|
Τις άδειες νύχτες
Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Γιώργος Κοντογιώργος
Τις άδειες νύχτες όλοι μιλούσαν για τη βροχή
Για μας η ελπίδα και η αγάπη είχαν χαθεί
Λες και η καρδιά απ’ τον ατέλειωτο τον ουρανό
Κράτησε μόνο τη συννεφιά κι έναν καημό
Τις άδειες νύχτες όλοι γελούσαν για τα παιδιά
Στα κρύα μας χέρια δεν είχε λύπη μήτε χαρά
Κι εγώ τις ώρες που έχουν χαθεί ψάχνω να βρω
Σε μια κάμαρη με το ταβάνι για ουρανό
Τις άδειες νύχτες βλέπαμε στο όνειρο μια ακρογιαλιά
Τον ήλιο ελεύθερο, τα μάτια όμορφα και λαμπερά
Τώρα τον ήλιο μας όλα τα σύννεφα τον κυνηγούν
Τώρα τα μάτια μας βλέπουν τη θάλασσα και δεν μιλούν
Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Γιώργος Κοντογιώργος
Τις άδειες νύχτες όλοι μιλούσαν για τη βροχή
Για μας η ελπίδα και η αγάπη είχαν χαθεί
Λες και η καρδιά απ’ τον ατέλειωτο τον ουρανό
Κράτησε μόνο τη συννεφιά κι έναν καημό
Τις άδειες νύχτες όλοι γελούσαν για τα παιδιά
Στα κρύα μας χέρια δεν είχε λύπη μήτε χαρά
Κι εγώ τις ώρες που έχουν χαθεί ψάχνω να βρω
Σε μια κάμαρη με το ταβάνι για ουρανό
Τις άδειες νύχτες βλέπαμε στο όνειρο μια ακρογιαλιά
Τον ήλιο ελεύθερο, τα μάτια όμορφα και λαμπερά
Τώρα τον ήλιο μας όλα τα σύννεφα τον κυνηγούν
Τώρα τα μάτια μας βλέπουν τη θάλασσα και δεν μιλούν
Ναι το είχα παράπονο που δεν είχα το δίσκο αυτό, τον πρώτο της Αρλέτας, Το LP το χάρισα στην πόλη των σπουδών μου και η δισκογραφική εταιρία δεν το κυκλοφόρησε ποτέ σε CD. Γιατί στ αλήθεια; Τι περιμένουν; Ο δίσκος αυτός είναι ιστορικός, από τους λίγους δίσκους culte που διαθέτει το ελληνικό ρεπερτόριο.
Το 1966 η Αρλέτα, 21 χρονώ παιδί βγήκε με μια κιθάρα και με τη φωνή της άλλαξε κυριολεκτικά το τοπίο. Μια άλλη αισθητική, μια άλλη προσέγγιση μια αλήθεια που ανατρέπει κάθε τι το φτιαχτό. Μια φωνή και μια κιθάρα! Τίποτ’ άλλο. Και πώς αυτό το κορίτσι της Σχολής Καλών Τεχνών μπόρεσε σε τόσο μικρή ηλικία να τραγουδήσει έτσι όπως τραγούδησε, με όλη τη σοφία και πείρα ζωής αιωνόβιου;!
Και δεν άλλαξε από τότε, γιατί τίποτα δεν έπρεπε ν’ αλλάξει. Η ίδια φωνή, οι ίδιες επιλογές –ακριβοπληρωμένες μεν αλλά πάντα με μια σταθερότητα και μια συνέπεια αφοπλιστική. Γι αυτό και το Blog αυτό είναι αφιερωμένο σ’ αυτήν. Γιατί η Αρλέτα αντιπροσωπεύει την αληθινή όψη της ζωής. Μιας ζωής που δεν είναι δήθεν, και δεν ζητά ανταλλάγματα γι αυτό που είναι, γιατί δεν είναι απλά επιλογή της, είναι η φύση της τέτοια. Γι αυτό και ήξερε απ τα 20 τα χρόνια πώς να τραγουδήσει.
Και, δεν ξέρω αν έχετε την ίδια άποψη, αλλά τα τραγούδια που είπε δεν γέρασαν ποτέ. Ακούγονται πάντα σαν τομές στο χρόνο, σαν να τον σταμάτησαν και τον κοίταξαν αδιάφορα να τρέχει να προλάβει την επιτυχία, τα λεφτά, την αθανασία. Όχι γιατί είναι ΤΑ φοβερά τραγούδια, αλλά γιατί η Αρλέτα τα σφράγισε για πάντα με τέτοια ερμηνεία μοναδική, με γνώση και αίσθηση. Αυτή την ερμηνεία δεν ξεχνάμε κι αυτή θέλουμε να ξανακούσουμε. Κάνουμε υπομονή μέχρι να γίνει καλά, που θα γίνει γιατί τα δύσκολα πέρασαν και πήραμε την ανιούσα, για να γεμίσει τις "άδειες νύχτες" μας.
To ποστ αυτό το χρωστώ και το αφιερώνω στον καλό μου Αμμόχωστο.
Ξέρει αυτός
