Κάπου θα σε συναντήσω Κάπου θα σε βρω

«Κάπου θα σε συναντήσω κάπου θα σε βρω»...

Χθες βράδυ είχα μια παράξενη διάθεση, σαν αυτή που τίποτα δε μου κάνει. Έγραψα διάφορα και τα αποθήκευσα στο κομπιούτερ με σκοπό να τα περάσω στο προσωπικό μου blog . Τίποτα όμως δεν μου έβγαινε. Άρχισα να ψάχνω στους δίσκους μου κάτι για ν αακούσω. Κάτι που να μην πρόδιδε τη διάθεση της βραδιάς, όσο περίεργη κι αν ήταν αυτή. Και τι δεν δοκίμασα; Cesaria, Barbara, Tom Waits, Πασπαλά στο μέγαρο και εκτός, Ξυδάκη στο Γυάλινο και εκτός. Τίποτα. Βλέπω τότε το cd της Αρλέτας «Ένα καπέλο με τραγούδια» που αγόρασα τελευταία ως digital αφού το βυνίλιο δεν ακούγεται απ τις πολλές φορές που το είχα παίξει τότε.Η φωνή της ξεχύθηκε σαν χάδι απαλό, σαν χέρι που σκουπίζει ένα δάκρυ «Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε να σε κεράσω».

Τρεις κιθάρες, Ρακόπουλος, Μπίκος και αυτή της Αρλέτας να σμίγουν μαγικά σχηματίζοντας ρυάκια που κελαρύζουν. Και η φωνή, αχ αυτή η φωνή, μοναδική να σχηματίζει και να χρωματίζει τις λέξεις δίνοντας τους το πραγματικό τους νόημα. Γλυκά, σαρκαστικά, τρυφερά, πονεμένα για μια Αθήνα που αλλάζει που σε βυθίζει στη μιζέρια της. Μια Αθήνα με τρύπια καρδιά και τα φουγάρα. Για να μας καλέσει να ξεφαντώσουμε με μια μπουλντόζα που καταλυτικά ισιώνει τα πάντα «για να ανοίξει ένα δρόμο ίσιο κι ατέλειωτο και μια αλάνα μαγική να παίζουν τα παιδιά της Τσιμεντούπολης».Αυτό κι αν είναι επαναστατικό τραγούδι. Αυτό κι αν είναι όραμα για ένα κόσμο που χωράει μόνο εμένα κι εσένα.

Μου χαρίζει το πρώτο τραγούδι καθώς οι κιθάρες παίζουν ζωγραφίζοντας την γλυκιά απελπισία της τσιμεντούπολης.Στη συνέχεια, παρέα μ΄ ένα ερωτευμένο γάτο να ψάχνει σε παλιά χαρτιά, να βρίσκει ένα ντοσιέ με γράμματα, απ΄αυτά που φυλάμε για να γδέρνουμε πότε-πότε την ψυχή μας αφού… «για σένα ήτανε μια εκδρομή για μένα ένα ταξίδι»Ακούω και θυμάμαι, ταξιδεύω σε κορμί αγαπημένο.

Σιγοψιθυρίζω τ’ όνομά σου. Τα βάζω με τον εαυτό μου για τα τραγικά μου λάθη και την απώλεια μιας ανείπωτης ευτυχίας, σπάνιας, σαν αυτές που γίνονται μόνο στο μυαλό μας. Κι όμως αυτή ήταν αληθινή όσο εγώ κι εσύ.Φοβήθηκα την τόση ένταση, φοβήθηκα το κορμί μου που δεν άντεχε πολλά. Έτρεξα να κρυφτώ, ίσως κατά βάθος ελπίζοντας πως θα ψάξεις να με βρεις. ‘ Όμως εσύ συνέχισες το ταξίδι χωρίς εμένα, τόσο μακριά μου…Προσπάθησα να σε ξαναβρώ μα ήσουν πια τόσο μακριά. Ο τόνος της φωνής σου άλλαξε, έγινε συμβατικός. Ξέρω δεν θα μου το συγχωρέσεις ποτέ που σκότωσα αυτή τη μαγεία. Αυτή την υπέροχη ισορροπία. Ξέρεις πως ούτε κι εγώ θα με συγχωρήσω, αλλά δε σε νοιάζει πια. Ας πρόσεχα.Πάνε τώρα 10 χρόνια. Δέκα χρόνια χωρίς εσένα. Αν κάποτε με διαβάσεις μη διστάσεις να ‘ρθεις να με βρεις. Εδώ θα είμαι πάντα. Να σε σκέφτομαι κάθε που ακούω ένα τραγούδι απ αυτά που σου μοιάζουν, σαν κι αυτά της Αρλέτας που τόσο σου άρεσε.

Με ακινητοποιούν, σταματούν το χρόνο να γυρνά και να γερνά. Τι βραδιά κι αυτή, σ ευχαριστώ Αρλέτα. Μπορείς και ξεκλειδώνεις την καρδιά μου, να την γιατρεύεις . «Κάπου θα σε συναντήσω κάπου θα σε βρω»