Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Αρλέτα: Romancero gitano

Ήρθες ένα πρωί, η φωνή σου είχε μια βαθιά συγκίνηση και μου έδειξες θριαμβευτικά ένα CD, Romancero Gitano. Τα αφήσαμε όλα και τρέξαμε στο στέρεο. Κι ακούγαμε σαν υπνωτισμένοι. Το βυνίλιο έχει άλλη χάρη μου ‘πες αλλά το CD μπορείς να το ακούσεις και να το ξανακούσεις όσες φορές θές χωρίς ζημιά.

Του άνεμου και της Παινεμένης

Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι
Χορεύει κι έρχεται με χάρη Έρχεται μες τις ερημιές
Από το φως ασημωμένη Μικρή τσιγγάνα η Παινεμένη

Ως τη θωρεί πετιέται απάνω
Ο Άνεμος ο ακοίμηστος
Φουνέντες άντρας πονηρός
Κοιτάει τη μικρή κοιτάει
κι όλο γλυκά της τραγουδάει

Μικρούλα μου άσε να σηκώσω
Το φουστανάκι σου να ιδώ
Άσε με λίγο να σ αγγίξω
Και της κοιλίτσας σου ν ανοίξω
Το ρόδο το γαλαζωπό

Πετάει το ντέφι τρομαγμένη
Και τρέχει τρέχει παινεμένη
Ξοπίσω της ακολουθεί
Άνεμος άντρας που κρατεί
Μια σπάθα, σπάθα αστραφτερή…

Τα ακούγαμε και το ξανακούγαμε και δε χορταίναμε τη φωνή της, την ερμηνεία της, λες και ήμασταν παρόντες στον παρ’ ολίγο βιασμό της Παινεμένης. Εικόνα δεν είχε όμως η ερμηνεία της Αρλέτας σε έκανε σαν ανήμπορος να νιώθεις την αγωνία της μικρής τσιγγάνας. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στο ελληνικό τραγούδι, είπες. Συμφώνησα. Παντέρμη τι ζητάς εδώ; Νιώθω να με ρωτά τώρα η Αρλέτα που μονάχη μου ακούω την καρδιά μου να χτυπά με την ίδια προσδοκία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: