28.9.06

Δεν έχω πολλή διάθεση σήμερα να σε ψάξω. Πήγε σχεδόν 5 το απόγευμα και είμαι πτώμα στην κούραση. Δεν έχω και τίποτα πια, έτσι νιώθω σήμερα να σου πω. Κατάλαβα πως όχι απλά δεν θέλεις ούτε να έχουμε επαφή SMS. Το τελευταίο με σκότωσε. Πέρασε και η «επέτειος» της γνωριμίας μας: 26.9.1986! Ναι 20 χρόνια! Διερωτώμαι αν το θυμάσαι, αν το σκέφτηκες καθόλου, αν απόρησες που δεν σε πήρα τηλέφωνο ή έστω δεν έστειλα ούτε ένα SMS. Πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια!!! Κουράστηκα. Με έχει εξοντώσει αυτό το παιχνίδι. Κι αν είναι για να είμαι απλά μια ενόχληση στη ζωή σου, άσε καλύτερα. Θα ζήσω μ’ αυτό μόνη μου αφού «εσύ τι φταις»; Απλά μου είναι τόσο επώδυνο, πιο πολύ απ’ το σαράκι που τρώει το κορμί μου όλο και περισσότερο, με πιο γοργούς ρυθμούς πια. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει, όπως και το σαράκι το δικό σου, ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Είπαμε «όλα τα’ άλλα ήταν κομμάτια από εσένανε…» Έχω μια θλίψη που δεν μπορεί κανείς να υποψιαστεί. Όλα είναι μέσα μου κρυμμένα. Με μένα τα συζητώ σε μένα τα λέω, άντε και λίγα στο Blog αυτό. Θα μου πεις η Αρλέτα τι μου φταίει; Είναι η γιατρειά μου, η λύτρωσή μου μα και η κόλαση μου. Όλα τα τραγούδια της τα ‘χω συνδέσει μαζί σου και συγχρόνως είναι τα μόνα που με κρατάνε στην επιφάνεια. «άλλη αλήθεια δεν ξανάβρα, με σημάδεψες» Δεν έχεις την παραμικρή υποψία πόσο με ορίζει αυτή η μη-σχέση. Νομίζεις πως τα πέρασα όλα επιφανειακά, πως κάνω ότι κάνω από συνήθεια, από ελαφρότητα ή γιατί έτσι εκφράζομαι. Πόσο λάθος με κατάλαβες! Αν με άφηνες θα ερχόμουνα στην πόλη σου θα νοίκιαζα ένα μονάρι απλά για να ζω εκεί που ζεις, για να με βλέπεις όποτε και αν εσύ το θέλεις… Ουφ, έπεσα πάλι. Τραγούδι παρακαλώ! Έχω μια τρελή διάθεση να ακούσω ¨Τα παιδιά των είκοσι και εικοσιένα», ένα τραγούδι που έγραψε η Αρλέτα και τραγούδησε στον δίσκο της «Στο ρυθμό του αγέρα». Περισσότερα αυριο…