Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Θυμώνω έυκολα, θυμώνω"

Άρχισα να χάνω κάθε ελπίδα ότι θα με βρεις. Ούτε το URL μου ανταποκρίνεται! Κανείς δεν με ακούει πια; Γράφω όσα μου περνούν απ το κεφάλι και σε προκαλώ αλλά πού εσύ; Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις ψάξει λίγο στα Blogs, να μην έψαξες να βρεις κάτι για την Αρλέτα μέσα στο χάος του Ίντερνετ. Πώς είναι δυνατό να μη με έχεις ανακαλύψει. Πού βόσκεις πια; 

Άσε που δε ξέρω ακόμη πώς να κάνω upload τραγούδια -της Αρλέτας φυσικά ,αν είχε κανείς απορία. Άρχισα να πλήττω σ αυτό το Blog. Νιώθω τόσο μόνη. Κάτσε να βάλω ν ακούσω ένα τραγούδι για να σκοτώσω τη μοναξιά μου. 
Α! «Ανατολικά της Εδέμ». Πολύ πρέπει να της αρέσει αυτό το τραγούδι του Κραουνάκη για να θελήσει να το σφραγίσει με τη φωνή της. Amour touiours Ca va Boniour Κι εκείνο το φινάλε με την Κομπαρσίτα και το Αχ της στο τέλος μούρλια. Rien que l amour, c est ma vie ma fille. Je t aime plus que moi meme, ca c est sure puis que je ne pense qu a toi tout le temps tous le temps, tous le temps Ca suffit. Επανέρχομαι, έχω νευράκια «Πόνεσα αγάπη μου πολύ να περιμένω ήτανε μαύρος ο καημός Συννεφιασμένο δειλινό και δακρυσμένο Ήθελα να ‘χα μια καρδιά Να μην με κάνει να πονώ Και ν αγαπάω Κι όταν μου φέρεσαι σκληρά Να πέφτω σ άλλη αγκαλιά Και να ξεχνάω» Αυτό για σένα Ντάλα καλοκαίρι κι είμαι έξω στην «χειμωνιάτικη βροχή» και πονώ και περιμένω. Πως γίνεται να μένεις κολλημένος 20 χρόνια σαν τον Οδυσσέα σε μια Ιθάκη να περνάς τα πάνδεινα μακριά της και να θέλεις πάντα να γυρίσεις έστω κι αν σε εξοστρακίσανε όλοι: κορμί, χείλια, μάτια χέρια που δε θέλουν να σ ακουμπάνε πια. Ίσως τελικά να με γράψει το Guiness! 

«Θυμώνω εύκολα παιδί μου, με το παραμικρό θυμώνω» Κι η μικρούλα η φελλάχα η Γιουλαλάμ περιμένει ακόμη μ ένα πόνο στην καρδιά και ρωτά τα άστρα κι αυτή η έρμη μα ο Σεΐχης της φεύγει δεν γυρνά. Αλλοίμονο Γιουλαλάμ. Εσύ κι εγώ μείναμε μόνες. Μετά τιμής

Δεν υπάρχουν σχόλια: