn κίτρινο, ελαφρύ με λεπτά φίλτρα 6 χιλ. 2 για να είναι υγιεινό!..
Μαζεύω το υλικό μου. Και συ σαν τον Α.Φ.Μαρξ είσαι. Πω πω!.
Είναι να μην τάξεις σε παιδί κουλούρι
Θα το έχει…
Ας το να ψηθεί και σου στέλνω σήμα

Cle Petridou είπε...

@Quartier, Γιατί εγώ την βρίσκω τόσο πολύ πραγματική αυτή την Blogo-ΖΩΉ;
Και φίλους να χεις και γεμάτη ζωή, θέλεις να ξεκλέβεις λεπτά, τέταρτα, ώρες ολόκληρες για ζήσεις την άλλη σου πραγματικότητα, σε άλλη διάσταση.
Σχιζοφρένεια σκέτη…
Θύμισε μου να ανεβάσω για αύριο την «Σχιζοφρένεια» σε παρακαλώ…

Μαριλένα είπε...

Θα σου θυμίσω εγώ στης σχιζοφρένειας τον καιρό, είναι από τ'αγαπημένα μου τραγούδια.

Σήμερα έγραφα για το Ανατολικά της Εδέμ, κοιτα να δεις, πριν δεκατέσσερα χρόνια το τραγουδούσε η μεγάλη μου κόρη και τώρα το χει μάθει στη μικρή, την επτάχρονη..

Περνουν τα χρόνια, καλά είναι όμως, δεν έχω παράπονο.:)

habilis είπε...

Περαστικοs ειμαι νυχτιατικα .Ρε πουστη μου καπου σε ειχα παρεξηγησει [ οχι για την φωναρα σου] .Πρην μπω στο blog σου πιστευα αλλα και αλλα για σενα .Να εισαι καλλα ..

Cle Petridou είπε...

ΤΙ εννοείς αγαπητές habilis;
Ποια... φωνάρα και τι άλλα πίστευες; Μ ενδιαφέρει πραγματικά να μου το πεις.

quartier libre είπε...

καληνύχτα

quartier libre είπε...

τι θα πει "άγριες ώρες;"
τι συμβαίνει;
όλοι εδώ είμαστε.

Σπύρος είπε...

Και όμως...Αν δεν υπήρχε αυτή η επικοινωνία, πως θα συναντιώμασταν? Έστω και έτσι, ταξιδεύοντας μέσα από τις λέξεις, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία μας (αλήθεια πόσο περίεργο είναι να είμαστε τόσο αληθινοί μέσα στους ίσκιους μας) κάνουμε αυτό που είπε ο Άλμπυ στο Zoo Story: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ. Μπορεί η εποχή να φαντάζει τρομακτική, μπορεί το διαδίκτιο ή το blog να είναι κάτι καινούργιο που μας μαγεύει και μας φοβίζει ταυτόχρονα, όμως κάπου εκεί στην άκρη μιας άλλης γραμμής δεν είναι μόνο ένας νοητός χρήστης. Είναι μια ψυχή που ακούει αυτό που έχεις πει, που διαβάζει αυτό που έχεις γράψει και που τέλος-τέλος αισθάνεται αυτό που αναβλύζει από τις λέξεις σου! Και αν αυτό δεν είναι επικοινωνία - η ομορφότερη και καθαρότερη όλων- τότε απλά εγώ δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα! Συγχωρέστε με, αλλά δεν ξέρω και πολλά....

quartier libre είπε...

σπύρο,
δύσκολα βάζεις...
αυτό που λες, είναι η καλή πλευρά.
ποιός δε θέλει την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ;

υπάρχει όμως πάντα η περίπτωση, να πέσεις πάνω σε κάποιον που κοροϊδεύει...
δεν υπάρχει;
θα μου πεις, "ας πρόσεχες"...
και δε θα χες και άδικο, να το πεις...

να έχετε καλή μέρα

Μαριλένα είπε...

quartier libre, και τι σε νοιάζει αν κάποιος κοροιδεύει? Μήπως στη ζωή μας λίγοι είναι αυτοί που το προσπαθούν (και μερικοί το καταφέρνουν μια χαρά!).
Επαψα να ασχολούμαι γιατί, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα, αλλά δικό τους.
Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω να κάνω και το πως πράττει ο άλλος, είναι δική του δουλειά.
Γνώμη μου είναι να μη "προσέχεις" καθόλου.
Σιγά μη κάνεις το χατήρι του κάθε "συναισθηματικά αναλφάβητου" να θωρακίσεις την καρδιά σου..

