Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006

"Ας ερχόσουν για λίγο" Ούτε ν αγιάσεις δεν μπορείς! Κάθομαι στο γραφείο μου και ψάχνω τα θέματα της ημέρας. Ούτε ένα ούτε δυο… Ξάφνου ακούω στο ραδιόφωνο μια γνωστή αγαπημένη φωνή. Η Αρλέτα τραγουδά: «Ήρθες αργά στο δρόμο της ζωής μου…» τραγούδι του Αττίκ από το "Ζητάτε να σας πω" που τόσο πολύ σου ρεσε γιατί η φωνή της μου ΄λεγες ακούγεται μόνο με μια κιθάρα, ψιθυριστά . Πώς να μη σε σκεφτώ! Πώς να προχωρήσω με τη ζωή μου όταν αυτή η φωνή με καθηλώνει σε σένα. Αναδεύει τα συναισθήματά μου. Με προκαλεί και συγχρόνως με γιατρεύει. Και η κιθάρα της επιμένει «Μπορεί να σ’ έφερε η χαρά μπορεί να σ’ έφερε η λύπη…» Ψάχνω στα έγκατα του κομπιούτερ μου και βρίσκω τον folder «Ζητάτε να σας πω» . Κλείνω το ραδιόφωνο και βάζω τα ακουστικά. Η φωνή έρχεται ακόμα πιο κοντά μ’ αυτά τα παλιά ελαφρά τραγουδάκια και με κάνει να χαμογελώ πικρά. «Μην μου είσαι θυμωμένο Έλα που σε περιμένω Άσε τον παλιόκοσμο να λέει Να λέει ότι θέλει» Κι εσύ μου είσαι ακόμα θυμωμένο, το νιώθω το ξέρω κι έχεις όλα τα δίκαια του κόσμου. Αμάρτησα, λύγισα στην προοπτική της ανημποριάς μου και έψαχνα για σωσίβια. Και το χειρότερο στο ανακοίνωσα λες και ήταν το πιο απλό, το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Δάκρυσες απλά και απομακρύνθηκες. Τότε άρχισαν να συνειδητοποιώ πόσο ηλίθια κατάντησα. Αχ αυτός ο φόβος της ζωής (μου)! Και μου το ‘χες πει μωρό μου. «Τα πιο όμορφα είναι αυτά που δεν σε δεσμεύουν… Αυτά που έρχονται ανάλαφρα και πετούνε με το φύσημα του αέρα. Τι πιο φυσικό… μάθε να είσαι φυσικός άνθρωπος, τότε τα ξεπερνάς όλα…» Γιατί να μην καταλάβω τότε τι εννοούσες; Γιατί να μην σου είχα πει πόσο σ’ αγαπούσα, ότι μόνο εσένα αγαπούσα Γιατί μα μην σ ακολουθήσω σ΄ αυτό το ταξίδι; Γύρεψα λιμάνι τρομάρα μου, εγώ η πιο πεταλουδίσια καρδιά του κόσμου που μόνο το δικό σου λουλούδι θέλει να τρυγά! Και η Αρλέτα επιμένει «ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ» Αχ ναι! Σκέψου μόνο τι θα ζήσουμε για ένα ακόμη βράδυ που θα ξέρουμε ότι θα’ το τελευταίο!!! Το τελευταίο;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια: