ΑΡΛΕΤΑ 60' s

Δεν έχω ζήσει από κοντά αυτή την υπέροχη μα και σκοτεινή δεκαετία του ’60, ήμουνα πολύ μικρή. Όμως νιώθω πως με αφορά άμεσα. Όλη αυτή η κίνηση για αλλαγή για πραγματικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν μια διαρκής επανάσταση που ήθελε τους νέους ανθρώπους μπροστάρηδες να διεκδικούν αυτά που δικαιούνταν. Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία, μα κυρίως Απαλλαγή από τα συμβατικά καθωσπρεπείστικα σχήματα σχέσεων των προηγούμενων γενεών. Εκείνο που θαυμάζω πάνω απ’ όλα στους νέους του ’60, είναι που με την στάση τους με την έκφραση τους δημιούργησαν αυτό το υπέροχοδιεκδικητικό κλίμα. Κι ενώ το Παρίσι και Πράγα είχαν μόλις ζήσει τον Μάη τους, στην Ελλάδα στοίχειωσε μια χούντα που θέρισε τα πάντα. Όλα πήγαν πίσω. Όλα εκτός από τη φλόγα των ανθρώπων που ζούσαν το όνειρο. Την Αρλέτα, αν και δεν την φαντάζομαι σε διαδηλώσεις και πορείες την βλέπω να καθορίζει τρόπους συμπεριφοράς, με την ανεξάρτητη χαμηλών τόνων πορεία της και με τις αισθητικές/μουσικές επιλογές της. Με τον τρόπο που τραγουδούσε, απαλλάσσοντας την παρουσία της από οτιδήποτε το προσποιητό και φτιαχτό, έβγαζε την αλήθεια της που πιθανόν να ενοχλούσε κάποιους καθώς πρέπει νοικοκυραίους της εποχής εκείνης. Συνέχισε την πορεία της τραγουδώντας στις μπουάτ της εποχής που δρούσαν για τους νέους τότε σαν καταφύγιο μα και ορμητήριο. Ο πρώτος της δίσκος «Αρλέτα 1» κυκλοφόρησε το 1966 με τραγούδια σπάνια και πολύτιμα όπως το «Σάββατο απόγιομα», «Τώρα θ ανοίξω τα φτερά», «Το πέτρινο χαμόγελο» το «Μια φορά θυμάμαι» που σήμερα 40 χρόνια μετά ακούγονται με την ίδια κατάνυξη γιατί η Αρλέτα από την αρχή, , ήταν ήδη μεστή, όχι μόνο σαν ερμηνεύτρια μα και σαν πνεύμα. Ο τρόπος που τραγουδούσε τότε είναι ο ίδιος σήμερα, γιατί απέδωσε τα τραγούδια με τον καλύτερο τρόπο αν και 21 χρονών τότε: με βαθιά γνώση και αίσθηση της γλώσσας και της μελωδίας.