Cle Petridou είπε...

Μ αρέσει το θέμα που ανοίξαμε.

Παιδιά εγώ πιστεύω στην δύναμη της διαίσθησης που είναι αναμφίβολα ιδιαίτερα οξυμμένη σε τέτοιες καταστάσεις, κάτι σαν τον τυφλό που έχει όλες τις άλλες αισθήσεις σε εγρήγορση, γιατί εδώ είσαι πιο ευάλωτοςς.
Με την διαίσθησή μου σε επιφυλακή νιώθω προστατευμένη και ανοικτή. Δεν έχει να κάνει με την ανωνυμία γιατί, τουλάχιστον εγώ δεν την τήρησα και χέστηκα στην τελική.

Το άλλο, κι εδώ βγαίνει το ανατολίτικό μου, έχω παρατηρήσει στη ζωή μου πως άμα κάτι είναι να γίνει θα γίνει, όσο και να το ζορίζουμε ή εμποδίζουμε.
Όμως, υπάρχει και η ύστατη βαλβίδα ασφαλείας, που είναι η ασυνέπεια που θα παρουσιάσει, αργά ή γρήγορα αυτός που σκοπούς έχει πονηρούς. Δεν γίνεται, κάπου θα την πατήσει και θα αποκαλυφτεί.

Κι είναι και το άλλο, πόσο και τι επενδύεις και τι κενά καλύπτεις και ξέετε εσείς κανέναν που να μην έχει κενά; δείξτε τον μου να γελάσω.

και το τέταρτο βέβαια, όπως εύστοχα λέει η φίλη Quartier,της λογικής πράμα, είναι το…”Ας πρόσεχες” που το συνηθίζω να το λέω στον εαυτό μου.

Χωρίς αστεία όμως, νιώθω πως όσους γνώρισα εδώ, εντάξει δεν είναι πάρα πολλοί και δεν μ ενδιαφέρει να γνωρίσω πολλούς γιατί το πράμα πλατειάζει μετά και αποκτά κοινωνικές διαστάσεις που δεν μου πάνε, όμως πιστεύω πως έχω βρει ευαίσθητους ανθρώπους «πληγωμένους» σαν και μένα σαν όλους μας, όχι γιατί σώνει και καλά κάποιος σου έκανε εσκεμμένα κακό, αλλά η ζωή στα φέρνει έτσι που να σε αναγκάσει να κάτσεις κάτω και να ψάξεις τις αλήθειες σου. Και οι περισσότεροι αυτό κάνουμε, ψάχνουμε την ααλήθεια μας, ψαχνόμαστε και καθαρίζουμε την ψυχή μας. Ξέρετε καμιά καλύτερη μορφή ψυχανάλυσης απ το να καταγράφεις τις σκέψεις σου, αυτό που σε ζορίζει, «δημόσια»;

Η γραφή, αν και δεν είμαι δυνατή σ αυτό ούτε λογοτεχνικά κείμενα γράφω, ούτε είμαι γνώστης της γλώσσας, είναι όμως μια ανάγκη μου και γράφω όπως ακριβώς θα μιλούσα. Και μιλώ όταν ο άλλος μου το «επιτρέψει» ή μου το εμπνεύσει. Θα ήθελα ας πούμε να μπορώ να μιλώ ανεξάρτητα από την αντιμετώπιση του άλλου... Ίσως λοιπόν, αυτή μου η «καταπιεσμένη» ανάγκη, που ουσιαστικά, είναι ανάγκη για επικοινωνία, βγαίνει σιγά σιγά εδώ σ αυτό το μπολγκ. Αν δω τα κείμενα μου από την αρχή της «σταδιοδρομίας» ως blogger διαπιστώνω μια λύτρωση από εμμονές και εξαρτήσεις του παρελθόντος και ένα άνοιγμα, ένα παράθυρο στον κόσμο.

Έχει τη σχιζοφρένεια του βέβαια το πράμα, γιατί… απευθύνεσαι σε… «σκιές» που, το πιο πιθανό είναι πως δεν θα γνωρίσεις ποτέ, ή καλύτερα δεν θα δεις ποτέ γιατί ούτως ή άλλως πια, τους γνώρισες, τους συνάντησες τους ξέρεις και τους αγαπάς. Και το συναίσθημα είναι αυτό που πάνω απ’ όλα μας οδηγεί εμάς τους bloggers. Ναι, ας το δεχτώ, είμαστε οι «ρομαντικοί» του 21ου αιώνα, οι συναισθηματικού τύποι που ψοφάν για επικοινωνία, έκφραση, δημιουργία. Το τρίπτυχο της ζωής. Τα μεγάλα παιδιά που θέλουν να γράψουν κάτι που σκέφτονται και θέλουν να το στολίσουν να το χαρισουν να γοητέψουν να γίνουν αποδεκτοί.
Ανθρώπινο...
Και διερωτώμαι τώρα, η γυναίκα, πόσο πιο αληθινή μπορεί να είναι η «πραγματική» ζωή;
Περνώ 7 ώρες την ημέρα στη δουλειά και επί της ουσίας επαφή, καμιά.
Οι φίλοι μου ξέρουν πάνω κάτω πως είμαι βαρεμένη με τα μπλογκ αλλά δν ξέρουν ακριβώς τι και πώς. Μόνο η κολλητή μου με την οποία έχουμε φάει αλάτι και ψωμί μαζί.

Εσείς, οι φίλοι αυτής της διάστασης ξέρετε σαφώς περισσότερα για μένα από άλλους κοντινούς μου ανθρώπους.
Ναι είναι το… "αλλού" μου που προστατεύω με νύχια και με δόντια και δίνομαι και ονειρεύομαι.

Και ερχόμαστε τώρα στον… κίνδυνο που ενέχει η οξεία Blogίαση. Γιατί, εκτός από ίαση μπορεί να είναι καιεξίσου επικίνδυνη. Μπορεί σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβεις ή και να το καταλάβεις το αφήνεις να συνεχίζει έτσι και να αποκτά διαστάσεις πραγματικές μέσα σου. Ο κόσμος αυτός να σου γίνει πιο αναγκαίος και ουσιαστικός και να ζεις την καθημερινή σου ζωή για να μπορείς να συντηρείς το όνειρό σου
Ζήτω που καήκαμε.
Μα κι έτσι να ναι, τότε έτσι είναι. Αυτό έχεις ανάγκη, αυτό σε γεμίζει, εκεί «επενδύεις» (τι απαίσια λέξη, ας πούμε κάποια καλύτερη), εκεί ελπίζεις.
Πόσο συγκρούεται η μια ζωή με την άλλη είναι ένα μεγάλο θέμα.
Πόσο «κλέβεις» απ την μια για να δώσεις στην άλλη, πόσο αληθινός είσαι, όχι στους υπόλοιπους συνμπλόγκερ, αυτό για μένα είναι δεδομένο, αλλά στις σχέσεις σου της καθημερινής ζωής…

Μαριλένα είπε...

"..αλλά η ζωή στα φέρνει έτσι που να σε αναγκάσει να κάτσεις κάτω και να ψάξεις τις αλήθειες σου."
Αυτό για μένα, είναι όλο το νόημα. Κι η δική μου αλήθεια, είναι πως τώρα πια, διόλου δε με νοιάζει αν την πατήσω κι αν ο άλλος έχει πονηρούς σκοπούς που δεν αναγνώρισα έγκαιρα.
Μήπως στην πραγματική μου ζωή, τους αναγνωρίζω?
Μπαααα, με τίποτα.
Ετσι, όπως είμαι στη μια μου ζωή, είμαι και στην άλλη.

Ολοι αυτοί, που για διάφορους λόγους, διπροσωπεύονται (δική μου η λέξη χαχχ) έχουν πολλή ενέργεια και χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης.
Καλό είναι να μην είσαι κοντά τους, εκτός κι αν είσαι πολυ νέος κι έχεις αντοχές.

Ειδάλλως, μακριά. Ομως, πολύ τους παει να έχεις παραπάνω άμυνες, για χάρη τους!

quartier libre είπε...

Τέσσερα χρόνια συμμετέχω κι ασχολούμαι.
Δεν είν’ και λίγα…
Παράλληλα, δουλεύω, πολλές ώρες, δουλειά με άγχος και τρέξιμο.
Δεν είν’ ότι δεν έχω τι άλλο να κάνω… Παιδιά και υποχρεώσεις… Κι είχα πάντα ενδιαφέροντα.
Μ' αρέσει όμως αυτό.

Μέσα απ’ αυτές τις ιστορίες με τα γραψίματα, έκανα ΦΙΛΟΥΣ.
Στ’ αλήθεια.
Με κάποιους, επειδή εδώ ξεγυμνώνεις ψυχή και γνωρίζεις τα μέσα, είδαμε ότι ταιριάξαμε, και κάνουμε πιά κι έξω, παρέα. Ξέρουμε ο ένας τη ζωή του άλλου. Βοηθάει ο ένας τον άλλο.
Είναι ένας εσωτερικός, θα τον έλεγα blog κώδικας αλληλεγγύης, όπου περνάς κατ’ ευθείαν σε πράγματα, σκέψεις κ.τ.λ., που με συμβατικό τρόπο θα έκανες πολύ καιρό να τα εμπιστευθείς σε κάποιον.

Δεν σας κρύβω, ότι έχω υποστεί κριτική γι αυτά...
Πριν ένα περίπου χρόνο, σε σχετικό βήμα δημόσιου διάλογου (δεν είχα ακόμα το blog), όταν έγραψα κάτι προσωπικό, άκουσα τα σχολιανά μου.
«Και τι ψυχικό στριπ-τηζ είν’ αυτό; Και ποιόν νοιάζουν αυτά; Και τι τα γράφει;», και άλλα σχόλια…
Άμαθη απ’ αυτά,
-έχω μάθει να κοιτάζω τους ανθρώπους στο πρόσωπο-, αξιοπρεπής, κοινωνική, ντόμπρα, κόντεψα ν’ αρρωστήσω τότε από στενοχώρια...
Μέχρι που αποφάσισα να μην ασχολούμαι με τα λαμόγια και τις κρίσεις τους.
Παρατήρησα το χώρο, έφτιαξα στην αρχή το blog σαν κάτι ιδιωτικό, που σιγά σιγά το άνοιξα λίγο, και voilà.
Και πάλι, αποφεύγω τα πολλά ανοίγματα και το διαρκές αλισβερίσι με εντελώς «ξένους» συνομιλητές.

Κι εγώ, Arleta mio, πιστεύω στη διαίσθηση, να όμως, που δεν είναι τόσο αξιόπιστη, όσο τη θαρρούμε…
Μ’ αυτή την ενασχόληση, έχω κάνει λάθη… βασικά λάθη.
Φορές πίστεψα, σε ό, τι ΗΘΕΛΑ εγώ να πιστέψω…
να όμως, που η πραγματικότητα μπορεί να είναι άλλη…
Έχει κινδύνους το blogging.
Μπορεί να μιλάς με κάποιον που θεωρείς πως τον ξέρεις, και η αλήθεια να ναι μίλια μακριά!
Τι κίνδυνο εμπεριέχει αυτό;
Το ότι εσύ ΕΠΕΝΔΥΕΙΣ.
Αυτό μπορεί να είναι εξαιρετικά σοβαρό.
Μπορεί να επενδύσεις αισθήματα, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ή, που ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως γνωρίζεις. Μην το θεωρήσετε αδύνατο. Ανθρώπινο είναι.
Ποιος ελέγχει τον άλλο, γι αυτά που λέει; Γι αυτά που ισχυρίζεται; Ποιος λέει ότι ο άλλος γνήσια κλαίει, γνήσια γελάει, γνήσια μιλάει στοργικά, ότι μιλάει πραγματικά σε σένα κι ότι είναι αυτό που δηλώνει;
Κι αν ο άλλος ΠΑΙΖΕΙ; !
Παιχνίδι ολέθριο.

Να μην ξεχνάμε,
«Υπάρχουν κι άνθρωποι, που γίνονται κομμάτια…»
Όχι κομμάτια… για την ακρίβεια, χώμα…

Θα μου πεις, στην τελική, τι τους νοιάζει, τους «παίκτες»;
Εσύ, «ας πρόσεχες»!

quartier libre είπε...

i n c r o y a b l e.

A.F.Marx είπε...

Καλημέρα...
Πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα σας, αλλά εγώ θέλω να πω κάτι επί του άσματος. Με την ερμηνεία της Αρλέτας, λες και είναι άλλο τραγούδι. Δεν θα πω καλύτερο ή χειρότερο... Απλά λέω "άλλο" τραγούδι.
Μ' αρέσει πολύ και η ερμηνεία του Καζαντζίδη στα τραγούδια του Μίκη

Cle Petridou είπε...

Εντάξει Μαρξουλίνο, δικαούσαι...
Ε, τι θα συμφωνούμε πάντα;

Ναι σαν να είναι άλλο τραγούδι, μα αυτό είναι και το μεγαλείο ενός ερμηνευτή, να αποδίδει τα τραγούδια με τη δική του οπτική κι αισθητική.
Αν μας αρέσει ή όχι είναι προσωπικό θέμα πια.